Inhoud
Ze kibbelen, kibbelen, jaloezie … Geen zorgen, hun onvermijdelijke argumenten en hun gezonde rivaliteit creëren navolging en zijn een echt laboratorium om te bouwen en te leren leven in de samenleving …
Ontken hun jaloezie niet
Ruzie tussen broers en zussen, jaloers zijn is normaal, dus probeer geen perfecte fictieve harmonie op te leggen ! In de verbeelding van de kleintjes is de liefde van ouders een grote taart die in stukken is verdeeld. Deze aandelen nemen logischerwijs af met het aantal kinderen en ze voelen zich gekrenkt... We moeten ze duidelijk maken dat de liefde en de harten van ouders groeien en zich vermenigvuldigen met het aantal kinderen en dat een ouder van twee, drie of vier kinderen tegelijk kan houden tijd en even sterk.
Onderscheid ze zoveel mogelijk
Vergelijk ze niet met elkaar, integendeel, onderstreep de sterke punten, smaken en stijl van elk. Zeker als er alleen meisjes of alleen jongens zijn. Zeg tegen de oudste: 'Je tekent goed... Je broer is een hit met voetbal. Een andere fout, de "groepsbrand". Als je zegt "Kom op kinderen, volwassenen, kleintjes, meisjes, jongens" zet iedereen in dezelfde mand! Geef het op ze op te voeden in de illusie van hetzelfde. Hetzelfde aantal frietjes geven, dezelfde T-shirts kopen... het zijn allemaal slechte ideeën die jaloezie opwekken. Geef het oudere kind geen klein cadeautje als het jongere kind jarig is. We vieren de geboorte van een kind, niet van broers en zussen! Je kunt hem echter aanmoedigen om zijn broer ook een geschenk te geven, wat verheugend is. En boek een-op-een voor iedereen. Deze momenten van gedeelde intimiteit zullen bewijzen dat iedereen uniek is, net als jouw liefde.
Stop niet met kibbelen
Botsingen tussen broer en zus hebben een functie: hun plaats innemen, hun territorium afbakenen en elkaar respecteren. Als er een afwisseling is tussen gevechten en momenten van medeplichtigheid en spelletjes, is alles goed, de broederlijke band is bezig zichzelf te reguleren. Er is geen reden om je zorgen te maken of om je uitgedaagd te voelen in zijn legitimiteit als goede ouders als de kinderen kibbelen.
Censureer ze niet, luister naar hun klachten en herkader ze : “Ik zie dat je boos bent. Je hoeft niet van je broers en zussen te houden. Maar je moet ze respecteren, zoals we iedereen moeten respecteren. ” Blijf uit de buurt bij kleine haperingen. Argumenten eindigen vaak net zo snel als ze begonnen. Mits de ouders op afstand blijven en niet in het middelpunt van de relatie willen staan. Het heeft geen zin om telkens in te grijpen en vooral niet de strikvraag uit te spreken: “Wie begon?” Omdat het niet te controleren is. Geef ze de kans om het conflict zelf op te lossen.
Ingrijpen als kinderen in de problemen komen
De strijdende partijen moeten fysiek worden gescheiden als een van hen in gevaar wordt aangetroffen of als het altijd dezelfde is die zich in de positie van onderwerping bevindt. Pak dan de aanvaller bij de arm, kijk hem recht in de ogen en denk terug aan de regels: “Het is in onze familie verboden om elkaar te slaan of te beledigen. “ Zowel verbaal als fysiek geweld moet worden vermeden.
Straf door eerlijk te zijn
Niets is erger voor een kleintje dan onterecht gestraft te worden, en aangezien het moeilijk is om precies te weten wie het nog erger heeft gemaakt, kiest men bij voorkeur voor een lichte sanctie voor elk van de kinderen. Zoals bijvoorbeeld een paar minuten isolatie in de slaapkamer en dan de uitvoering van een tekening bestemd voor zijn broer of zus als onderpand van een boodschap van verzoening en vrede. Want als je te hard straft, loop je het risico een voorbijgaande onenigheid om te zetten in koppige wrok.
Onderstreep de momenten van hartelijk begrip
We zijn vaak meer alert op momenten van crisis dan op momenten van harmonie. En het is fout. Als er stilte heerst in huis, spreek dan je tevredenheid uit : “Wat spelen jullie goed, ik ben heel blij jullie zo gelukkig samen te zien!” »Bied ze games aan om te delen. We kibbelen meer als we ons vervelen! Probeer hun dag te accentueren met sportieve activiteiten, uitstapjes, wandelingen, schilderen, gezelschapsspelen, koken …
Hebben alle ouders een favoriet?
Volgens een recente Britse peiling 62% van de ondervraagde ouders zegt dat ze een van hun kinderen verkiezen boven anderen. De voorkeur vertaalt zich volgens hen in meer aandacht en meer tijd doorbrengen met een van de kinderen. In 25% van de gevallen is de oudste de favoriet omdat ze meer activiteiten en interessante discussies met hem kunnen delen. Dit onderzoek is verrassend omdat het bestaan van een lieveling in gezinnen een taboeonderwerp is! De schat daagt de mythe uit dat ouders van al hun kinderen hetzelfde zouden houden! Dit is een mythe omdat de dingen bij broers en zussen nooit hetzelfde kunnen zijn, kinderen zijn unieke individuen en daarom is het normaal om ze anders te bekijken.
Als broers en zussen erg jaloers zijn op de privileges van de uitverkorene van de ouders of degene die ze als zodanig beschouwen, is dit dan echt de beste plek? Zeker niet ! Een kind te veel verwennen en alles aan hem geven is niet echt van hem houden. Want om een vervulde volwassene te worden, heeft een kind kaders en grenzen nodig. Als hij zichzelf voor de koning van de wereld houdt onder zijn broers en zussen, loopt hij het risico gedesillusioneerd te raken buiten de cocon van het gezin, omdat andere kinderen, leraren, volwassenen in het algemeen hem zullen behandelen zoals iedereen. Overbeschermd, overgewaardeerd, geduld, een gevoel van inspanning, tolerantie voor frustratie negerend, merkt de lieveling vaak dat hij eerst ongeschikt is voor school, dan voor werk en voor het sociale leven in het algemeen. Kortom, favoriet zijn is geen wondermiddel, integendeel!