Hoe zelfmoord bij kinderen te verklaren?

Zelfmoord bij kinderen: hoe deze wens om vroeg te sterven te verklaren?

Sinds het begin van het jaar is er een zwarte reeks vroege zelfmoorden in het nieuws. Op de universiteit lastiggevallen, vooral omdat hij roodharig was, pleegde de 13-jarige Matteo afgelopen februari zelfmoord. Op 11 maart 2012 werd een 13-jarige jongen uit Lyon opgehangen gevonden in zijn kamer. Maar zelfmoord treft ook de jongsten. In Engeland was het half februari een 9-jarige jongen, gepest door zijn schoolvrienden, die een einde aan zijn leven maakte. Hoe deze passage uit te leggen aan de handeling bij kinderen of pre-tieners? Michel Debout, voorzitter van de Nationale Unie voor Zelfmoordpreventie, licht ons in over dit dramatische fenomeen …

Volgens Inserm hebben in 37 5 kinderen van 10 tot 2009 jaar zelfmoord gepleegd. Denkt u dat deze cijfers de waarheid onthullen, wetende dat het soms moeilijk is om onderscheid te maken tussen zelfmoord en ongeval?

Ik denk dat ze een afspiegeling zijn van de werkelijkheid. Wanneer een kind onder de 12 jaar overlijdt, wordt er onderzoek gedaan en wordt het overlijden geregistreerd door de statistische instituten. We kunnen dus aannemen dat er een zekere betrouwbaarheid is. Toch is het belangrijk om onderscheid te maken tussen zelfmoord bij kinderen en die bij adolescenten. Een kleintje denkt niet als een 14-jarige. Er zijn al verschillende onderzoeken gedaan naar zelfmoord bij adolescenten. De zelfmoordpoging, die het vaakst voorkomt in de adolescentie, heeft tegenwoordig psychologische, psychoanalytische, medische interpretaties … Voor de jongsten, aangezien het aantal gelukkig veel lager is, zijn de redenen minder duidelijk. . Ik denk niet dat we echt kunnen spreken van zelfmoord, dat wil zeggen van de intentie om zelfmoord te plegen bij een 5-jarig kind.

Het begrip zelfmoord bij jonge kinderen is daarom niet plausibel?

Het is geen kwestie van leeftijd, maar van persoonlijke rijping. We kunnen zeggen dat een kind van 8 tot 10 jaar oud, met een tussenruimte van één of twee jaar, afhankelijk van de situaties, educatieve variaties, sociaal cultureel, zelfmoord wil plegen. Bij een jonger kind is het twijfelachtig. Zelfs als sommigen op 10-jarige leeftijd een idee hebben van het risico, van de gevaarlijkheid van hun daad, zijn ze zich er niet noodzakelijkerwijs van bewust dat dit hen tot een permanente verdwijning zal leiden. En dan vandaag de dag is de weergave van de dood, vooral bij videogames, vervormd. Wanneer de held sterft en het kind het spel verliest, kan hij constant teruggaan en de uitkomst van het spel veranderen. Het virtuele en het beeld nemen in het onderwijs steeds meer een plaats in dan echte betekenissen. Het is moeilijker om afstand te nemen die impulsiviteit vergemakkelijkt. Bovendien worden de kinderen, gelukkig voor hen, niet meer, zoals destijds, geconfronteerd met het overlijden van hun ouders en grootouders. Soms kennen ze zelfs hun overgrootouders. Om je echter bewust te zijn van je eigen eindigheid, moet je geraakt worden door de echte dood van een geliefde. Daarom denk ik dat het hebben van een huisdier en het verliezen ervan een paar jaar later constructief kan zijn.

Hoe de passage naar de handeling bij kinderen toch uitleggen?

Het omgaan met emoties, dat bij kinderen en volwassenen niet hetzelfde is, heeft er zeker iets mee te maken. Maar we moeten eerst de rol van impulsiviteit in de handeling in vraag stellen in vergelijking met intentionaliteit. Om te kunnen aannemen dat iemand zelfmoord heeft gepleegd, moet zijn daad deel uitmaken van een opzettelijke daad, dat wil zeggen een bewuste bedreiging van zichzelf. Sommigen zijn zelfs van mening dat er een verdwijningsproject moet komen. In bepaalde situaties hebben we echter vooral de indruk dat het kind wilde ontsnappen aan een emotioneel moeilijke situatie zoals bijvoorbeeld misbruik. Hij kan ook worden geconfronteerd met een autoriteit en zich inbeelden dat hij schuldig is. Hij ontvlucht daarom een ​​situatie die hij waarneemt of die echt moeilijk is zonder echt te willen verdwijnen.

Zijn er suggestieve tekenen van dit ongeluk?

Allereerst moet eraan worden herinnerd dat zelfmoord bij kinderen een zeer zeldzaam fenomeen is. Maar als een verhaal bergafwaarts gaat, vooral bij pesterijen of zondebokken, laat het kind soms tekens horen. Hij kan achterstevoren naar school gaan, verschillende symptomen oproepen bij het hervatten van de lessen: ongemak, buikpijn, hoofdpijn … Je moet oplettend zijn. Bovendien, als het kind regelmatig van de ene plaats van het leven naar de andere gaat, en hij geeft aan dat het vervelend is om daarheen te gaan, dat zijn stemming verandert, kunnen de ouders zichzelf vragen stellen. Maar pas op, dit veranderende gedrag moet worden herhaald en systematisch. Men moet inderdaad niet dramatiseren als hij op een dag niet naar school wil en liever thuis blijft. Het overkomt iedereen…

Dus welk advies zou je ouders geven?

Het is belangrijk om uw kind eraan te herinneren dat we er zijn om naar hem te luisteren, dat hij absoluut moet vertrouwen als iets hem pijn doet of zich afvraagt ​​wat er met hem gebeurt. Het kind dat zelfmoord pleegt, ontvlucht een bedreiging. Hij denkt dat hij het niet anders kan oplossen (bij greep en dreiging van een kameraad bijvoorbeeld). We moeten er dus in slagen hem in vertrouwen te nemen, zodat hij begrijpt dat hij door te spreken eraan kan ontsnappen en niet andersom.