Met een schofthoogte van 44 tot 51 cm is de Shar-Pei een middelgrote hond. Zijn losse huid vormt plooien, vooral bij de schoft en rimpels op de schedel. De staart is zeer hoog aangezet met een sterke basis en loopt taps toe naar de punt. De vacht is kort, hard en stekelig en alle effen kleuren behalve wit zijn mogelijk voor haar vacht. De oren zijn klein en driehoekig. De huid van het lichaam rimpelt niet.

De Shar-Pei is door de Fédération Cynologiques Internationale geclassificeerd onder de molossoïde honden, het type mastiff. (1)

De Shar-Pei is inheems in de zuidelijke provincies van China. In dit gebied zijn beeldjes gevonden die sterk lijken op de huidige hond en die dateren uit de tijd van de Han-dynastie in 200 voor Christus. Om precies te zijn, hij kwam oorspronkelijk uit de stad Dialak in de provincie Kwang Tung.

Shar-Pei's naam betekent letterlijk "zanderige huid" en verwijst naar haar korte, grove vacht.

Een andere aanwijzing voor zijn Chinese afkomst is zijn blauwe tong, een uniek anatomisch kenmerk dat hij alleen deelt met de Chow-Chow, een ander hondenras dat ook in China voorkomt.

Het ras is praktisch verdwenen tijdens de oprichting van de Volksrepubliek China aan het begin van de tweede helft van de 1e eeuw, maar het werd gered door de export van dieren, vooral naar de Verenigde Staten. (XNUMX)

De Shar-Pei is een rustige en onafhankelijke hond. Hij zal nooit te "aanhankelijk" zijn met zijn meester, maar is toch een trouwe metgezel.

Hij zal ook aanhankelijk kunnen zijn met alle leden van het gezin. (1)

Volgens de 2014 Kennel Club Purebred Dog Health Survey in het VK had bijna tweederde van de onderzochte honden een ziekte. De meest voorkomende aandoening was entropion, een oogaandoening die het ooglid aantast. Bij aangetaste honden krult het ooglid naar binnen in het oog en kan irritatie van het hoornvlies veroorzaken. (2)

Net als bij andere rashonden kan het vatbaar zijn voor erfelijke ziekten. Onder deze kunnen congenitale idiopathische megaesophagus, familiale Shar-Pei-koorts en heup- of elleboogdysplasie worden opgemerkt. (3-4)

Congenitale idiopathische megaesophagus

Congenitale idiopathische megaesophagus is een aandoening van het spijsverteringsstelsel die wordt gekenmerkt door permanente verwijding van de gehele slokdarm, evenals verlies van zijn motorische capaciteit.

Symptomen treden zeer snel na het spenen op en zijn voornamelijk het oprispingen van onverteerd voedsel direct na een maaltijd en slikproblemen die zich met name manifesteren door verlenging van de nek.

Auscultatie en klinische symptomen leiden de diagnose en de röntgenfoto stelt u in staat om de verwijding van de slokdarm te visualiseren. Een fluoroscopie kan het verlies van motorische vaardigheden in de slokdarm meten en een endoscopie kan nodig zijn om mogelijke schade aan de maag te beoordelen.

Het is een ernstige ziekte die tot de dood kan leiden, waaronder longcomplicaties als gevolg van regurgitatie. De behandelingen hebben voornamelijk betrekking op voeding en hebben tot doel het comfort van het dier te verbeteren. Er zijn ook medicijnen die de werking van de slokdarm gedeeltelijk kunnen verbeteren.

Shar-Pei familie koorts

Familie Shar-Pei-koorts is een genetische ziekte die wordt gekenmerkt door koorts van onverklaarbare oorsprong vóór 18 maanden en soms op volwassen leeftijd. Hun duur is ongeveer 24 tot 36 uur en de frequentie neemt af met de leeftijd. Koorts wordt meestal geassocieerd met gewrichts- of buikontsteking. De belangrijkste complicatie van de ziekte is de progressie tot nierfalen als gevolg van renale amyloïdose.

De aanleg is sterk bepalend voor de diagnose die wordt gesteld op basis van de waarneming van klinische symptomen.

Koorts verdwijnt meestal vanzelf zonder behandeling, maar koortswerende middelen kunnen worden gebruikt om aanvallen te verkorten en onder controle te houden. Evenzo is het mogelijk om ontstekingen te verlichten met ontstekingsremmende medicijnen. Behandeling met colchicine kan ook worden gecombineerd om amyloïdose te behandelen. (5)

Coxofemorale dysplasie

Coxofemorale dysplasie is een erfelijke ziekte van het heupgewricht. Het misvormde gewricht zit los en het pootbeen van de hond beweegt abnormaal naar binnen, wat pijnlijke slijtage, tranen, ontsteking en artrose veroorzaakt.

Diagnose en beoordeling van het stadium van dysplasie wordt voornamelijk gedaan door röntgenfoto's.

Dysplasie ontwikkelt zich met de leeftijd, wat het beheer kan bemoeilijken. De eerstelijnsbehandeling is vaak ontstekingsremmende medicijnen of corticosteroïden om te helpen bij artrose. In de meest ernstige gevallen kunnen chirurgische ingrepen of zelfs het plaatsen van een heupprothese worden overwogen. Een goede medicatiebeheersing kan voldoende zijn om het leefcomfort van de hond te verbeteren. (4-5)

Elleboogdysplasie

De term elleboogdysplasie omvat een reeks pathologieën die het ellebooggewricht bij honden aantasten. Deze elleboogaandoeningen veroorzaken meestal kreupelheid bij honden en de eerste klinische symptomen verschijnen vrij vroeg, rond de leeftijd van vijf of acht maanden.

De diagnose wordt gesteld door auscultatie en röntgenfoto's. Het is een ernstige aandoening omdat het, net als heupdysplasie, erger wordt met de leeftijd. De operatie geeft echter goede resultaten. (4-5)

Het voogdinstinct van de Shar-Pei is in de loop van de tijd niet vervaagd en de schattige, gerimpelde kleine haarballen die puppy's zijn, zullen snel uitgroeien tot sterke, geharde honden. Ze hebben een stevige grip nodig en al op jonge leeftijd om socialisatieproblemen in de toekomst te voorkomen.