Etymologisch gezien, vergiffenis komt uit het latijn vergeven en duidt de actie aan van ” volledig geven .

Afgezien van het etymologische aspect, blijft vergeving moeilijk te definiëren.

voor Aubrit, vergiffenis verankerd zijn « op een genade, voorwaardelijk maar totaal, in de plaats van een gevolg (de straf) die als normaal en legitiem wordt beschouwd van een duidelijk erkende fout of overtreding .

Voor psycholoog Robin Casarjian is vergeving ” een houding van verantwoordelijkheid voor de keuze van onze percepties, een beslissing om verder te kijken dan de persoonlijkheid van de dader, een proces van transformatie van onze percepties […] dat ons transformeert van slachtoffer tot mede-schepper van onze realiteit. »

Psycholoog Jean Monbourquette geeft de voorkeur aan definieer vergeving door wat het niet is : vergeten, ontkennen, bevolen, excuus, een demonstratie van morele superioriteit, een verzoening.

De hedendaagse psychologie erkent steeds meer de therapeutische waarden van vergeving, ook al is dit nog vrij marginaal: in 2005 bekende de Franse psychiater Christophe André dat “ dit alles is vrij baanbrekend, maar vergeving heeft nu zijn plaats in de psychologie. Van de tienduizend Franse psychiaters zijn we misschien nog met honderd om te verwijzen naar deze stroming van humanistische psychotherapie die twintig jaar geleden in de Verenigde Staten verscheen. .

Een misdrijf, of het nu een belediging, een aanval, een verkrachting, een verraad of een onrecht is, treft de beledigde persoon in zijn psychische wezen en veroorzaakt een diepe emotionele wond die leidt tot negatieve gevoelens (woede, verdriet, wrok, verlangen naar wraak, depressie). , verlies van eigenwaarde, onvermogen om zich te concentreren of te creëren, wantrouwen, schuldgevoelens, verlies van optimisme) die een slechte geestelijke en lichamelijke gezondheid veroorzaken.

Dans Genees tegen alle verwachtingen in, demonstreert Dr. Carl Simonton de causale relatie die negatieve emoties verbindt met ontstaan ​​van kankers.

De Israëlische psychiater Morton Kaufman heeft ontdekt dat vergeving leidt tot: grotere emotionele volwassenheid terwijl de Amerikaanse psychiater Richard Fitzgibbons daar aantrof verminderde angst en de Canadese psychiater R. Hunter a verminderde angst, depressie, intense woede en zelfs paranoia.

Tot slot meent de theoloog Smedes dat het loslaten van wrok vaak onvolmaakt is en/of dat het maanden of jaren kan duren voordat het tot stand komt. Gewoon zeggen "Ik vergeef je" is meestal niet genoeg, hoewel het een belangrijke stap kan zijn om te beginnen, om echt te beginnen met vergeven.

Luskin definieerde een raamwerk voor het therapeutische proces van vergeving:

• vergeving volgt hetzelfde proces, ongeacht het delict in kwestie;
• vergeving betreft het huidige leven en niet het verleden van het individu;
• vergeving is een voortdurende oefening die geschikt is in alle situaties.

Voor auteurs Enright en Freedman is de eerste fase van het proces cognitief van aard: de persoon besluit om de een of andere reden te willen vergeven. Ze kan bijvoorbeeld denken dat het goed is voor haar gezondheid of haar huwelijk.

Tijdens deze fase voelt ze meestal geen medeleven met de dader. Dan, na een bepaalde tijd van cognitief werk, komt de persoon in de emotionele fase waarin hij geleidelijk een empathie voor de dader door de levensomstandigheden te onderzoeken die hem ertoe hebben gebracht het door haar geleden onrecht te begaan. Vergeving zou echt beginnen in het stadium waarin empathie, soms zelfs mededogen, wrok en haat lijkt te vervangen.

In de laatste fase komt er geen negatieve emotie meer naar boven wanneer de gewraakte situatie wordt genoemd of herinnerd.

In 1985 begon een groep psychologen verbonden aan de Universiteit van Wisconsin een reflectie over de plaats van vergeving in de psychotherapeutische onderneming. Het biedt een interventiemodel dat in 4 fasen is verdeeld en door veel psychologen met succes wordt gebruikt.

Fase 1 – Herontdek je woede

Hoe voorkom je de confrontatie met je woede?

Heb je je woede onder ogen gezien?

Ben je bang om je schaamte of schuld te tonen?

Heeft uw woede uw gezondheid beïnvloed?

Ben je geobsedeerd door de verwonding of de dader?

Vergelijkt u uw situatie met die van de dader?

Heeft het letsel een blijvende verandering in uw leven veroorzaakt?

Heeft de blessure uw kijk op de wereld veranderd?

Fase 2 – Besluit om te vergeven

Besluit dat wat je deed niet werkte.

Wees voorbereid om het proces van vergeving te beginnen.

Besluit om te vergeven.

Fase 3 – Werk aan vergeving.

Werk aan begrip.

Werk aan mededogen.

Accepteer het lijden.

Geef de dader een cadeau.

Fase 4 – Ontdekking en bevrijding uit de gevangenis van emoties

Ontdek de betekenis van lijden.

Ontdek je behoefte aan vergeving.

Ontdek dat je niet de enige bent.

Ontdek het doel van je leven.

Ontdek de vrijheid van vergeving.

« Haat komt in opstand bij de chique types, het interesseert geen hersenspinsels die alleen liefde hebben, een veronderstelde tweeling, het verwende kind van het publiek. […] Haat ([…] deze drijfkracht, begiftigd met een kracht die zowel verenigend als stimulerend is) dient als een tegengif voor angst, die ons machteloos maakt. Het geeft moed, bedenkt het onmogelijke, graaft tunnels onder prikkeldraad. Als de zwakken niet zouden haten, zou kracht voor altijd kracht blijven. En rijken zouden eeuwig zijn » afbreken 2003

« Vergeving stelt ons in staat om degenen die ons pijn hebben gedaan te accepteren en zelfs lief te hebben. Dit is de laatste stap van innerlijke bevrijding » John Vanier

« Zoals anderen hun leerlingen piano leren spelen of Chinees leren. Beetje bij beetje zien we mensen beter functioneren, steeds vrijer worden, maar het werkt zelden door te klikken. Vaak werkt vergeving met een vertraagd effect... we zien ze zes maanden, een jaar later weer, en ze zijn aanzienlijk veranderd... de stemming is beter... er is een verbetering van de eigenwaardescores. » De Sairigé2006.