Het staartbeen (van het Griekse kokkuks), gelegen onder het heiligbeen, is het bot van het laatste deel van de wervelkolom. Het helpt om het gewicht van het lichaam te dragen.

Het staartbeen is een bot in het onderste deel van de wervelkolom. Het vormt het uiteinde, maar herbergt geen beenmerg. Het heeft een driehoekige vorm, waarvan de punt naar beneden is gericht en zich ter hoogte van de anus bevindt. Gelegen onder het heiligbeen, vormt het ook het achterste deel van het benige bekken.

Het bestaat uit drie tot vijf kleine, onregelmatige coccygeale wervels die met elkaar zijn verbonden door gewrichten en ligamenten. Het is een overblijfsel van de zoogdierstaart.

Het stuitje ondersteunt de wervelkolom en draagt ​​zo bij aan de axiale ondersteuning van het lichaam.

Geassocieerd met de heupbeenderen en het heiligbeen, vormt het stuitbeen ook het bekken dat de belangrijkste rol speelt bij het ondersteunen van het gewicht van het bovenlichaam.

Stuitbeen fractuur : treedt meestal op na een zware val op de billen, maar kan ook worden veroorzaakt door een bevalling (mechanische beknelling door de passage van de baby), een ziekte die de botten verzwakt (osteoporose) of zelfs mechanische belasting van de baby. stuitbeen. Deze breuk veroorzaakt in alle gevallen een scherpe pijn die de zithouding verstoort. Gewoonlijk zijn rust en het nemen van pijnstillers en ontstekingsremmende medicijnen voldoende voor genezing. Zeer pijnlijke breuk, het wordt aanbevolen om op een geschikt kussen te zitten, zoals een boei of een hol kussen. In enkele zeer zeldzame gevallen gaat de breuk gepaard met een afwijking van het bot. Het moet dan worden vervangen door een ingreep onder algehele narcose.

Coccygodynie : aanhoudende pijn in het stuitbeen, verergerd bij zitten of staan ​​(5). De oorzaken, vaak traumatisch, kunnen veelvoudig zijn: een breuk, een val met een zware schok, een slechte of langdurige zithouding (bv. autorijden), bevalling, een ziekte (osteoporose), een coccygeale wervelkolom, een dislocatie, artritis… Een studie (6) toont ook een verband tussen coccygodynie en depressie. Als de pijn niet wordt behandeld, kan deze snel invaliderend worden voor mensen die er last van hebben (zitten of zelfs staan ​​te pijnlijk).

Epine coccygienne : botgroei aanwezig op de punt van het stuitbeen, wat 15% van de gevallen van coccygodynie vertegenwoordigt. De wervelkolom oefent druk uit in zittende positie en veroorzaakt pijn en ontsteking van de weefsels onder de huid.

Luxatie coccygienne : dislocatie die betrekking heeft op het gewricht tussen het heiligbeen en het stuitbeen of de schijven van het stuitbeen zelf. Het komt zeer vaak voor (20 tot 25% van de gevallen van staartbeenpijn).

Verkalking : het is mogelijk dat er een kleine verkalking ontstaat in een schijf tussen de wervels. Deze aanwezigheid resulteert in een plotselinge en zeer intense pijn waardoor het onmogelijk is om te gaan zitten. Een ontstekingsremmende behandeling van enkele dagen is effectief.

Pilonidale cyste : onderhuidse cyste die zich vormt in de intergluteale plooi, ter hoogte van het uiteinde van het stuitbeen. Het is een haar dat onder de huid groeit en uiteindelijk geïnfecteerd raakt: het is het abces, een zak met pusvormen. In deze gevallen is een operatie noodzakelijk. Een aangeboren pathologie, het treft mannen tot 75% (7). Het kan ook worden veroorzaakt door de wrijving van de haren van de intergluteale plooi, die voldoende zou zijn om de huid te doorboren en een cyste te vormen. Dit zou de frequentie van cysten bij mensen met zwaar behaard of overgewicht kunnen verklaren.

Recidieven zijn niet ongewoon omdat de door de cyste gevormde pocket na de operatie nog steeds bestaat.

Ouderen vormen een populatie die het risico loopt op stuitbeenbreuken omdat ze meer worden blootgesteld aan vallen en hun botten brokkeliger zijn. Hetzelfde geldt voor mensen met osteoporose. Een val voorkomen is niet eenvoudig, maar het is raadzaam om voedingsmiddelen te consumeren die rijk zijn aan calcium en vitamine D om de botten te versterken en het risico op fracturen te verminderen.

Zorgprofessionals adviseren om goed te gaan zitten: kies waar mogelijk een comfortabele stoel en vermijd lang zitten. Lange ritten met de auto zijn niet aan te raden, maar als dat wel het geval is, kan een boei of uitgehold kussen de pijn voorkomen. Voor sporters wordt fietsen en paardrijden niet aanbevolen.

Klinisch onderzoek: uitgevoerd door de arts, het omvat eerst de ondervraging (algemeen, over de oorzaken van het ongeval of een geschiedenis). Het wordt gevolgd door een lichamelijk onderzoek van het stuitbeen (inspectie en palpatie) dat wordt aangevuld met een onderzoek van de lendenen, het bekken en de onderste ledematen.

Radiografie: een medische beeldvormingstechniek waarbij gebruik wordt gemaakt van röntgenstralen. Radiografie is het gouden standaardonderzoek dat is geïndiceerd bij alle patiënten met staartbeenpijn. Een staande, laterale röntgenfoto detecteert voornamelijk breuken.

Botscintigrafie: beeldvormende techniek die erin bestaat aan de patiënt een radioactieve tracer toe te dienen die zich verspreidt in het lichaam of in de te onderzoeken organen. Het is dus de patiënt die de straling 'uitstraalt' die door het apparaat wordt opgevangen. De scintigrafie maakt het mogelijk om de botten en de gewrichten te observeren. In gevallen van het stuitbeen wordt het voornamelijk gebruikt in combinatie met radiografie voor de diagnose van stressfracturen.

MRI (magnetic resonance imaging): medisch onderzoek voor diagnostische doeleinden uitgevoerd met een groot cilindrisch apparaat waarin een magnetisch veld en radiogolven worden geproduceerd. Het kan bijvoorbeeld een ontsteking van het stuitbeengebied of de gevolgen van een dislocatie benadrukken of bepaalde pathologieën uitsluiten.

Infiltratie: het kan worden uitgevoerd als onderdeel van een behandeling voor staartbeenpijn. Het bestaat uit het injecteren tussen de wervelschijven van lokale anesthetica en corticosteroïden. De resultaten zijn in 70% van de gevallen bevredigend (2).

Coccygectomie: operatie waarbij segmenten van het staartbeen worden verwijderd. Het kan worden aangeboden aan sommige mensen met chronische coccygodynie die ongevoelig zijn voor behandeling. De resultaten zijn goed en uitstekend in 90% van de gevallen (3) maar er zijn risico's op complicaties zoals wondinfectie. De verbetering wordt gevoeld na twee of drie maanden, of zelfs meer.

Het staartbeen dankt zijn naam aan de Egyptische koekoeksklok, de Clamator Glandarius, vanwege de gelijkenis met de snavel van de vogel. Het was Herophilus, een Griekse arts die in Alexandrië woonde, die hem zo noemde. Koekoek zegt kokkyx in het Grieks.