Kinderen zijn altijd kinderen. Ook als ze al lang met pensioen zijn.
“Nou maaaaaaaa,” ik rol met mijn ogen als mama vraagt of ik warm genoeg gekleed ben. Mijn moeder is 70 jaar. Ik ben respectievelijk iets ouder dan 30.
“Nou, wat wil je, voor mij ben je altijd een kind”, zegt mijn moeder en ze zorgt er als tussendoortje voor dat ik niet vergeet mijn handschoenen mee te nemen.
Ja, moeder gaat niet over leeftijd. Het is voor altijd. Ada Keating is zich daar terdege van bewust. Ze werd dit jaar 98. De vrouw had vier kinderen. Het jongste meisje, Janet, stierf toen ze nog maar 13 jaar oud was. De rest van de kinderen groeide op, leerde en stichtte hun eigen gezin. Behalve een. Ada's zoon Tom bleef een eenling. Zijn hele leven werkte hij als decorateur, maar hij stichtte nooit een gezin. Daarom was er niemand om voor hem te zorgen toen het voor Tom erg moeilijk werd om huishoudelijke taken aan te pakken. Een 80-jarige man moest noodgedwongen verhuizen naar een verpleeghuis.
“Mijn zoon heeft verzorging nodig. Dus ik moet erbij zijn', besloot Ada. Ik besloot - ik pakte mijn spullen en verhuisde naar hetzelfde verpleeghuis in een kamer ernaast.
Huispersoneel zegt dat moeder en zoon gewoon onafscheidelijk zijn. Ze spelen bordspellen, kijken graag samen naar tv-programma's.
“Elke dag zeg ik tegen Tom: 'welterusten', elke ochtend ga ik eerst naar hem toe en wens hem goedemorgen”, citeert de krant Ada. … De vrouw heeft trouwens haar hele leven als huisverpleegster gewerkt, dus ze weet veel van ouderenzorg. – Als ik naar de kapper ga, wacht hij op me. En ze zal me zeker knuffelen als ik terugkom. “
Tom is ook blij met alles. “Ik ben heel blij dat mijn moeder hier nu woont. Ze geeft echt om me. Soms schudt hij zelfs met zijn vinger en zegt hem dat hij zich moet gedragen”, lacht Tom.
"Ada en Tom hebben zo'n ontroerende relatie. Over het algemeen zie je een moeder en een kind zelden in hetzelfde verpleeghuis. Daarom doen we er alles aan om het ze naar hun zin te maken. En we zijn blij dat ze het hier naar hun zin hebben”, aldus de beheerder van het huis waar de moeder en zoon wonen.
Trouwens, het paar is helemaal niet alleen. Ze krijgen constant bezoek van de dochters van Ada – zussen Tom, Barbara en Margie. En samen met hen komen de kleinkinderen van Ada op bezoek bij de oude mensen.
"Je kunt niet stoppen moeder te zijn", zegt Ada.
“Ze zijn onafscheidelijk”, zegt het personeel van het verzorgingshuis.