De term audiometer, afgeleid van het Latijnse audio (horen) en van het Griekse metron (meting), vertegenwoordigt een medisch instrument dat in de audiometrie wordt gebruikt om de hoorcapaciteiten van individuen te meten. Het wordt ook wel acoumeter genoemd.

Met de audiometer kunnen gehoortests worden uitgevoerd door de hoorbare limiet te specificeren van de geluiden die door het menselijk gehoor kunnen worden waargenomen onder de omstandigheden van de test. Zijn functie is het detecteren en karakteriseren van gehoorstoornissen bij patiënten.

Waarom een ​​gehoortest doen?

Het gehoor is een van onze zintuigen die het meest wordt 'aangevallen' door de omgeving. De meesten van ons leven tegenwoordig in een steeds luidruchtiger wordende omgeving, of het nu op straat is, op het werk, tijdens het spelen en zelfs thuis. Het regelmatig uitvoeren van een gehooronderzoek wordt daarom met name aanbevolen, vooral bij baby's, jonge kinderen of adolescenten bij wie het overmatig gebruik van een koptelefoon ernstige gevolgen kan hebben. Met check-ups kunnen gehoorproblemen vroegtijdig worden opgespoord en zo snel mogelijk verholpen. Bij volwassenen die tekenen van gehoorverlies vertonen, helpen check-ups om de aard van de doofheid en het betreffende gebied vast te stellen.

Samenstelling:

Audiometers zijn opgebouwd uit verschillende elementen:

• een centrale eenheid die door de manipulator wordt bestuurd, die wordt gebruikt om de verschillende geluiden naar de patiënt te sturen en zijn reacties op zijn beurt vast te leggen;
• een koptelefoon die op de oren van de patiënt moet worden geplaatst, waarbij elk oorstukje onafhankelijk functioneert;
• een afstandsbediening die aan de patiënt is toevertrouwd om de antwoorden te verzenden;
• kabels om de verschillende elementen met elkaar te verbinden.

Audiometers kunnen vast of draagbaar zijn, handmatig of automatisch worden bestuurd door een computer die is uitgerust met geschikte software.

De gehoortest is een snel, pijnloos en niet-invasief onderzoek. Het is bedoeld voor zowel volwassenen als ouderen of kinderen. Het kan worden uitgevoerd door een KNO-arts, een bedrijfsarts, een schoolarts of een kinderarts.

Er worden twee soorten metingen uitgevoerd: tonale audiometrie en stemaudiometrie.

Tonale audiometrie: horen

De professional laat de patiënt verschillende zuivere tonen horen. Elk geluid wordt gekenmerkt door twee parameters:

• De frequentie: het is de toonhoogte van het geluid. Een lage frequentie komt overeen met een laag geluid, hoe meer u de frequentie verhoogt, hoe hoger het geluid wordt;
• Intensiteit: dit is het volume van het geluid. Hoe hoger de intensiteit, hoe harder het geluid.

Voor elk getest geluid, gehoordrempel wordt bepaald: het is de minimale intensiteit waarmee geluid wordt waargenomen voor een bepaalde frequentie. Er wordt een reeks metingen verkregen waarmee de curve van het audiogram kan worden getekend.

Spraakaudiometrie: begrijpen

Na de toonaudiometrie voert de professional spraakaudiometrie uit om te bepalen in hoeverre gehoorverlies het spraakverstaan ​​beïnvloedt. Het is dus niet de waarneming van geluiden die deze keer wordt geëvalueerd, maar het begrip van woorden van 1 tot 2 lettergrepen die met verschillende intensiteiten worden verspreid. Deze test wordt gebruikt om de verstaanbaarheidsdrempel woorden en teken het bijbehorende audiogram.

Het tonale audiogram lezen

Voor elk oor wordt een audiogram gemaakt. Een reeks metingen die overeenkomen met de reeks gehoordrempels die voor elk geluid zijn bepaald, maakt het mogelijk om een ​​curve te tekenen. Dit wordt weergegeven in een grafiek waarvan de horizontale as overeenkomt met de frequenties en de verticale as met de intensiteiten.

De schaal van de geteste frequenties loopt van 20 Hz (Hertz) tot 20 Hz, en de schaal van de intensiteiten van 000 dB (decibel) tot 0 dB. Om de waarden van geluidsintensiteiten weer te geven, kunnen we enkele voorbeelden geven:

• 30 dB: chuchotement;
• 60 dB: discussie hardop;
• 90 dB: stadsverkeer;
• 110 dB: donderslag;
• 120 dB: rockmuziekconcert;
• 140 dB: opstijgend vliegtuig.

Interpretatie van audiogrammen

Elke verkregen curve wordt vergeleken met een normale gehoorcurve. Elk verschil tussen de twee curven getuigt van een gehoorverlies bij de patiënt en maakt het mogelijk om het niveau te kennen:

• van 20 tot 40 dB: lichte doofheid;
• van 40 tot 70 dB: matige doofheid;
• 70 tot 90 dB: ernstige doofheid;
• meer dan 90 dB: diepe doofheid;
• niet meetbaar: totale doofheid.

Afhankelijk van het gebied van het oor dat wordt aangetast, kunnen we het type doofheid definiëren:

• conductief gehoorverlies treft het midden- en buitenoor. Het is van voorbijgaande aard en wordt veroorzaakt door een ontsteking, de aanwezigheid van een oorsmeerplug, enz.;
• perceptief gehoorverlies tast het diepe oor aan en is onomkeerbaar;
• gemengde doofheid.

De stadia van de operatie

Ondanks hun ogenschijnlijke eenvoud van realisatie, hebben gehoortesten de bijzonderheid dat ze subjectief zijn.

Ze moeten daarom zorgvuldig worden voorbereid om reproduceerbaar te zijn en bovenal vereisen ze de volledige medewerking van de patiënt:

• de patiënt wordt geïnstalleerd in een rustige omgeving, idealiter in een akoestische cabine;
• de geluiden worden eerst via de lucht verspreid (via koptelefoon of luidsprekers) en vervolgens, in geval van gehoorverlies, via het bot dankzij een vibrator die rechtstreeks op de schedel wordt aangebracht;
• de patiënt heeft een peer waarin hij knijpt om aan te geven dat hij het geluid heeft gehoord;
• voor de stemtest worden woorden van 1 tot 2 lettergrepen door de lucht uitgezonden en moet de patiënt ze herhalen.

Te nemen voorzorgsmaatregelen:

Om er zeker van te zijn dat het gehoorverlies niet te wijten is aan oorafsluiting door een oorsmeerplug of aan een ontsteking, is het raadzaam om vooraf een otoscopie uit te voeren.

In bepaalde gevallen is het raadzaam om een ​​voorlopige acumetrie uit te voeren om de grond te "opruwen". Dit examen bestaat uit verschillende testen: fluistertest, obstructietest, stemvorktests.

Voor baby's en kinderen jonger dan 4 jaar, bij wie het gebruik van een audiometer niet mogelijk is, worden de screenings uitgevoerd met de Moatti-test (set van 4 mooboxen) en de Boel-test (apparaat dat bellengeluiden weergeeft).

De criteria om goed te kiezen

• Grootte en gewicht: voor poliklinisch gebruik hebben lichtgewicht audiometers die in de hand passen, type Colson, de voorkeur, terwijl voor statisch gebruik grotere audiometers, eventueel gekoppeld aan computers en met meer functies, de voorkeur hebben.
• Voeding: lichtnet, oplaadbare batterij of batterijen.
• Functies: alle audiometermodellen delen dezelfde basisfuncties, maar de meest geavanceerde modellen bieden meer mogelijkheden: breder spectrum van frequenties en geluidsvolumes met kleinere openingen tussen twee metingen, intuïtiever leesscherm, enz.
• De accessoires: min of meer comfortabele audiometrische koptelefoon, responslamp, transporttasje, kabels, etc.
• De prijs: de prijsklasse schommelt tussen 500 en 10 euro.
• Normen: zorg voor CE-markering en garantie.