Inhoud
Op school voor 3 jaar
Puzzelworkshop, keukenhoek en poppen, patrouillespel met noedels en rijst, plasticine… In principe niets anders dan vertrouwd voor wie regelmatig een hoofd tegenkomt in een kleuterklas. Maar in de loop van de dag zal het voor de hand liggende zegevieren, deze klasse is niet helemaal zoals de andere …
Scholing voor 3 jaar: speciale begeleiding
De eerste specificiteit: de 23 kinderen waaruit het bestaat, zijn allemaal geboren in het eerste trimester van 2011 en waren dus allemaal> jonger dan 3 jaar toen ze in september 2013 weer naar school gingen. Een heel klein gedeelte (TPS) dus, geïnstalleerd in een kasteel (ja, een echt kasteel, met twee torens) in een grote en lichte kamer. Dit toont het belang aan dat wordt gehecht aan het verwelkomen van de jongste kinderen van de school. Nog een luxe: als de kleintjes 's morgens arriveren, hun ogen nog slaperig, de deken soms in de hand of de fopspeen in hun mond, worden ze begroet door Marie, juf, Yvette, ATSEM en Orély, de opvoeder van jongeren . kinderen (EJE). Een trio van shock om deze ontluikende schoolkinderen de hele dag te omringen. Een multidisciplinaire aanpak gewenst door het gemeentehuis, dat deze extra positie op zich neemt en dat de toegang wilde openen voor alle kinderen van de stad, niet alleen voor gezinnen in het gebied.
Het is niet gemakkelijk voor een buitenstaander om het verschil in benadering tussen een EJE en een leraar te begrijpen, maar voor de twee jonge vrouwen zijn hun specifieke kenmerken duidelijk.. “Mijn rol is heel leerzaam”, begint Marie. Mijn prioriteit is leren, nu en in de toekomst. Ik projecteer mezelf altijd in relatie tot wat ze later op school zullen moeten doen. Als ze tekenen, corrigeer ik de greep van het potlood. Als ze slecht uitspreken, neem ik ze terug. We streven naar taalontwikkeling, we zijn er om te anticiperen en eventuele moeilijkheden te voorkomen. ”
Orély, met zijn opleiding tot opvoeder van jonge kinderen, is gericht op de ontwikkeling van elk kind, op het respecteren van hun ritmes, op hun individualisering. Voordat ze Marie en Yvette kwam helpen, werkte ze in een crèche. “Ik vind gemeenschappelijke punten, bijvoorbeeld in de relatie met ouders. De "uitzendingen" die we elke dag naar hen sturen, zijn in deze klas langer dan in de andere. Wat voor mij daarentegen verandert, is het werken met kinderen van dezelfde leeftijd, tot drie maanden, terwijl in de kinderopvang het aanbod veel groter is. “In januari had een van de kinderen een probleem met de slaapzaal”, vertelt Marie. De hulp van Orély was van onschatbare waarde, zij was het die samen met de ouders een oplossing vond. “
Een dag aangepast aan het ritme van peuters
Aan het begin van de ochtend zijn een paar kinderen actief aan het puzzelen, onder het toeziend en welwillend oog van Amélie, Tiago's moeder. Ouders worden regelmatig uitgenodigd om naar de klas te komen om deel te nemen aan de activiteiten. Ook Alexandre, de vader van Djanaël, wordt gevorderd. Met Orély, bezem in de hand, observeert hij de kinderen die zich verzamelen rond de bakken vol schelpen. Er ligt al snel evenveel pasta op de grond als in de bakken, tot grote vreugde van de kinderen. Terwijl Tamyla, Inès en Elisa met hun badgasten wandelen, glijden Tarik, Zyenn en Abygaëlle samen op de glijbaan die midden in de klas is geïnstalleerd. Aangezien het eindejaarsuitstapje plaatsvindt in de dierentuin van Vincennes en het junifeest het thema "het carnaval van de dieren" zal hebben, worden kinderen uitgenodigd om het hele jaar door rond deze vraag te komen. Ze krijgen vanochtend het advies om onder meer stickers te plakken op de silhouetten van savannedieren. " Wat doe je ? », vragen Orély aan Inès en Djanaël. “We doen lijm op het paard. "Ah, is dat een paard?" Weet je zeker dat? »Inès barst in lachen uit. 'Nee, het is een geit! »Orély laat hem de lange nek van het dier zien. Het kleine meisje is het daarmee eens. Wat ze voor zich heeft, lijkt meer op een giraf. Van tijd tot tijd roept Marie, de enige volwassen kinderen die 'meesteres' worden genoemd omdat ze duidelijk als zodanig geïdentificeerd zijn, tegen een kind: 'Angela, kom je je zebrastrepen doen? »Er wordt niets opgelegd aan de kleintjes. De volwassenen stellen voor, en ze beschikken. "Er is geen programma voor de zeer kleine sectie", herinnert Marie zich, "geen specifieke vaardigheden om te verwerven. Er is geen evaluatieboekje. We hebben de luxe dat we onze tijd kunnen nemen. ” Grote vrijheid wordt dus overgelaten aan kinderen die nog niet als leerling worden beschouwd, die van de ene activiteit naar de andere kunnen gaan, een workshop kunnen weigeren, zich kunnen verplaatsen … Ze gaan naar de toiletten (die zich achter in de klas bevinden) wanneer ze maar willen. Als ze 's ochtends willen slapen, kan dat. Knuffels en fopspenen zijn toegestaan.
Aanpassen aan schoolvereisten
Maar daar eindigen de overeenkomsten met de crèche of het kinderdagverblijf. Om in september weer naar school te gaan, moeten kinderen schoon zijn. Ongelukken worden getolereerd (en komen vaak voor aan het begin van het jaar), maar luiers niet. Alle kinderen moeten minimaal collectieve tijd accepteren: ze verzamelen zich rond de leraar om te zingen of naar een verhaal te luisteren. Een kwartier lang wordt hen gevraagd te blijven zitten en de groep te volgen. Een vereiste die meer van school is dan van de vroege kinderjaren. Een ander verschil met kinderdagverblijven: de flexibele uren die in de officiële teksten worden aanbevolen voor deze scholing van 2-3 jaar betekent geen welkom à la carte, het past goed in een schoolomgeving.. Kinderen kunnen 's ochtends iets na 8 uur worden afgezet (maximaal 30 uur). En ze zouden elke dag moeten komen. Het docententeam adviseert gezinnen om de kinderen de eerste weken 's middags bij zich te houden. Maar als beide ouders werken, is dat niet altijd mogelijk. Resultaat: dit jaar blijven 9 van de 18 kinderen in de kantine. In het tweede deel van de ochtend hebben de TPS recht op de cursus motoriek, een grote klassieker in de kleuterklas. "We rennen niet, we duwen niet", waarschuwt Marie die een aanval op tapijten, hoepels en stenen begint om het parcours te tonen. “Hier moet je je benen optillen, daar kun je een salto maken. Ik beklim de ladder niet, ik ben te lang. "Samuel is bang:" Oh, meesteres, je gaat vallen! De kinderen rennen naar voren, lachen, trekken zich soms terug voor het obstakel. De route is identiek aan die van de kleine secties, maar de organisatie is anders. De peuters volgen elkaar in één rij, terwijl de PS in groepen zijn verdeeld. De 23-3-jarigen leren hun beurt te respecteren, wanneer de 4-2-jarigen schaamteloos verdubbeld kunnen worden. De directrice, Ghislaine Baffogne, die parttime lesgeeft in een kleine afdeling, ziet elk jaar enkele van deze kinderen in haar klas komen die een jaar school achter de rug hebben. “Wat betreft de oriëntatiepunten in de ruimte, de regels van de klas, voelen we het verschil. Maar voor schoolvaardigheden, het hanteren van een schaar of lijm, hangt het van de kinderen af. De TPS blijft sowieso vier jaar zitten. Ouders die de trap graag willen overslaan, vragen soms of een passage in het middengedeelte niet mogelijk zou zijn. Het is echter dit jaar bovendien dat de – zeer kleine – kasteelheren alle kansen aan hun kant kunnen stellen.