"Ah ja Poesjkin, ah ja klootzak!" de grote dichter verheugde zich bij zichzelf. We glimlachen: ja, hij is echt een genie. En we hebben bewijs dat het genie zijn lof niet beknibbelde. En wij gewone stervelingen? Hoe vaak kunnen we onszelf prijzen? En kan buitensporige lof ons niet schaden?
Voor de meesten van ons komt er tenminste soms een staat van innerlijke harmonie, wanneer het lijkt alsof we trots op onszelf kunnen zijn. Minstens één keer in ons leven, maar we ervaren deze vreugde: een zeldzaam moment waarop ons hele innerlijke koor een loflied laat horen. De innerlijke ouder laat het innerlijke kind even met rust, de stem van het hart zingt mee met de stem van de rede, en de belangrijkste criticus zakt weg uit deze grootsheid.
Een magisch, vindingrijk moment. Hoe vaker zo'n innerlijke harmonie optreedt, hoe gelukkiger iemand is. We zijn bereid om de ervaring van mislukkingen opzij te zetten, met wie dan ook te onderhandelen, en wel op zo'n manier dat alle deelnemers aan de onderhandelingen er alleen maar profijt van hebben. Deze vreugde wil meestal delen.
Als ik zulke veranderingen bij een cliënt zie, ervaar ik een complex scala aan gevoelens: aan de ene kant is de staat goed, productief, maar tegelijkertijd is er een groot risico op het breken van brandhout.
Ons hele leven zitten we in een wankel en complex proces van het vinden van harmonie en het vervolgens verliezen.
Karina begon nog niet zo lang geleden met therapie, en bij haar, zoals bij de meerderheid, was er een "begineffect", wanneer een persoon tevreden is met zichzelf, blij dat hij deze stap heeft gezet, en hij ondraaglijk de resultaten wil voelen van de zo snel mogelijk werken. Vanuit het oogpunt van de therapeut komt het begin van de therapie echter neer op het opbouwen van contact, het verzamelen van informatie, de geschiedenis van het onderwerp. Vaak worden in deze fase meer technieken en huiswerk gebruikt.
Dit alles fascineerde Karina, de ondersteunende omgeving leidde ertoe dat er een moment volledige harmonie heerste in haar innerlijke wereld.
Afhankelijk van de volwassenheid van het individu in zo'n staat van harmonie, kan men een persoonlijke doorbraak maken of de verkeerde weg inslaan. Karina kreeg de laatste. Trots vertelde ze over het feit dat ze al haar grieven aan vader had geuit en in een ultimatumvorm de voorwaarden had gesteld voor het voortbestaan van hun gezin.
Toen ik naar de details van haar demarche luisterde en begreep hoe ze vader beledigde, dacht ik erover na of deze situatie anders en harmonieuzer had kunnen verlopen. Ik ben bang van wel. Maar het ontbrak me aan waakzaamheid toen Karina het kantoor verliet op de vleugels van een sterker gevoel van eigenwaarde, groeiend naar zelfvertrouwen.
Het is duidelijk dat een harmonieus gevoel van eigenwaarde ver genoeg verwijderd is van de pool van het «bevende schepsel», maar ook van de pool van de «toegeeflijkheid». Gedurende ons hele leven bevinden we ons in een wankel en complex proces van het vinden van deze harmonie en het vervolgens verliezen ervan.
Helpt ons daarbij, inclusief feedback uit de wereld. In het geval van Karina waren het de financiële implicaties. Papa besloot dit: als de dochter die onder zijn dak woont haar eigen regels wil dicteren, en zij houdt niet van zijn regels, hoe kan ze dan van zijn geld houden? Uiteindelijk worden ze verdiend volgens regels die niet bij haar passen.
Soms zijn we overgeleverd aan filters: roze brillen of filters van angst en waardeloosheid.
En dit bleek een flinke duw in de rug voor de 22-jarige Karina, die te snel opgroeide. Alles kan anders, zachter.
Na veel fouten te hebben gemaakt, leeft Karina vandaag haar leven, volgens haar eigen, sterk veranderde regels. In een ander land, met een man, niet met vader.
De complexiteit van Karina's leven dwong haar de therapie te onderbreken. We bellen elkaar alleen om nieuws uit te wisselen. Ik vraag haar: heeft ze spijt van die beslissende stap? Zou je het anders willen doen?
Karina stopt met praten, haar beeld bevriest op mijn laptopscherm. Als ik aan communicatieproblemen denk, wil ik op "reset" drukken, maar het beeld komt plotseling tot leven en Karina, na een lange pauze die volkomen ongebruikelijk voor haar is, zegt dat ze zich voor het eerst sinds lange tijd de gevolgen van dat gesprek herinnerde met papa.
Eerst was ze beledigd, maar nu schaamt ze zich voor hem. Wat had ze hem niet verteld! Het is goed dat papa een doorgewinterde man van de oude stempel bleek te zijn, een oosterse mentaliteit, en deed wat in die situatie het enige juiste was. Nee, Karina heeft geen spijt van wat er daarna gebeurde, maar ze heeft zo'n medelijden met haar vader...
Soms zijn we overgeleverd aan filters: een roze bril, zoals in het geval van Karina, wanneer we ons de slimste en belangrijkste ter wereld voelen, of filters van angst en waardeloosheid. Dat laatste leidt tot nog desastreuzere gevolgen voor het individu: bij zelfbewust bewegen is er zelf beweging, zij het in de verkeerde richting. Er is geen beweging in zelfvernedering, alle hoop is naar buiten gericht, op hypothetische gunstige gebeurtenissen van het lot.
Wat we ook voelen, wat er ook gebeurt, het is allemaal tijdelijk. Tijdelijke emoties, ervaringen. tijdelijke overtuigingen. Tijdelijke uitstraling. Deze stoffen veranderen in de loop van het leven met verschillende snelheden. Het concept van een andere dimensie blijft constant - onze ziel.
Het is belangrijk om te onthouden, handelend op emoties of, zoals het lijkt, buiten emoties, of wat we doen goed is voor de ziel of niet. En als je er zelf niet uit komt, daar zijn psychologen voor.