Interstitiële cystitis: wat is het?

La interstitiële cystitis is een blaasziekte zeldzaam maar uitschakelen waarvan de naam is veranderd. Het wordt nu het pijnlijke blaassyndroom genoemd. Het wordt gekenmerkt door pijn in de onderbuik en frequente aandrang om te plassen, dag en nacht. Deze pijnen en aandrang tot urineren zijn vaak erg intens, soms ondraaglijk, tot het punt dat interstitiële cystitis een echte sociale handicap kan vormen, waardoor mensen hun huis niet kunnen verlaten. De pijn kan ook invloed hebben op de urethra (het kanaal dat urine van de blaas naar buiten voert) en, bij vrouwen, de vagina (zie afbeelding). urineren plassen) verlicht deze pijnen gedeeltelijk of volledig. Interstitiële cystitis beïnvloedt vooral vrouwen. Het kan op elke leeftijd vanaf 18 jaar worden aangegeven. Op dit moment is er geen remedie voor deze aandoening, die wordt beschouwd als chronisch.

Wees voorzichtig om niet te verwarren interstitiële cystitis et cystitis : “klassieke” cystitis is een urineweginfectie veroorzaakt door bacteriën; interstitiële cystitis is niet geen infectie en de oorzaak is niet bekend.

Overwicht

Volgens de Interstitial Cystitis Association of Quebec zijn ongeveer 150 Canadezen getroffen door deze ziekte. Het lijkt erop dat de interstitiële cystitis komt in Europa minder vaak voor dan in Noord-Amerika. Het is echter moeilijk om een ​​nauwkeurige schatting te krijgen van het aantal getroffen mensen, omdat de ziekte ondergediagnosticeerd is. Naar schatting zijn er tussen de 1 en 7 mensen met interstitiële cystitis per 10 mensen in Europa. In de Verenigde Staten treft deze vaker voorkomende ziekte één op de duizend mensen.

Interstitiële cystitis treft ongeveer 5 tot 10 keer meer vrouwen dan mannen. Het wordt meestal gediagnosticeerd rond de leeftijd van 30 tot 40 jaar en 25% van de getroffenen is jonger dan 30 jaar.

Oorzaken

Bij interstitiële cystitis is de binnenwand van de blaas de plaats van zichtbare ontstekingsafwijkingen. Kleine zweertjes op deze wand aan de binnenkant van de blaas kunnen een beetje bloed lekken en pijn en de drang veroorzaken om zure urine uit de blaas te ledigen.

De oorsprong van de ontsteking waargenomen in de interstitiële cystitis is niet met zekerheid bekend. Sommige mensen koppelen het begin aan een operatie, bevalling of een ernstige blaasontsteking, maar in veel gevallen lijkt het zonder een trigger te gebeuren. Interstitiële cystitis is waarschijnlijk een multifactoriële ziekte, met verschillende oorzaken.

Veel aannames zijn in overweging. Onderzoekers roepen die op van een allergische reactie, een reactie auto immuun of een neurologisch probleem in de wand van de blaas. Het is niet uitgesloten dat ook erfelijke factoren hieraan bijdragen.

Dit zijn de nummers die het vaakst worden genoemd:

• Verandering van de blaaswand. Om de een of andere reden is de beschermende laag aan de binnenkant van de blaas (cellen en eiwitten) aangetast bij veel mensen met interstitiële cystitis. Deze laag voorkomt normaal gesproken dat irriterende stoffen in de urine in direct contact komen met de blaaswand.
• Minder effectieve intravesicale beschermende laag. Bij mensen met interstitiële cystitis zou deze beschermende laag minder goed werken. Urine kan daarom de blaas irriteren en ontstekingen en een branderig gevoel veroorzaken, zoals wanneer alcohol op een wond wordt aangebracht.
• Een stof genaamd AFP of antiproliferatieve factor wordt gevonden in de urine van mensen met interstitiële cystitis. Het kan de schuld zijn, omdat het de natuurlijke en regelmatige vernieuwing van cellen aan de binnenkant van de blaas lijkt te remmen.
• Auto immuunziekte. Ontsteking van de blaas kan worden veroorzaakt door de aanwezigheid van schadelijke antistoffen tegen de blaaswand (auto-immuunreactie). Bij sommige mensen met interstitiële cystitis zijn dergelijke antistoffen gevonden, zonder dat bekend is of ze de oorzaak of het gevolg zijn van de ziekte.
• Overgevoeligheid van de zenuwen in de blaas. De pijn die mensen met interstitiële cystitis ervaren, kan "neuropathische" pijn zijn, dat wil zeggen pijn veroorzaakt door disfunctie van het zenuwstelsel van de blaas. Dus een zeer kleine hoeveelheid urine zou voldoende zijn om de zenuwen te "prikkelen" en pijnsignalen te veroorzaken in plaats van alleen een gevoel van druk.

Stap

Het syndroom verloopt van persoon tot persoon anders. In het begin, de symptomen hebben de neiging om te verschijnen en dan vanzelf weer te verdwijnen. de periodes van kwijtschelding kan enkele maanden duren. De symptomen hebben de neiging om in de loop van de jaren erger te worden. In dit geval neemt de pijn toe en wordt de drang om te plassen frequenter.

In de meest ernstige gevallen kan de moet plassen kan tot 60 keer in 24 uur voorkomen. Het persoonlijke en sociale leven wordt sterk beïnvloed. De pijn is soms zo intens dat ontmoediging en frustratie sommige mensen tot depressie en zelfs tot depressie kunnen leiden. zelfmoord. Steun van dierbaren is van cruciaal belang.

Diagnostisch

Volgens de Mayo Clinic in de Verenigde Staten kunnen mensen met: interstitiële cystitis krijgen hun diagnose gemiddeld 4 jaar na het begin van de ziekte. In Frankrijk toonde een in 2009 uitgevoerd onderzoek aan dat de diagnostische vertraging nog langer was en overeenkwam met 7,5 jaar²¹. Dit is niet verwonderlijk aangezien interstitiële cystitis gemakkelijk kan worden verward met andere gezondheidsproblemen: urineweginfectie, endometriose, chlamydia-infectie, nierziekte, een "overactieve" blaas, enz.

Le diagnostisch is moeilijk vast te stellen en kan pas worden bevestigd nadat alle andere mogelijke oorzaken zijn uitgesloten. Bovendien is het weer een genegenheid slecht bekend artsen. Het komt nog steeds voor dat het door verschillende artsen als een "psychisch probleem" of denkbeeldig wordt gekwalificeerd voordat de diagnose wordt gesteld, terwijl het inwendige aspect van de inflammatoire blaas veelzeggend is.

Hier zijn de meest voorkomende tests om interstitiële cystitis te diagnosticeren:

• Urineonderzoek. Cultuur en analyse van een urinemonster kan bepalen of er een UTI is. Als het gaat om interstitiële cystitis, zijn er geen microben, de urine is steriel. Maar er kan bloed in de urine zitten (hematurie) soms zelfs heel weinig (microscopische hematurie in welk geval we rode bloedcellen zien onder de microscoop, maar geen bloed met het blote oog). Bij interstitiële cystitis kunnen ook witte bloedcellen in de urine worden aangetroffen.

• cystoscopie met hydrodistensie van de blaas. Dit is een test om naar de wand van de blaas te kijken. Dit onderzoek wordt uitgevoerd onder algehele narcose. De blaas wordt eerst gevuld met water zodat de wand wordt opgezwollen. Vervolgens wordt een katheter met een camera in de urethra ingebracht. De arts inspecteert het slijmvlies door het op een scherm te bekijken. Hij zoekt naar de aanwezigheid van fijne scheurtjes of kleine bloedingen. Genaamd glomerulatiesDeze kleine bloedingen zijn zeer kenmerkend voor interstitiële cystitis en komen in 95% van de gevallen voor. In sommige minder voorkomende gevallen zijn er zelfs typische zweren genaamd Hunner's zweren. Soms doet de arts een biopsie. Het verwijderde weefsel wordt vervolgens onder een microscoop bekeken voor verdere evaluatie.
• Het urodynamisch onderzoek bestaande uit udoe cystometrie en urodynamisch onderzoek kunnen ook worden uitgevoerd, maar deze onderzoeken worden steeds minder geoefend, omdat ze niet erg specifiek zijn en daarom niet erg nuttig en vaak pijnlijk. In het geval van interstitiële cystitis ontdekken we met deze onderzoeken dat de volumetrische capaciteit van de blaas is verminderd en dat het verlangen om te urineren en de pijn voor een lager volume verschijnen dan bij een persoon die geen interstitiële cystitis heeft. Deze onderzoeken maken het niettemin mogelijk om hyperactiviteit van de blaas (overactieve blaas) op te sporen, een andere functionele ziekte die ook de aandrang tot urineren veroorzaakt.
• Kaliumgevoeligheidstest. Steeds minder geoefend, want niet erg specifiek met 25% fout-negatieven (de test suggereert dat de persoon geen interstitiële cystitis heeft, terwijl dat in 25% van de gevallen wel het geval is!) en 4% vals-positief (de test suggereert dat de persoon interstitiële cystitis heeft). cystitis als ze dat niet doen).

Met behulp van een katheter die in de urethra wordt ingebracht, wordt de blaas gevuld met water. Daarna wordt het geleegd en gevuld met een kaliumchloride-oplossing. (Lidocaïnegel wordt eerst aangebracht rond de opening van de urethra om de pijn bij het inbrengen van de katheter te verminderen.) Op een schaal van 0 tot 5 geeft de persoon aan hoe dringend hij/zij zich voelt. urineren en de intensiteit van de pijn. Als de symptomen toenemen bij testen met de kaliumchloride-oplossing, kan dit een teken zijn van interstitiële cystitis. Normaal gesproken zou er geen verschil moeten worden gevoeld tussen deze oplossing en het water.