Inhoud
- Ouders: Hoe kunnen we de toename van het aantal scheidingen na de geboorte van het eerste kind verklaren?
- Zijn de paren die het vol houden degenen die zich op de geboorte hebben voorbereid, die in zekere zin 'rijp' waren?
- Hebben de paren die standhouden min of meer hetzelfde profiel?
- Ontrouw is vaak de oorzaak van de breuk. Zijn koppels die het laatst zijn niet getroffen? Of accepteren ze deze 'gaten' beter?
- Als de situatie verslechtert, hoe vind je dan een balans?
- Wat moeten we willen om bij elkaar te kunnen blijven? Een soort ideaal? Een band sterker dan routine? Zet het paar niet boven alles?
Ouders: Hoe kunnen we de toename van het aantal scheidingen na de geboorte van het eerste kind verklaren?
Bernard Geberowicz: De geboorte van het eerste kind, later dan voorheen, stelt het leven van de leden van het koppel op de proef. Deze omwentelingen zijn intern voor iedereen, relationeel (binnen het paar), familie en sociaal-professioneel. De meeste stellen vinden geleidelijk een nieuw evenwicht. Anderen beseffen dat hun plannen niet compatibel waren en gaan hun eigen weg. De rolmodellen die ieder heeft opgebouwd, spelen natuurlijk een rol bij de beslissing om uit elkaar te gaan. Is het een goede zaak om snel scheiden te beschouwen als een oplossing voor elk relatieconflict? Ik denk dat het nodig is om goed na te denken voordat je 'durft' te scheiden. Opsluiten in een verplicht koppel is niet meer aan de orde, het Kleenex koppel is ook geen model om te promoten, vanaf het moment dat men de verantwoordelijkheid op zich neemt om samen met iemand een kind te krijgen.
Zijn de paren die het vol houden degenen die zich op de geboorte hebben voorbereid, die in zekere zin 'rijp' waren?
BG: We kunnen ons voorbereiden om ouders te worden. Leer naar elkaar te luisteren, met elkaar te praten, leer te vragen en behoeften anders dan in de vorm van verwijten te formuleren. Stoppen met anticonceptie, zwangerschap, dagdromen zijn een goed moment om dit werk te doen en voor de ander en de relatie te zorgen.
Maar een stel is nooit 'volledig rijp' om een baby te krijgen. Het is ook door het kind te leren kennen dat we leren om een ouder te worden en dat we de complementariteit en medeplichtigheid van het "ouderlijke team" ontwikkelen.
“Un amour au longue cours”, een ontroerende roman die klopt
Bespaart woorden tijd die voorbijgaat? Kunnen we verlangen beheersen? Hoe kan een stel de routine trotseren? In deze briefroman stellen Anaïs en Franck elkaar vragen en beantwoorden ze hun herinneringen, hun strijd, hun twijfels. Hun verhaal lijkt op zoveel andere: een ontmoeting, een huwelijk, kinderen die geboren worden en opgroeien. Dan de eerste negatieve golven, de moeilijkheid om elkaar te begrijpen, de verleiding tot ontrouw … Maar Anaïs en Franck hebben een wapen: een absoluut, meedogenloos geloof in hun liefde. Ze schreven zelfs een "Grondwet van het paar", gepleisterd op de koelkast, die hun vrienden aan het lachen maakt, en waarvan de artikelen resoneren als een takenlijst van 1 januari: artikel 1, bekritiseer de ander niet als hij zit. voor de baby zorgen – Artikel 5, elkaar niet alles vertellen – Artikel 7, één avond per week, één weekend per maand, één week per jaar samenkomen. Evenals het genereuze artikel 10: accepteer de zwakheden van de ander, steun hem in alles.
Geleid door deze welwillende mantra's die op de pagina's zijn uitgespeld, roepen Anaïs en Franck het dagelijkse leven op, de beproeving van de realiteit, hun opgroeiende dochters, alles wat we 'gezinsleven' noemen en wie het korte leven is. Met zijn deel van onwaarschijnlijk, krankzinnig, "out of control". En wie zal naakt en gelukkig kunnen bevallen van het verlangen om samen opnieuw te beginnen. F. Payen
"Een langdurige liefde", door Jean-Sébastien Hongre, ed. Anne Carrière, € 17.
Hebben de paren die standhouden min of meer hetzelfde profiel?
BG: Ik geloof niet dat er criteria zijn die de levensduur van een relatie kunnen voorspellen. Wie voor zichzelf kiest door de nodige overeenkomsten op te sommen, is niet zeker van succes. Degenen die een lange tijd op een zeer "fusie" manier hebben geleefd voordat ze ouders werden, lopen het risico gedesoriënteerd te raken door het uiteenspatten van de zeepbel en de overgang van twee naar drie. Ook stellen die “te” anders zijn, hebben het soms moeilijk vol te houden.
Ongeacht de achtergronden en achtergronden van de ouders, moet iedereen klaar zijn om te bedenken dat "niets meer hetzelfde zal zijn, en zoveel te beter!" Bovendien, hoe meer het paar zich solidair voelt (in hun ogen en die van hun familieleden en respectievelijke families), hoe meer het risico op conflicten afneemt.
Ontrouw is vaak de oorzaak van de breuk. Zijn koppels die het laatst zijn niet getroffen? Of accepteren ze deze 'gaten' beter?
BG: Leugens doen meer pijn dan ontrouw. Ze leiden tot het verlies van vertrouwen in de ander, maar ook in zichzelf, en dus in de stevigheid van de band. De paren die daarna blijven bestaan, zijn degenen die erin slagen om met deze trauma's te "leven", en die erin slagen te herstellen in een vertrouwen en een gemeenschappelijk verlangen om opnieuw in de relatie te investeren. Kortom, het gaat om het nemen van verantwoordelijkheid voor je keuzes, weten hoe je om vergeving kunt vragen en geven, niet om anderen verantwoordelijkheid te laten dragen voor hun eigen daden.
Als de situatie verslechtert, hoe vind je dan een balans?
BG: Zelfs vóór de degradatie hebben koppels er belang bij om de tijd te nemen om met elkaar te praten, uit te leggen, naar elkaar te luisteren, elkaar te proberen te begrijpen. Na de geboorte van een kind is het opnieuw creëren van intimiteit voor twee essentieel. We moeten niet samen de week van vakantie afwachten (die we in het begin zelden nemen), maar proberen thuis een paar avonden te beschermen, wanneer het kind slaapt, de schermen door te knippen en samen te zijn. Wees voorzichtig, als elk van de leden van het paar veel werkt, met vermoeiende reizen, en "elektronische armbanden" die hen 's avonds en in het weekend verbinden met de professionele wereld, vermindert dit de beschikbaarheid voor elkaar (en met kind). Om ook te weten, seksualiteit kan in de weken die volgen op de komst van een kind niet terugkeren naar de top. In kwestie, de vermoeidheid van iedereen, de emoties gericht op de baby, de gevolgen van de bevalling, de hormonale veranderingen. Maar medeplichtigheid, tedere nabijheid, het verlangen om samen te komen houden het verlangen levend. Niet de zoektocht naar prestaties, noch de noodzaak om "on top" te zijn of het verderfelijke idee om terug te gaan naar "zoals het vroeger was"!
Wat moeten we willen om bij elkaar te kunnen blijven? Een soort ideaal? Een band sterker dan routine? Zet het paar niet boven alles?
BG: Routine is geen belemmering, zolang we maar weten dat het dagelijkse leven een deel van repetitieve dingen bevat. Het is aan iedereen om dit leven te accentueren met intense momenten, momenten van samensmelting, gedeelde intimiteit. Niet om onbereikbare idealen te hebben, maar om te weten hoe je veeleisend moet zijn voor jezelf en voor anderen. Medeplichtigheid en medeleven zijn belangrijk. Maar ook het vermogen om goede tijden te benadrukken, wat goed gaat en niet alleen gebreken en verwijten.