Bekende fobieën zijn vaak bekend, zoals angst voor liften, angst voor mensenmassa's, angst voor spinnen, enz. Maar ken je ailurofobie, of de angst voor katten? En waarom hebben sommige mensen het, vaak op een ernstige manier?

Allereerst, wat is ailurofobie? Dit is een irrationele angst voor katten, die voorkomt bij een proefpersoon die in de kindertijd vaak een trauma zou hebben meegemaakt. Dit pathologische verdedigingsmechanisme treedt dan in werking en ontvlucht het kattenras op een onredelijke manier.

Ook wel felineofobie, gatofobie of elurofobie genoemd, deze specifieke fobie heeft medische en populaire aandacht getrokken, sinds het begin van de 20e eeuw hebben neurologen de oorzaken van deze pathologie, behorend tot angststoornissen, onderzocht.

Met name de Amerikaanse neuroloog Silas Weir Mitchell schreef in 1905 een artikel in de New York Times waarin hij probeerde de oorzaken van deze angst te verklaren.

In de praktijk resulteert ailurofobie in angstaanvallen (angst die herhaaldelijk, langdurig en overmatig wordt gevoeld) wanneer de patiënt direct of indirect wordt geconfronteerd met een kat.

Het dagelijks leven van de patiënt wordt er vaak door beïnvloed, aangezien onze vrienden de katten bijna overal op de planeet aanwezig zijn, in onze appartementen of in onze straten en op het platteland. Soms is deze angst zo sterk dat het onderwerp van tevoren de aanwezigheid van een kat honderden meters in de omtrek kan voelen! En in extreme gevallen zou het zien van een kat voldoende zijn om een ​​paniekaanval te veroorzaken.

Wanneer mensen met ailurofobie geconfronteerd worden met het object van hun angst, ontstaan ​​er verschillende symptomen, die het mogelijk maken om de ernst van hun pathologie te beoordelen, afhankelijk van hun intensiteit.

Deze symptomen zijn:

• Overmatige zweetproductie;
• Verhoogde hartslag;
• Onbedwingbaar gevoel van willen vluchten;
• Duizeligheid (in sommige gevallen);
• Bewustzijnsverlies en tremoren kunnen ook optreden;
• Hier komen ademhalingsmoeilijkheden bij.

Zoals elke angststoornis kan ailurofobie verschillende oorzaken hebben, afhankelijk van het individu. Dit kan voornamelijk het gevolg zijn van een trauma in de kindertijd, zoals een kattenbeet of krab. De persoon met de fobie kan ook een familieangst hebben geërfd die verband houdt met toxoplasmose die is opgelopen door een zwangere vrouw in het gezin.

Laten we tot slot het bijgelovige aspect van katten niet vergeten, dat ongeluk associeert met het zien van een zwarte kat. Afgezien van deze aanwijzingen, is de geneeskunde momenteel niet in staat om de oorsprong van deze fobie duidelijk te identificeren, in ieder geval de "rationele" oorsprong uit te sluiten, zoals astma of een allergie opgelopen in aanwezigheid van katten. Het zou uiteindelijk een verdedigingsmechanisme zijn dat een persoon instelt om te voorkomen dat hij met andere angst wordt geconfronteerd.

Wanneer het dagelijks leven te veel wordt beïnvloed door deze fobie, kunnen we denken aan psychotherapeutische behandelingen.

Cognitieve gedragstherapie (CBT)

Er is cognitieve gedragstherapie (CGT) om het te overwinnen. Met een therapeut proberen we hier het object van onze angst te confronteren, door praktische oefeningen uit te voeren op basis van het gedrag en de reacties van de patiënt. We kunnen ook Ericksoniaanse hypnose proberen: korte therapie, het kan angststoornissen behandelen die aan psychotherapie ontsnappen.

Neuro-linguïstisch programmeren en EMDR

Ook maken NLP (Neuro-Linguïstisch Programmeren) en EMDR (Eyes Movement Desensitization and Reprocessing) verschillende benaderingen van behandeling mogelijk.

Neuro-linguïstisch programmeren (NLP) zal zich richten op hoe mensen functioneren in een bepaalde omgeving, op basis van hun gedragspatronen. Door bepaalde methoden en hulpmiddelen te gebruiken, zal NLP het individu helpen zijn perceptie van de wereld om hem heen te veranderen. Dit zal dus zijn aanvankelijke gedrag en conditionering wijzigen, door te werken in de structuur van zijn visie op de wereld. In het geval van een fobie is deze methode bijzonder geschikt.

Wat betreft EMDR, wat betekent desensibilisatie en herverwerking door oogbewegingen, het maakt gebruik van zintuiglijke stimulatie die wordt beoefend door oogbewegingen, maar ook door auditieve of tactiele stimuli.

Deze methode maakt het mogelijk om een ​​complex neuropsychologisch mechanisme te stimuleren dat in ons allemaal aanwezig is. Deze stimulatie zou het mogelijk maken om momenten die als traumatisch en onverteerd door onze hersenen worden ervaren, opnieuw te verwerken, wat de oorzaak kan zijn van zeer invaliderende symptomen, zoals fobieën.