Ken jij liefde? Ken jij vrijheid? Streef je naar het een, naar het ander, door een nauwkeurige definitie van elk te hebben? Ik dacht dat ik alles van alles wist. Ik wist niets. Noch risico, noch momentum, noch echte vrijheid. Het was het leven van mijn moeder dat me dat leerde.
Ik was getrouwd met Nicolas, we hadden zes geweldige kinderen. En op een dag misten we iets. We stelden onszelf de vraag van het volgende kind, een zevende: en waarom niet? Al snel kwam het idee om te adopteren. Zo verwelkomden we in 2013 Marie. Marie is een kind met het syndroom van Down dat we hebben gekozen ondanks de waarschuwingen, de zijdelingse blikken... Ja, we zijn vruchtbaar, dus wat heeft het voor zin om te adopteren? We werden als gekken aangekeken. Ook een kind met een handicap! We hebben fel gevochten om op een dag het recht te krijgen om onze kleine Marie te verwelkomen. Kies niet per se voor het gemak zodat alles gewoon blijft lopen, en het immense comfort van het dagelijks leven zonder echte verrassingen. Ik ontdekte dat het niet altijd het verlangen is dat ons leven moet dicteren, en dat de keuze essentieel is. Zou het niet een beetje gemakkelijk zijn om gewoon op het goede spoor te zijn? Ontsporen is soms de beste manier om rechtdoor te gaan.
Iedereen was het ermee eens en vaak werd ons het verlies van evenwicht in ons mooie gezin beloofd door de aanwezigheid van een ander kind. Maar anders dan wie? Genoeg om ? Marie heeft hetzelfde encefalogram, of ze nu slaapt of wakker is: de medische kristallen bol voorspelde ook weinig of geen vooruitgang voor haar... Vandaag is Marie 4 jaar oud. Ze weet hoe ze moet "roronette", een woord dat ze met plezier gebruikt om naar haar scooter te verwijzen. Ze glijdt uit, ze gaat vooruit. Ze heeft ons ook zo veel vooruit gebracht... elke nieuwigheid duizend keer krachtiger proevend dan wij. Het was overweldigend om hem zijn eerste glas frisdrank te zien proeven. Het plezier neemt zo'n omvang met haar! Ze wist met elk gezinslid een band op te bouwen. En laat ons allemaal zien dat het verschil niet is wat we ons voorstellen. Het verschil tussen haar en ons is simpelweg dat Marie iets meer heeft. Leven is niet bij je prestaties en zekerheden blijven. Ware liefde is degene die de waarheid van de ander ziet, en dit is wat er met ons is gebeurd met haar, en alle mensen met een meer of kleinere handicap die we daarna ontdekten. Op een dag was Marie boos en zag ik haar iets onzichtbaars aanspreken. Ik liep naar haar toe en begreep dat ze een vlieg uitschelde die op haar eten was geland. Ze zei alles wat ze op haar hart had tegen deze vlieg die op haar bord zat te pikken. Zijn frisse blik, zo nieuw en eerlijk over de dingen, zo waar ook, opende mijn gedachten, mijn gevoelens, tot in het oneindige. Gewoon! We zijn zo, we moeten het zo doen... Nou nee. Anderen doen anders, en de norm is nergens. Het leven is geen magie, het leert. Ja, we kunnen absoluut met een vlieg praten!
Op basis van deze geweldige ervaring besloten Nico en ik nog een kind te adopteren en zo kwam Marie-Garance ter wereld. Zelfde verhaal. Het zou ons ook geweigerd zijn. Weer een gehandicapt kind! Na twee jaar hadden we eindelijk een deal en onze kinderen sprongen op van vreugde. We legden hen uit dat Marie-Garance niet eet zoals wij, maar via gastrostomie: ze heeft een klep in de buik, waarop tijdens de maaltijden een buisje wordt aangesloten. Haar gezondheid is erg broos, dat weten we, maar toen we haar voor het eerst ontmoetten, werden we getroffen door haar schoonheid. Geen enkel medisch dossier had ons dat tot dan toe verteld, zijn gelaatstrekken, zijn mooie gezicht.
Haar eerste uitje, ik deed het oog in oog met haar, en toen ik merkte dat ik haar kinderwagen op een onverharde weg duwde, onmiddellijk geblokkeerd door een te zwaar harnas, voelde ik de angst me overnemen en de wil om alles op te geven. Weet ik hoe ik dagelijks met deze zware handicap om moet gaan? In paniek bleef ik inert kijken naar de koeien die in het aangrenzende veld grazen. En ineens keek ik naar mijn dochter. Ik hoopte in zijn blik de kracht te vinden om door te gaan, maar zijn blik was zo gesloten dat ik me realiseerde dat ik nog niet aan het einde van mijn problemen was. Ik ging weer de weg op, een weg zo hobbelig dat de kinderwagen rammelde, en daar barstte Marie-Garance uiteindelijk in lachen uit! En ik huilde! Ja, het is niet redelijk om aan zo'n avontuur te beginnen, maar redelijke liefde betekent niets. En ik stemde ermee in me te laten leiden door Marie-Garance. Oké, het is moeilijk om voor een ander kind te zorgen dat heel speciale medische zorg nodig heeft, maar vanaf die dag vulde de twijfel me nooit meer.
Onze laatste twee dochters zijn niet onze twee verschillen, maar degenen die ons leven echt hebben veranderd. Concreet liet Marie ons begrijpen dat elk wezen anders is en zijn eigenaardigheden heeft. Marie-Garance is fysiek erg kwetsbaar en heeft weinig autonomie. We weten ook dat haar tijd dringt, dus ze heeft ons de eindigheid van het leven laten begrijpen. Dankzij haar leren we genieten van het alledaagse. We zijn niet bang voor het einde, maar in de constructie van het heden: het is tijd om onmiddellijk lief te hebben.
Moeilijkheden zijn ook een manier om liefde te ervaren. Deze ervaring is ons leven en we moeten accepteren om sterker te leven. Bovendien verwelkomen Nicolas en ik binnenkort een nieuw kind om ons te verbazen.