Dans Mersault, tegenonderzoek, beschrijft de schrijver Kamel Daoud de antiheld van The Stranger, die ook de moordenaar van de Arabier is, als een wezen “gevangen op een eiland"En wie is"brengt voort met genialiteit als een genotzuchtige papegaai“. Het gaat hier, voor de Algerijnse schrijver, om de persoonlijke bevrediging van het karakter van Meursault te beschrijven, die bovendien gaat, zelfs, tot de dwaasheid … Assassijn die echter door de geschiedenis werd gevierd dankzij de schoonheid van de taal, dankzij het filter van Albert Camus' schrijven ... Het is in feite niet altijd gemakkelijk om te weten hoe te reageren, wanneer je voor iemand staat die zelfgenoegzaam is, het is dat, in een andere acceptatie van deze term, tegenover iemand staat die knikt naar onze smaak en gevoelens om ons te behagen.

Latijnse auteur Terence schreef in de Andrian, in Carthago, rond 185 tot 159 voor Christus: “Vleierij, de waarheid slecht geboren", Het is te zeggen : "Zelfgenoegzaamheid maakt vrienden, openhartigheid kweekt haat“. En toch: iets dat uit zelfgenoegzaamheid wordt gedaan, wordt in werkelijkheid alleen uit beleefdheid uitgevoerd of gemanifesteerd, maar is niet waar, noch diep, noch gevoeld. Zelfgenoegzaamheid wordt dan gedefinieerd als de dispositie van de geest van iemand die probeert te behagen door zich aan te passen aan iemands smaak of verlangens.

Kunnen we daarom bedenken dat vriendschap kan voortkomen uit zo'n uiting van onwaarheid, uit zo'n façadehouding? Het lijkt in feite ver verwijderd van een echte vriendschap, die oprechtheid wil zijn, die vereist dat je jezelf diepgaand bent met de ander. Wat ook vereist dat je jezelf uitdrukt zoals de een is, weten hoe je naar de ander moet luisteren zonder tegen hem te liegen, noch hem een ​​onnauwkeurige of vervalste weerspiegeling van zichzelf te geven. En dus zou deze vriendschap zoals beschreven door Terence alleen maar fictief zijn, en in werkelijkheid moet een echte vriendschap iedereen in staat stellen om hun vriend, zonder voorwendsel en zonder valse bewondering, hun fouten en hun gebreken te vertellen. : dat is, voor een geliefde, voor een intieme, de enige mogelijkheid om echt vooruit te komen.

Maar in het dagelijks leven zijn we zelden het slachtoffer van zelfgenoegzaamheid die zo ver gaat dat we een misdaad verhullen … We zouden liever potentiële slachtoffers zijn van kleine dagelijkse kleinzieligheden, van complimenten zonder diepte en realiteit. Een advies hier: niet toegeven aan het gemak van complimenten die worden onthuld zonder terughoudendheid, zonder scherpte.

Nog schadelijker is misschien de zelfgenoegzaamheid van een vader of een moeder jegens zijn kinderen, die bij deze ouder een toegeeflijkheid oproept die vaak verwijtbaar is, en zelfs gevaarlijk voor de goede ontwikkeling van het kind. Hier zullen we ons de rol van het Superego in al zijn complexiteit herinneren, die, door de rol van integratie van ouderlijk gezag te spelen, in strijd zal zijn met elke vorm van zelfgenoegzaamheid, hier opgevat als een overmaat aan toegeeflijkheid. De ouder moet terug op zijn verantwoordelijkheid worden gezet, want het gaat erom kinderen de grenzen aan te leren. Het stellen van de grenzen bestaat echter vooral uit nee zeggen, het stellen van kaders.

Ten slotte, geconfronteerd met een zelfgenoegzame daad die slechts een buitensporige uiting van beleefdheid is, maar absoluut geen waarheid is, noch diepte en nog minder uitdrukking van een echt gevoel, stellen we deze daad van intiem verzet voor: behoud zijn authenticiteit, laat u niet misleiden door schijn, noch door valse complimenten. Kunnen we misschien ook de zelfgenoegzame persoon dit gebrek aan eerlijkheid jegens anderen, deze valsheid in zijn houding en zijn woorden laten inzien? En sta haar dan toe om in zichzelf de kwestie van de kwaliteit van haar banden met de ander te doen herleven.

We kunnen misschien ook de enigszins bekende uitdrukking gebruiken: "We mogen ons niet laten opeten", die regelmatig werd uitgegeven door de priester Jean Castelein, een veteraan uit de Tweede Wereldoorlog. Vervolgens werd Jean Castelein een veeleisende en toegewijde kapelaan en riep daarom op tot constante waakzaamheid. Hij stelde voor om diep en dagelijks verzet aan te gaan, waardoor iedereen naar zijn ware authenticiteit zou gaan. Kortom, hij riep op zich niet te laten misleiden door de sirenes van het verschijnen. Authentiek blijven. Trouw aan jezelf wat betreft je waarden.