“Waarom ik besloot een eicel te doneren”
“Ik ben 33 jaar en heb twee kinderen. Mijn dochters zijn magisch. Ik geloof dat geen ander woord hen beter kan kwalificeren. Kinderen krijgen was voor mij vanzelfsprekend. Voor een lange tijd.
Toen ik mijn huidige partner nu zeven jaar geleden ontmoette, wist ik dat hij de vader van mijn kinderen zou worden. En 3 en een half jaar later werd ik zwanger. Zonder moeilijkheid. De gynaecoloog zou me dan vertellen dat ik een van die vrouwen ben die er alleen al heel hard over nadenkt om zwanger te worden…
We geloven nog steeds, als we deze kleine lachende baby's zien, dat alles eenvoudig is. Nou nee, niet altijd. Mijn eerstgeboren dochter, mijn man verklaarde zich ernstig ziek. Niet een kleinigheidje dat met een behandeling kan worden genezen, nee, een ziekte waarvan je alleen al door de naam wegloopt. Je combineert kanker + hersenen en je krijgt de ziekte van mijn dochters vader. De vragen borrelen door het hoofd en je realiseert je dat nee, alles is niet zo eenvoudig. Operatie, chemo, radiotherapie. Ze zeggen dat hij genezen is. Mijn dochter is twee en een half jaar oud. Ik werd onverwachts weer zwanger. Ik ben zeven en een halve maand zwanger als we vernemen dat er een zeer gewelddadige herhaling gaande is in de hersenen van mijn man. Wakkere operatie operatie. Ik ben acht maanden zwanger en weet echt niet zeker of ik een vader zal hebben die deze babypop verwacht als hij uitkomt. Hij zal er eindelijk zijn, met een verband over zijn hoofd, om haar geboren te zien worden.
Het leven is niet altijd zo makkelijk als je denkt. We denken dat we een baby kunnen krijgen en dan leren we dat we steriel zijn. Of wanneer een kinderziekte ons verhindert om zich voort te planten. Of dat kanker in het verleden ons minder productief heeft gemaakt. Of vele andere redenen. En daar is het een leven dat afbrokkelt omdat onze liefste droom geen vorm krijgt. De levens die afbrokkelen, ik weet het. Dus nadat ik mijn twee dochters had gekregen, zei ik tegen mezelf dat al die moeders die geen kinderen konden krijgen, verschrikkelijk waren. Dus ik wilde op mijn kleine schaal deze mogelijkheid bieden aan een van hen, aan meerdere van hen. Mijn man kan natuurlijk geen sperma doneren, maar ik heb besloten om een eicel te doneren. Vorige week had ik het eerste gesprek met een vroedvrouw, die me het verloop van de procedure, de werking, de gevolgen, de modus operandi, dat alles, dat alles uitlegde. “
In overleg met de vader (het is noodzakelijk als je een relatie hebt en met kinderen), Ik zal binnenkort eicellen doneren. Ja, het is lang, ja, het is beperkend, ja, er zijn beten (maar ik ben niet eens bang!) Ja, het is ver (in mijn geval, 1u30 rijden), ja, het kan wazig maken, maar dat is niets vergeleken met het noodlot dat ons vertelt dat we geen kinderen kunnen krijgen. De afgelopen jaren lag de vraag naar eiceldonatie rond de 20%. Het wachten kan soms wel enkele jaren duren…
Ik had het er een paar dagen geleden over met een vriendin die tegen zichzelf zei dat ze het idee niet kon verdragen nakomelingen te hebben die ze niet kende. Zelfs na erover nagedacht te hebben, heb ik geen probleem. De moeder is degene die draagt, degene die voor mij opvoedt. Vanuit dit oogpunt schreeuwt mijn moraal niet om hulp. Bovendien is de in Frankrijk gegarandeerde anonimiteit geruststellend. Ik doneer geen eicellen om extra kinderen te krijgen...
Mijn dochters zijn magisch. Ik geloof dat geen ander woord hen kan kwalificeren. En ik hoop dat door deze benadering ook andere moeders het ooit zullen kunnen zeggen. Het is een geschenk van jezelf, een altruïstisch geschenk dat niets terug verwacht, het is een geschenk uit de grond van het hart.
Jennifer