Ouders zijn vaak bang om met hun kind naar een psycholoog te gaan, in de veronderstelling dat daar een goede reden voor moet zijn. Wanneer heeft het zin om een specialist te raadplegen? Waarom is het van buitenaf zichtbaar? En hoe breng je een gevoel van lichamelijke grenzen naar voren bij een zoon en dochter? Kinderpsycholoog Tatyana Bednik vertelt hierover.
psychologie: Computerspellen zijn een nieuwe realiteit die ons leven binnendrong en die natuurlijk ook kinderen trof. Denk je dat er echt gevaar is dat games als Pokemon Go een mainstream rage worden, of overdrijven we, zoals altijd, de gevaren van nieuwe technologie en kunnen kinderen veilig Pokemon achtervolgen omdat ze ervan genieten?1
Tatjana Bednik: Natuurlijk is dit een nieuw, ja, ding in onze realiteit, maar het lijkt mij dat het gevaar niet meer is dan van de komst van internet. Dit is hoe te gebruiken. Natuurlijk hebben we te maken met meer voordeel, omdat het kind niet achter de computer zit, in ieder geval gaat wandelen… En tegelijkertijd met grote schade, omdat het gevaarlijk is. Een kind, ondergedompeld in het spel, kan aangereden worden door een auto. Daarom zijn er voordelen en nadelen samen, zoals bij elk gebruik van gadgets.
In het oktobernummer van het tijdschrift spraken u en ik en andere experts over hoe u kunt bepalen wanneer het tijd is om uw kind naar een psycholoog te brengen. Wat zijn de tekenen van problemen? Hoe onderscheid je een situatie die interventie vereist van de gebruikelijke leeftijdsgerelateerde manifestaties van een kind die gewoon op de een of andere manier ervaren moeten worden?
T.B.: Allereerst zou ik willen zeggen dat een kinderpsycholoog niet altijd en niet alleen over problemen gaat, omdat we zowel werken aan ontwikkeling, als aan het ontsluiten van potentieel, en aan het verbeteren van relaties … Als een ouder een behoefte heeft, ontstond deze vraag in algemeen: “A Moet ik met mijn kind naar een psycholoog? ", Ik moet gaan.
En wat zal de psycholoog zeggen als een moeder of vader met een kind naar hem toekomt en vraagt: “Wat kun je zeggen over mijn jongen of mijn meisje? Wat zouden wij voor ons kind kunnen doen?
T.B.: Natuurlijk kan een psycholoog de ontwikkeling van een kind diagnosticeren, in ieder geval of de ontwikkeling overeenkomt met onze voorwaardelijke leeftijdsnormen. Ja, hij kan met de ouder praten over eventuele problemen die hij zou willen veranderen, oplossen. Maar als we het over problemen hebben, waar letten we dan op, waar moeten ouders op letten, ongeacht hun leeftijd?
Dit zijn ten eerste abrupte veranderingen in het gedrag van het kind, als het kind eerder actief en opgewekt was en plotseling bedachtzaam, verdrietig of depressief wordt. Of andersom, een kind dat zo'n heel rustig, kalm temperament had, wordt plotseling opgewonden, actief, opgewekt, dit is ook een reden om uit te zoeken wat er aan de hand is.
Dus de verandering zelf moet de aandacht trekken?
T.B.: Ja, ja, het is een scherpe verandering in het gedrag van het kind. En wat zou de reden kunnen zijn, ongeacht de leeftijd? Wanneer een kind niet in een kinderteam past, of het nu een kleuterschool is, een school: dit is altijd een reden om na te denken over wat er mis is, waarom dit gebeurt. Manifestaties van angst, ze kunnen zich natuurlijk op verschillende manieren manifesteren in een kleuter, in een tiener, maar we begrijpen dat het kind ergens bezorgd over is, erg bezorgd. Sterke angsten, agressiviteit - deze momenten zijn natuurlijk altijd, in elke leeftijdsperiode, de reden om contact op te nemen met een psycholoog.
Wanneer relaties niet goed gaan, wanneer het voor een ouder moeilijk is om zijn kind te begrijpen, is er geen wederzijds begrip tussen hen, dit is ook een reden. Als we het specifiek hebben over leeftijdsgerelateerde zaken, wat zouden ouders van kleuters dan moeten bezighouden? Dat het kind niet speelt. Of hij groeit, zijn leeftijd neemt toe, maar het spel ontwikkelt zich niet, het blijft even primitief als voorheen. Voor schoolkinderen zijn dit natuurlijk leerproblemen.
Het meest voorkomende geval.
T.B.: Ouders zeggen vaak: "Hier is hij slim, maar lui." Wij, als psychologen, geloven dat luiheid niet bestaat, er is altijd een reden... Om de een of andere reden weigert het kind of kan het niet leren. Voor een tiener is een verontrustend symptoom het gebrek aan communicatie met leeftijdsgenoten, dit is natuurlijk ook een reden om te proberen te begrijpen - wat gebeurt er, wat is er mis met mijn kind?
Maar er zijn situaties waarin vanaf de zijkant meer zichtbaar is dat er iets met het kind gebeurt dat er eerder niet was, iets alarmerend, alarmerend is, of het lijkt alsof ouders het kind altijd beter kennen en beter in staat zijn om het kind te herkennen. symptomen of nieuwe verschijnselen?
T.B.: Nee, helaas kunnen ouders niet altijd het gedrag en de conditie van hun kind objectief beoordelen. Het komt ook voor dat het vanaf de zijkant beter zichtbaar is. Het is soms erg moeilijk voor ouders om te accepteren en te begrijpen dat er iets mis is. Dit is de eerste. Ten tweede kunnen ze het kind thuis aan, zeker als het om een klein kind gaat. Dat wil zeggen, ze raken eraan gewend, het lijkt hun niet dat zijn isolement of eenzaamheid iets ongewoons is ...
En vanaf de zijkant is het zichtbaar.
T.B.: Dit kan van buitenaf worden gezien, vooral als we te maken hebben met opvoeders, leraren met een enorme ervaring. Natuurlijk voelen ze al veel kinderen, begrijpen ze en kunnen ze het hun ouders vertellen. Het lijkt mij dat alle opmerkingen van opvoeders of leraren moeten worden geaccepteerd. Als dit een gezaghebbende specialist is, kunnen ouders vragen wat er aan de hand is, wat zich precies zorgen maakt, waarom deze of gene specialist dat vindt. Als een ouder begrijpt dat zijn kind gewoon niet wordt geaccepteerd met zijn eigenschappen, dan kunnen we concluderen aan wie we ons kind geven en aan wie we het toevertrouwen.
Ouders zijn bang om hun kind naar een psycholoog te brengen, het lijkt hen dat dit een erkenning is van hun zwakte of onvoldoende educatieve vaardigheden. Maar wij, omdat we dergelijke verhalen veel horen, weten dat het altijd voordelen oplevert, dat veel dingen gemakkelijk kunnen worden gecorrigeerd. Dit werk brengt meestal verlichting voor iedereen, zowel het kind als het gezin en de ouders, en er is geen reden om er bang voor te zijn... Aangezien we begin september een treurig verhaal hadden rond een van de scholen in Moskou, wilde ik u vragen over lichamelijke grenzen. Kunnen we deze lichamelijke grenzen bij kinderen aanleren, uitleggen welke volwassenen ze kunnen aanraken en hoe precies, wie hun hoofd kan aaien, wie handen kan pakken, hoe verschillende lichamelijke contacten verschillen?
T.B.: Dit moet natuurlijk worden opgevoed bij kinderen vanaf de vroege kinderjaren. Lichamelijke grenzen zijn een speciaal geval van persoonlijkheidsgrenzen in het algemeen, en we moeten een kind van kinds af aan leren, ja, dat hij het recht heeft om "nee" te zeggen, niet om te doen wat onaangenaam voor hem is.
Opvoeders of leraren zijn gezaghebbende figuren met macht, dus soms lijkt het alsof ze veel meer macht hebben dan ze in werkelijkheid zijn.
T.B.: Door respect te tonen voor deze grenzen, inclusief lichamelijkheid, kunnen we het kind een afstand van elke volwassene bijbrengen. Natuurlijk moet het kind de naam van zijn geslachtsorgaan kennen, het is beter om ze vanaf hun kindertijd in hun eigen woorden te noemen, om uit te leggen dat dit een intieme ruimte is, die niemand zonder toestemming kan aanraken, alleen een arts die moeder en vader vertrouwen en bracht het kind. Het kind moet het weten! En hij moet duidelijk 'nee' zeggen als iemand plotseling de wens uitspreekt hem daar aan te raken. Deze dingen moeten in het kind worden opgevoed.
Hoe vaak komt het voor in de familie? Er komt een grootmoeder, een klein kind, ja, hij wil nu niet geknuffeld, gekust, tegen hem aan gedrukt worden. Grootmoeder is beledigd: “Dus ik kwam op bezoek, en je negeert me zo.” Natuurlijk is dit verkeerd, je moet respecteren wat het kind voelt, naar zijn verlangens. En natuurlijk moet je het kind uitleggen dat er naaste mensen zijn die hem kunnen knuffelen, als hij zijn vriend in de zandbak wil knuffelen, dan "laten we het hem vragen" ...
Kun je hem nu knuffelen?
T.B.: Ja! Ja! Hetzelfde geldt voor ouders die, naarmate het kind ouder wordt, respect moeten tonen voor zijn lichamelijke grenzen: ga niet in bad als het kind zich aan het wassen is, als het kind zich aan het omkleden is, klop dan op de deur van zijn kamer. Dit is natuurlijk allemaal belangrijk. Dit alles moet worden opgevoed vanaf de zeer, zeer vroege kindertijd.
1 Het interview is opgenomen door de hoofdredacteur van het tijdschrift Psychologies Ksenia Kiseleva voor het programma "Status: in een relatie", radio "Cultuur", oktober 2016.