Egoïsme wordt gedefinieerd door een persoonlijkheidskenmerk dat wordt aangetroffen bij mensen die de neiging hebben om veel over zichzelf te praten, om zichzelf te analyseren. Dicht bij narcisme maakt egoïsme het mogelijk om iemands beeld van zichzelf te verbeteren, door zichzelf te vleien en door zijn vaardigheden, capaciteiten en andere persoonlijke kenmerken te overdrijven.

De term "egotisme" komt van een vertaling uit de vroege jaren van de 19e eeuw, van het Engelse woord "egotisme". Allereerst vertaald door de term 'egoïsme' die we kennen, egoïsme heeft niet dezelfde betekenis. Inderdaad, deegoïsme is een Frans woord dat buitensporige eigenliefde betekent; de'egoïsme betekent de manie om over zichzelf te praten. Hoewel de Latijnse wortel van het woord 'ego' hetzelfde is, is de egoïst, die buitensporige aandacht schenkt aan zijn eigen belangen, heel anders dan de egoïst, die zichzelf met buitensporige liefde liefheeft.

Het is een kwestie van zelfaanbidding, van een overdreven persoonlijkheidsgevoel, met in het bijzonder de gewoonte om voortdurend over zichzelf te praten.

De egoïst voelt een altijd verzadigd verlangen om zijn belangrijkheid te tonen en aan anderen te tonen, wat hij met enorm veel plezier doet. Vaak hecht hij zonder reden groot belang aan alledaagse of goedaardige vaardigheden.

Zoals we hebben gezien, is de egoïst iemand die op een voetstuk staat en ervan geniet zichzelf te bewonderen. Zo wordt hij een persoon die zich afsnijdt van anderen en geen aandacht meer schenkt aan wat er om hem heen gebeurt.

De behoeften van anderen hebben voorrang op die van hem, en niet voor niets beschouwt hij ze als een veel hogere prioriteit. De egoïst heeft dus een duidelijk gebrek aan empathie voor anderen en brengt hem ertoe hen alleen te beschouwen als een middel om zijn doelen te bereiken. Doelstellingen van de ontwikkeling van het ego, om te slagen des te meer te schitteren door zijn charisma en zijn persoonlijkheid. De egoïst ontwikkelt een uiterst belangrijk, zo niet overdreven, zelfvertrouwen en eigenwaarde. Dit maakt deze persoon aanmatigend, opgesloten in zijn zekerheden, en niet in staat open te staan ​​voor anderen en hun potentiële talenten of successen.

Aan de andere kant heeft een egoïst een perfectionistische kijk op de dingen: hij maakt duidelijk dat hij als geen ander weet hoe anderen zich moeten gedragen. Dit geeft hem het gevoel van controle dat hij zoekt, anders zal hij in de verdediging schieten als dingen niet worden gedaan zoals aangegeven.

In staat om de rust van anderen te verstoren om te krijgen wat ze willen, zijn egoïsten mensen die niet accepteren dat er niet naar hen wordt geluisterd.

Van buitenaf gezien lijkt een egoïst veel zelfvertrouwen te hebben. Dat is het echter niet. In de greep van een sterke innerlijke onzekerheid, probeert hij die vooral te verbergen, in de overtuiging zo te vermijden dat men zijn persoonlijkheid niet afwijst.

Door een beeld van zichzelf in stand te houden dat ze in hun ogen als perfect beschouwen (en dat menen ze ook in de ogen van anderen), proberen ze de taak beter aan te kunnen en effectiever te zijn dan ze in werkelijkheid zijn. Kortom, hun mantra is om het nooit te laten lijken alsof ze de controle verliezen, noch over de situatie en/of hun imago. Maar dit alles is natuurlijk slechts een illusie, want het ego is net als iedereen: kwetsbaar en onvolmaakt.

Wanneer je dagelijks met een ego te maken hebt, kunnen sommige van zijn eigenaardigheden snel op de zenuwen werken en slechts een glimp opvangen van een breuk met hem. Er zijn echter verschillende hefbomen die hem in staat stellen om uit zijn opsluiting te komen en hem geleidelijk aan te interesseren voor anderen en hun eigen verlangens.

Allereerst is het nuttig om de egoïst te vleien, hem gerust te stellen over zijn kwaliteiten (hoewel hij ze de hele tijd verkondigt). Het lijkt paradoxaal, maar we moeten bedenken dat de egoïst diep van binnen niet zoveel van zichzelf houdt en gerustgesteld moet worden om vertrouwen te krijgen. Wanneer hij begrijpt dat hij zich in een "vriendelijke" zone bevindt, zal hij stoppen alles alleen om hem heen te draaien.

Dan is het gepast om medelevend te zijn met de egoïst. Terwijl hij in een crisis zit met zijn ego, zal het hem onmiddellijk verlichten dat hij begrepen wordt, met zachtheid en empathie, door zichzelf in zijn schoenen te plaatsen.

Door vriendelijkheid en tolerantie te tonen, door buitengewoon geduldig te zijn, bewijzen we aan de egoïst dat we in zijn capaciteiten geloven, dat hij niets te bewijzen heeft. Dit verzacht zijn ongemak. We kunnen ook naar hem luisteren, maar zonder hem alleen te laten spreken, door hem te dwingen te wisselen, anders het gesprek (of zelfs de kamer of het appartement) te verlaten. Door hem te dwingen in de uitwisseling te zijn en niet alles terug naar hem te brengen, zal hij geleidelijk beseffen dat er mooie dingen te weten en te weten zijn buiten hemzelf.