deAnorexia mentaal maakt deel uit van eetstoornissen of eetstoornissen (ADD), net als boulimia en eetaanvallen.

De persoon die aan anorexia lijdt, voert een felle en gevaarlijke strijd tegen elke gewichtstoename. Ze is het slachtoffer van veel irrationele angsten die kunnen worden vergeleken met echte fobieën in verband met de gevolgen van eten, zoals aankomen of zwaarlijvig worden. Het resultaat is een hardnekkige en vaak gevaarlijke voedselbeperking.

De controle die mensen met anorexia uitoefenen op hun dieet is buitensporig en permanent. De eetlust blijft meestal behouden, maar de persoon worstelt met de behoefte en het verlangen naar voedsel. Het vereist een geleidelijk gewichtsverlies dat kan gaan tot vermagering (extreme dunheid).

De kern van anorexia-gedrag is een echte fobie voor gewichtstoename, zo intens dat het de persoon dwingt situaties of gedragingen te vermijden die tot gewichtstoename kunnen leiden: onbekend voedsel eten, eten zonder te sporten, enz. Als gevolg hiervan, de persoon verliest geleidelijk gewicht, maar de voldoening die ze voelen is vluchtig en ze proberen snel weer af te vallen.

De perceptie die ze heeft van haar lichaam is vervormd, we hebben het over dysmorfofobie. Dit ongepaste gedrag zal min of meer ernstige medische complicaties veroorzaken (ongemak, paniekaanvallen, amenorroe, enz.) en zal ertoe leiden dat de persoon sociaal geïsoleerd raakt.

Anorexia of anorexia nervosa?

De term anorexia wordt misbruikt om te verwijzen naar anorexia nervosa, maar anorexia nervosa is een medische entiteit op zich. Anorexia is een symptoom dat bij veel pathologieën (gastro-enteritis, kanker, enz.) wordt aangetroffen en dat overeenkomt met verlies van eetlust. Bij anorexia nervosa blijft de eetlust behouden, maar de persoon weigert te eten. 

Oorzaken

Anorexia nervosa is een veel bestudeerde eetstoornis. De exacte oorzaken van het ontstaan ​​van deze aandoening zijn complex en vaak met elkaar verweven.

Onderzoekers zijn het erover eens dat veel factoren aan de basis liggen van anorexia, waaronder genetische, neuro-endocriene, psychologische, familiale en sociale factoren. 

Hoewel er geen duidelijk gen is geïdentificeerd, wijzen onderzoeken op een gezinsrisico. Als in de familie een van de vrouwelijke leden van de familie lijdt aan anorexia, is er 4 keer meer risico¹¹ dat een andere vrouw van dit gezin door deze aandoening wordt bereikt dan in een “gezond” gezin.

Een ander onderzoek bij eeneiige (monozygote) tweeling laat zien dat als een van de tweelingen anorexia heeft, er 56% kans is dat haar tweeling ook wordt getroffen. Deze kans neemt toe tot 5% als ze een verschillende tweeling zijn (dizygoten)¹. 

Endocriene factoren zoals hormonale deficiëntie lijken een rol te spelen bij deze ziekte. De daling van een hormoon (LH-RH) dat betrokken is bij de regulatie van de eierstokfunctie wordt benadrukt. Dit tekort wordt echter waargenomen wanneer er sprake is van gewichtsverlies en het LH-RH-niveau weer normaal wordt met gewichtstoename. Deze aandoening lijkt daarom eerder een gevolg van anorexia dan een oorzaak. 

Au neurologisch niveau, hebben veel onderzoeken een serotonerge disfunctie naar voren gebracht. Serotonine is een stof die zorgt voor de doorgang van de zenuwboodschap tussen neuronen (op het niveau van synapsen). Het is vooral betrokken bij het stimuleren van het verzadigingscentrum (het hersengebied dat de eetlust reguleert). Om vele nog onbekende redenen is er een afname van de serotonine-activiteit bij mensen met anorexia.².

Op de psychologisch niveau, hebben veel onderzoeken het verband gelegd tussen het optreden van anorexia nervosa en een negatief zelfbeeld (gevoel van ineffectiviteit en incompetentie) en een grote behoefte aan perfectionisme.

Hypothesen en analytische studies vinden bepaalde constanten in de persoonlijkheid en gevoelens die mensen met anorexia ervaren. Anorexia komt vaak voor bij jonge mensen die situaties van zelfs zeer weinig gevaar vermijden en die erg afhankelijk zijn van het oordeel van anderen. Psychoanalytische geschriften roepen vaak een afwijzing van het lichaam als seksueel object op. Deze tienermeisjes zouden onbewust wensen dat ze kleine meisjes waren gebleven en zouden moeite hebben met het opbouwen van een identiteit en het verwerven van autonomie. De stoornissen veroorzaakt door eetstoornissen beschadigen het lichaam dat "regresseert" (uitblijven van menstruatie, vormverlies met gewichtsverlies, enz.).

Ten slotte blijkt uit onderzoeken naar de persoonlijkheid van mensen met anorexia dat bepaalde persoonlijkheidstypes meer door deze pathologie worden beïnvloed, zoals: vermijdende persoonlijkheid (sociale remmingen, het gevoel de taak niet aan te kunnen, overgevoeligheid voor negatief oordeel. 'anderen... ), de afhankelijke persoonlijkheid (buitensporige behoefte aan bescherming, angst voor scheiding,…) en de obsessieve persoonlijkheid (perfectionisme, controle, starheid, aandacht voor detail, nauwgezette houding,…). 

Au cognitief niveau, onderzoeken onderzoeken automatische negatieve gedachten die leiden tot valse overtuigingen die vaak aanwezig zijn bij anorexia en boulimiapatiënten, zoals "dun zijn is een garantie voor geluk" of "elke toename van vet is slecht".

Ten slotte is anorexia een pathologie die de bevolking van geïndustrialiseerde landen meer treft. Sociaal-culturele factoren spelen daarom een ​​belangrijke rol bij het ontstaan ​​van anorexia. De sociale criteria van schoonheid die worden overgebracht door jonge modellen met bijzonder dunne en bijna aseksuele lichamen, hebben een grote invloed op onze adolescenten die op zoek zijn naar identiteit. De cultus van slankheid is alomtegenwoordig in de media, die ons eindeloos een overvloed aan wonderdiëten "verkoopt" en vaak pleit voor gewichtsbeheersing voor de lengte van een tijdschriftomslag voor, tijdens en na de vakantie en zomervakantie.

Bijbehorende aandoeningen

Er zijn voornamelijk psychopathologische stoornissen geassocieerd met anorexia nervosa. Het is echter moeilijk om te weten of het het begin van anorexia is dat deze stoornissen zal veroorzaken of dat de aanwezigheid van deze stoornissen ertoe zal leiden dat de persoon anorexia wordt.

Volgens sommige onderzoeken^{3, 4,5}, zijn de belangrijkste psychische stoornissen die verband houden met anorexia:

• obsessief-compulsieve stoornis (OCS) die 15 tot 31% van de mensen met anorexia treft
• sociale angst 
• depressie die op enig moment in de ziekte 60 tot 96% van de anorexiapatiënten zou treffen 

Extreme perioden van vasten en compenserend gedrag (zuiveringen, gebruik van laxeermiddelen, enz.) leiden tot complicaties die ernstige nier-, hart-, gastro-intestinale en gebitsproblemen kunnen veroorzaken.

Overwicht

Voor het eerst beschreven met een casestudy in 1689 door Richard Morton, duurde het tot de jaren 50 om een ​​meer gedetailleerde beschrijving van anorexia nervosa te hebben dankzij het belangrijke werk van Hilde Bruch over dit onderwerp. 

Sindsdien is de incidentie van de ziekte gestaag toegenomen. Volgens recente studies, 

de wereldwijde prevalentie van anorexia onder de vrouwelijke bevolking wordt geschat op 0,3%, met een hoge mortaliteit (tussen 5,1 en 13%). Het zou vrouwen 10 keer meer treffen dan mannen^{6, 7,8}.

Diagnostisch

Psychopathologische beoordeling

Om de diagnose anorexia nervosa te stellen, moeten verschillende factoren in het gedrag van de persoon in acht worden genomen.

In Noord-Amerika is het gebruikelijke screeningsinstrument de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-IV) gepubliceerd door de American Psychiatric Association. In Europa en elders in de wereld gebruiken zorgprofessionals over het algemeen de International Classification of Diseases (ICD-10).

Samenvattend, om een ​​anorexiastoornis op te roepen, is het noodzakelijk om de aanwezigheid van verschillende criteria te beoordelen, waarvan de belangrijkste een weigering om een ​​normaal gewicht te behouden. Gewoonlijk weigert de persoon met anorexia om op 85% van zijn ideale gewicht te blijven (verkregen uit lengte en botten). Er is ook een intense of zelfs fobische angst om aan te komen in verband met een significante stoornis van het lichaamsdiagram (vervormd zicht met betrekking tot gewicht, grootte en lichaamsvormen). Ten slotte zijn verschillende gedragingen met betrekking tot voedsel typisch voor mensen met anorexia, zoals: voedsel verbergen of anderen aan het eten krijgen. Elke voedselinname wordt gevolgd door een schuldgevoel dat de anorexia-persoon binnenvalt en hem ertoe brengt te adopteren compenserend gedrag (intensieve sportbeoefening, laxeermiddelen…).

Somatische beoordeling

Naast de psychopathologische evaluatie is een volledig lichamelijk onderzoek noodzakelijk om de diagnose anorexia nervosa te stellen en de staat van ondervoeding en de gevolgen van voedselgebrek op de lichamelijke gezondheid van de persoon te beoordelen.

Bij kinderen jonger dan 8 jaar zal de arts zoeken naar aanwijzingen die op anorexia kunnen wijzen. Er zal gezocht worden naar een vertraging van de groei van gestalte, een stagnatie of een daling van de BMI, de aanwezigheid van misselijkheid en onverklaarbare buikpijn.  

Geconfronteerd met een tiener die waarschijnlijk anorexia nervosa zal vertonen, zal de specialist op zoek gaan naar vertraagde puberteit, amenorroe, fysieke en/of intellectuele hyperactiviteit.

Bij volwassenen kunnen verschillende aanwijzingen de arts leiden naar de diagnose anorexia nervosa. Een van de meest voorkomende is dat de arts waakzaam zal zijn bij gewichtsverlies (meer dan 15%), een weigering om aan te komen ondanks een lage body mass index (BMI), een vrouw met secundaire amenorroe, een man met een duidelijke afname van libido en erectiestoornissen, fysieke en/of intellectuele hyperactiviteit en onvruchtbaarheid.

Het gedrag van de persoon om de voedselinname te verminderen, heeft min of meer ernstige gevolgen voor de gezondheid. De arts zal een klinisch en paraklinisch onderzoek uitvoeren (bloedonderzoek, enz.) op zoek naar problemen:

• hartproblemen zoals hartritmestoornissen
• tandheelkundig, inclusief erosie van tandglazuur
• gastro-intestinale stoornissen zoals stoelgangstoornissen
• bot, waaronder een afname van de botmineraaldichtheid
• nier
• dermatologisch

EAT-26 screeningstest

De EAT-26-test kan mensen screenen die mogelijk aan een eetstoornis lijden. Dit is een vragenlijst van 26 items die de patiënt alleen invult en vervolgens aan een professional geeft die hem analyseert. De vragen stellen ons in staat om de aanwezigheid en frequentie van diëten, compenserend gedrag en de controle die de persoon over zijn eetgedrag uitoefent in twijfel te trekken.

Bron: Voor de Franse versie van de EAT-26 screeningtest, Leichner et al. 1994⁹

Complicaties

De belangrijkste complicaties van anorexia zijn de min of meer ernstige fysiologische aandoeningen die worden veroorzaakt door gewichtsverlies.

Bij kinderen met anorexia kan ernstig gewichtsverlies een groeiachterstand veroorzaken.

De belangrijkste complicaties van anorexia zijn de min of meer ernstige fysiologische stoornissen die worden veroorzaakt door dieetbeperkingen en zuiveringscompensatoren.

Dieetbeperkingen kunnen leiden tot spierverlies, bloedarmoede, hypotensie, vertraging van het hart en lage calciumspiegels die kunnen leiden tot osteoporose. Bovendien hebben de meeste mensen met anorexia amenorroe (afwezigheid van menstruatie), maar dit wordt vaak onopgemerkt, verborgen door de kunstmatige menstruatie die wordt gecreëerd door het nemen van de anticonceptiepil.

Herhaaldelijk braken kan verschillende aandoeningen veroorzaken, zoals: tandglazuur, ontsteking van de slokdarm, zwelling van de speekselklieren en een daling van het kaliumgehalte, wat ritmestoornissen of zelfs hartfalen kan veroorzaken. .

Het gebruik van laxeermiddelen veroorzaakt ook veel aandoeningen, waaronder intestinale atonie (gebrek aan tonus van het spijsverteringskanaal) die constipatie, uitdroging, oedeem en zelfs een daling van het natriumgehalte veroorzaakt, wat kan leiden tot nierfalen.

Tot slot, de ernstigste en meest tragische van de complicaties van anorexia nervosa blijft de dood door complicaties of zelfmoord, die vooral mensen met chronische anorexia treffen. Hoe eerder anorexia wordt ontdekt en in een vroeg stadium wordt behandeld, hoe beter de prognose. Op deze manier verdwijnen de symptomen in de meeste gevallen binnen een periode van 5 tot 6 jaar na het begin.