Het opbouwen van een veilige relatie is de verantwoordelijkheid van de therapeut. Maar wat als de specialist, nadat hij vertrouwen heeft opgebouwd en de cliënt van zijn betrouwbaarheid heeft overtuigd, begrijpt dat het enige waarvoor deze persoon kwam is om zijn eenzaamheid te vernietigen?
Ik heb een mooie, maar zeer beperkte vrouw bij de receptie. Ze is ongeveer 40 jaar oud, hoewel ze er hooguit dertig uitziet. Ik ben nu ongeveer een jaar in therapie. We zijn nogal stroperig en zonder duidelijke vooruitgang bespreken we haar verlangen en angst om van baan te veranderen, conflicten met ouders, twijfel aan zichzelf, gebrek aan duidelijke grenzen, tics … Onderwerpen veranderen zo snel dat ik ze niet meer herinner. Maar ik herinner me dat het belangrijkste dat we altijd omzeilen. Haar eenzaamheid.
Ik merk dat ik denk dat ze niet zozeer therapie nodig heeft als iemand die eindelijk niet zal verraden. Wie zal haar accepteren voor wie ze is. Ze zal niet fronsen omdat ze op de een of andere manier niet perfect is. Knuffelt prompt. Ze zal er zijn als er iets misgaat ... Bij de gedachte dat alles wat ze nodig heeft liefde is!
En dit verraderlijke idee dat mijn werk met sommige klanten slechts een wanhopige poging van de laatste is om een soort leegte te vullen, komt niet voor de eerste keer bij me op. Soms lijkt het me dat ik nuttiger zou zijn voor deze mensen als ik hun vriend of naaste persoon was. Maar onze relatie wordt beperkt door de toegewezen rollen, ethiek helpt om de grenzen niet te overschrijden en ik begrijp dat er in mijn onmacht veel is over wat belangrijk is om op te letten in het werk.
'Het lijkt mij dat we elkaar al zo lang kennen, maar we raken nooit het belangrijkste aan', zeg ik tegen haar, omdat ik voel dat het nu mogelijk is. Ik heb alle denkbare en ondenkbare tests doorstaan. ik ben van mij. En tranen wellen op in haar ogen. Hier begint de echte therapie.
We praten over veel dingen: over hoe moeilijk het is om mannen te vertrouwen als je eigen vader nooit de waarheid sprak en je als menselijk schild voor je moeder gebruikte. Over hoe onmogelijk het is om je voor te stellen dat iemand van je zal houden om wie je bent, als je van jongs af aan alleen hoort dat niemand "zulke" mensen nodig heeft. Iemand vertrouwen of gewoon iemand dichterbij dan een kilometer laten is te eng als de herinnering herinneringen bewaart aan degenen die dichtbij komen en onvoorstelbare pijn veroorzaken.
"We zijn nooit zo weerloos als wanneer we liefhebben", schreef Sigmund Freud. Intuïtief begrijpen we allemaal waarom iemand die minstens één keer gebrand is, bang is om dit gevoel weer in zijn leven toe te laten. Maar soms groeit deze angst tot de omvang van horror. En dit gebeurt in de regel met degenen die vanaf de eerste levensdagen geen andere ervaring hebben met het ervaren van liefde, behalve samen met pijn!
Stap voor stap. Onderwerp na onderwerp. Samen met deze cliënte hebben we ons resoluut een weg gebaand door al haar angsten en obstakels, door haar pijn heen. Door afschuw naar de mogelijkheid om op zijn minst in te beelden dat ze zichzelf zou kunnen toestaan lief te hebben. En op een dag kwam ze niet. Heb de vergadering geannuleerd. Ze schreef dat ze was vertrokken en dat ze bij terugkomst zeker contact zou opnemen. Maar we ontmoetten elkaar pas een jaar later.
Ze zeggen dat de ogen het venster naar de ziel zijn. Ik begreep de essentie van dit gezegde pas op de dag dat ik deze vrouw weer zag. In haar ogen was geen wanhoop en bevroren tranen meer, angst en wrok. Er kwam een vrouw naar me toe die we niet kenden! Een vrouw met liefde in haar hart.
En ja hoor: ze veranderde haar onbeminde baan, bouwde grenzen op in de relatie met haar ouders, leerde “nee” zeggen, begon te dansen! Ze kon alles aan waar therapie haar nooit mee had geholpen. Maar therapie hielp haar op andere manieren. En weer betrapte ik mezelf erop dat ik dacht: het enige wat we allemaal nodig hebben is liefde.