Jennifer B. Knizel, auteur van boeken over yoga en vegetarisme, schrijft over haar reis naar Polynesië.
Verhuizen naar de Tonga-eilanden heeft mijn leven veranderd op manieren die ik me nooit had kunnen voorstellen. Ondergedompeld in een nieuwe cultuur, begon ik televisie, muziek, politiek anders te zien, en relaties tussen mensen verschenen voor mij in een nieuw licht. Maar niets in mij keerde zo op zijn kop als kijken naar het voedsel dat we eten. Op dit eiland lopen varkens en kippen vrij rond op straat. Ik ben altijd een dierenliefhebber geweest en volg nu al vijf jaar een vegetarisch dieet, maar het leven tussen deze wezens heeft aangetoond dat ze net zo goed in staat zijn om lief te hebben als mensen. Op het eiland realiseerde ik me dat dieren hetzelfde instinct hebben als mensen: om van hun kinderen te houden en ze op te voeden. Ik leefde enkele maanden tussen degenen die "boerderijdieren" worden genoemd, en alle twijfels die nog in mijn hoofd leefden, werden volledig weggenomen. Hier zijn vijf lessen die ik heb geleerd door mijn hart en mijn achtertuin te openen voor de lokale bewoners.
Niets maakt me in de vroege ochtend sneller wakker dan een zwart varken genaamd Mo dat elke dag om half vijf 's ochtends bij ons aanklopt. Maar meer verrassend, op een gegeven moment besloot Mo ons kennis te laten maken met haar nakomelingen. Mo schikte haar kleurrijke biggen netjes op het kleed voor de ingang zodat we ze beter konden zien. Dit bevestigde mijn vermoeden dat varkens net zo trots zijn op hun kroost als een moeder trots is op haar kind.
Kort nadat de biggen waren gespeend, merkten we dat Moe's nest een paar baby's miste. We gingen uit van het ergste, maar bleken het bij het verkeerde eind te hebben. Mo's zoon Marvin en een aantal van zijn broers klommen in de achtertuin zonder toezicht van een volwassene. Na dat incident kwamen alle nakomelingen weer samen op bezoek. Alles wijst erop dat deze opstandige tieners hun bende hebben verzameld tegen ouderlijke zorg. Vóór deze zaak, die het ontwikkelingsniveau van varkens aantoonde, was ik er zeker van dat tieneropstanden alleen bij mensen werden beoefend.
Op een dag stonden tot onze verbazing op de drempel van het huis vier biggetjes, die er twee dagen oud uitzagen. Ze waren alleen, zonder moeder. De biggen waren te klein om te weten hoe ze aan hun eigen voedsel moesten komen. We hebben ze bananen gegeven. Al snel konden de kinderen de wortels zelf vinden, en alleen Pinky weigerde met zijn broers te eten, ging op de drempel staan en eiste met de hand gevoed te worden. Al onze pogingen om hem op een onafhankelijke reis te sturen eindigden met luid huilend op de mat staan. Als je kinderen je aan Pinky doen denken, zorg er dan voor dat je niet alleen bent, verwende kinderen bestaan ook onder dieren.
Verrassend genoeg zijn kippen ook zorgzame en liefhebbende moeders. Onze tuin was een veilige haven voor hen, en een moederkloek werd uiteindelijk moeder. Ze hield haar kippen voor in de tuin, tussen onze andere dieren. Elke dag leerde ze de kuikens hoe ze naar voedsel moesten graven, hoe ze steile trappen moesten beklimmen en afdalen, hoe ze om snoepjes moesten bedelen door aan de voordeur te kakelen en hoe ze varkens weg moesten houden van hun eten. Toen ik keek naar haar uitstekende moedervaardigheden, realiseerde ik me dat de zorg voor mijn kinderen niet het voorrecht van de mensheid is.
De dag dat ik getuige was van een kip die in de achtertuin raasde, schreeuwend en huilend omdat een varken haar eieren at, gaf ik omelet voor altijd op. De kip kalmeerde niet en de volgende dag begon ze tekenen van depressie te vertonen. Door dit incident realiseerde ik me dat eieren nooit bedoeld waren om door mensen (of varkens) te worden gegeten, het zijn al kippen, alleen in hun ontwikkelingsperiode.