Dit is een evolutie die onze samenleving momenteel doormaakt en het valt niet te ontkennen. Homooudergezinnen worden steeds meer geaccepteerd. De goedkeuring van het PACS (pact voor burgerlijke solidariteit) in 1999, daarna het huwelijk voor iedereen in 2013, hebben de lijnen veranderd, de mentaliteit veranderd. Artikel 143 van het Burgerlijk Wetboek bepaalt ook dat “het huwelijk wordt aangegaan door twee mensen van het verschillende geslacht of van hetzelfde geslacht. Tussen de 30.000 en 50.000 kinderen worden opgevoed door twee ouders van hetzelfde geslacht. Maar homooudergezinnen hebben veel gezichten. Het kind kan afkomstig zijn uit een eerdere heteroseksuele verbintenis. Het kan zijn dat het is aangenomen. Het kan ook zijn bedacht door wat "co-ouderschap" wordt genoemd, met andere woorden, een man en een vrouw besluiten samen een kind te krijgen zonder als een paar te leven.

“Uitoefening van ouderschapsrechten door twee personen van hetzelfde geslacht die als koppel leven”, zo definieert de Larousse homoparentaliteit. Het was de Vereniging van Homoseksuele en Lesbische Ouders en Toekomstige Ouders die in 1997 als eerste 'homoparentalité' noemde, de nieuwe gezinsvorm die opkwam. Een manier om zichtbaar te maken wat toen nog weinig naar voren werd gebracht.

Hij voedt het kind op alsof het zijn eigen kind is. De partner van de biologische ouder wordt de sociale ouder of wensouder genoemd.

Zijn status? Hij heeft het niet. De Staat kent voor hem geen rechten toe. “In feite kan de ouder het kind niet op school inschrijven en zelfs geen chirurgische ingreep toestaan”, lezen we op de CAF-site, Caf.fr. Zijn hun ouderlijke rechten erkend? Het is geen mission impossible. Er zijn zelfs twee mogelijke opties:

• adoptie.
• het delegeren van het ouderlijk gezag.

In 2013 stond het huwelijk open voor iedereen half open de deur naar adoptie. Artikel 346 van het Burgerlijk Wetboek bepaalt dus dat “niemand door meer dan één persoon mag worden geadopteerd, behalve door twee echtgenoten. Een paar duizend mensen van hetzelfde geslacht hebben het kind van hun partner kunnen adopteren. Wanneer het “vol” is, verbreekt adoptie de band van afstamming met het gezin van herkomst en schept een nieuwe band met het adoptiegezin. Omgekeerd: "eenvoudige adoptie creëert een link met het nieuwe adoptiegezin zonder dat de banden met het oorspronkelijke gezin worden verbroken", legt de site Service-public.fr uit.

De delegatie van het ouderlijk gezag moet op zijn beurt worden aangevraagd bij de rechter van de familierechtbank. In ieder geval kan “in geval van scheiding van de biologische ouder, of in geval van overlijden van laatstgenoemde, de wensouder, dankzij artikel 37/14 van het Burgerlijk Wetboek, bezoek- en/of huisvestingsrechten krijgen”, legt uit CAF.

In 2018 gaf Ifop een stem aan LHBT-mensen, als onderdeel van een onderzoek dat werd uitgevoerd voor de Association des Familles Homoparentales (ADFH).

Hiervoor interviewde ze 994 homo-, biseksuele en transgenders. “Het streven om een ​​gezin te stichten is niet het voorrecht van heteroseksuele stellen”, lezen we in de resultaten van het onderzoek. Inderdaad, “de meerderheid van de LGBT-mensen die in Frankrijk wonen, verklaart dat ze tijdens hun leven kinderen willen hebben (52%). “En voor velen” is dit verlangen naar ouderschap niet ver weg: meer dan een op de drie LHBT-mensen (35%) heeft de intentie om in de komende drie jaar kinderen te krijgen, een hoger percentage dan de INED onder alle Fransen ( 30%). “

Om dit te bereiken, zou een meerderheid van homoseksuelen (58%) zich richten op medisch geassisteerde voortplantingstechnieken, ver voor adoptie (31%) of co-ouderschap (11%). Lesbiennes van hun kant geven vooral de voorkeur aan geassisteerde voortplanting (73%) in vergelijking met andere opties.

De Nationale Assemblee heeft op 8 juni 2021 opnieuw gestemd om het systeem van geassisteerde voortplanting open te stellen voor alle vrouwen, dat wil zeggen voor alleenstaande vrouwen en homoseksuele stellen. De vlaggenschipmaatregel van de bio-ethiekwet zou op 29 juni definitief moeten worden aangenomen. Tot nu toe was medisch begeleide voortplanting uitsluitend voorbehouden aan heteroseksuele stellen. Uitgebreid tot lesbische stellen en alleenstaande vrouwen, wordt het vergoed door de sociale zekerheid. Draagmoederschap blijft verboden.

Wat betreft de vraag of kinderen die zijn opgegroeid in een homooudergezin net zo tevreden zijn als de anderen, antwoorden veel onderzoeken duidelijk met "ja".

Omgekeerd heeft de National Academy of Medicine "een bepaald aantal reserveringen" uitgegeven toen de PMA werd uitgebreid tot alle vrouwen. "De opzettelijke conceptie van een kind dat van een vader is beroofd, vormt een grote antropologische breuk die niet zonder risico's is voor de psychologische ontwikkeling en de bloei van het kind", kan men lezen op Academie-medecine.fr. Het onderzoek is echter duidelijk: er is geen groot verschil in psychologisch welbevinden, of academisch succes, tussen kinderen uit homoouderlijke gezinnen en anderen.

Het belangrijkste ? Waarschijnlijk de liefde die het kind krijgt.