tirannieke kinderen

Houding van de kinderkoning

Onder zijn kleine air van Sint manipuleert je peuter je door emotionele chantage en voelt hij dat hij het heeft overgenomen! Hij houdt zich thuis niet meer aan de leefregels, wordt boos bij de minste ergernis. Erger nog, alle alledaagse situaties eindigen in drama, met straf en je voelt je de hele tijd schuldig. Geen paniek, zeg dat tegen jezelf kinderen hebben duidelijke grenzen en regels nodig om in harmonie te groeien. Het is voor hun eigen bestwil en hun toekomstige volwassen leven. Het is tussen de 3 en 6 jaar dat het kind zich realiseert dat hij niet almachtig is en dat er leefregels zijn thuis, op school, in het park, kortom in de samenleving, in respect.

Wat is een huistirankind?

Voor psycholoog Didier Pleux, auteur van “Van de kinderkoning tot de kindertiran”, komt de kinderkoning overeen met het kind van de huidige gezinnen, het “genormaliseerde” kind: hij heeft alles op materieel vlak en wordt bemind en verwend.

Het tirannieke kind toont heerschappij over anderen en in het bijzonder over zijn ouders. Hij onderwerpt zich aan geen enkele levensregel en krijgt wat hij wil van mama en papa.

Typisch profiel: egocentrisch, maakt misbruik van privileges, steunt geen frustraties, zoekt onmiddellijk plezier, respecteert anderen niet, stelt zichzelf niet in vraag, helpt niet thuis ...

Kindkoning, toekomstige dictator?

Overname

Tyrannkinderen plegen over het algemeen geen serieuze daden. Het zijn meer de kleine overwinningen op het ouderlijk gezag die dagelijks worden verzameld die hun absolute macht tekenen. En als ze erin slagen om thuis de macht te grijpen, blijven ouders zich afvragen hoe ze de situatie kunnen corrigeren? Ze mogen uitleggen, discussiëren, niets helpt!

Opvoeden zonder je schuldig te voelen

Studies over dit onderwerp door psychologen wijzen vaak op een onderwijstekortf al heel vroeg binnen het gezin. Eenvoudige situaties, waarin de ouders niet hebben gereageerd wegens tijdgebrek of door tegen zichzelf te zeggen “hij is te klein, hij begrijpt het niet”, laten het kind achter met een gevoel van “alles mag”! Hij voelt zich in dezelfde almacht van peuters, waar hij zijn ouders wil beheersen om alles te doen!

Zoals psycholoog Didier Pleux ons eraan herinnert, Als een kind van 9 of 10 jaar oud zijn favoriete speeltje breekt na een moment van woede, moet hij in staat zijn om een ​​gepaste reactie van zijn ouders onder ogen te zien. Als het speelgoed door hetzelfde wordt vervangen of gerepareerd, staat er geen sanctie op buitensporig gedrag.

Een gepastere reactie zou zijn als de ouder hem verantwoordelijk maakt door hem uit te leggen dat hij bijvoorbeeld moet meewerken aan de vervanging van het speelgoed. Het kind begrijpt dat hij een limiet heeft overschreden, er is een reactie en sanctie van de volwassene.

Tyrant Child Syndrome: hij test je!

In zijn acties test en zoekt het tirannieke kind alleen grenzen door zijn ouders te provoceren! Hij wacht op een verbod om hem gerust te stellen. Hij heeft het idee dat wat hij zojuist heeft gedaan niet geautoriseerd is ... En daar, als je de kans mist om het terug te nemen, zal hij niet alleen zegevieren, maar een helse cirkel zal waarschijnlijk langzaam tot rust komen. En dat is rotsklimmen!

Maar sla jezelf niet te veel op, niets is definitief. U hoeft dit alleen op tijd te beseffen om de opname opnieuw aan te passen. Het is aan jou om opnieuw een dosis autoriteit in te voeren met een nauwkeurig kader: uw kind moet zich beetje bij beetje kunnen 'geven' aan bepaalde beperkingen wanneer hij uw onderwijslimieten overschrijdt.

Aanpassen aan de realiteit

Beheer dagelijks het gedrag van het tirannieke kind

Vaak is het goed om, voordat u overweegt een pedopsie te raadplegen, de kleine, falende gedragingen van het dagelijks leven aan te passen. De komst van een broertje, een nieuwe situatie waarin het kind zich in de steek gelaten kan voelen, bevordert soms dit soort plotseling gedrag. Hij kan het anders uiten dan door je aandacht op hem te vestigen, door zichzelf in al zijn toestanden te stellen, door de hele dag tegenstand te bieden! Het is door dezelfde antwoorden te herhalen en eraan vast te houden dat het kind leert om te gaan met een geruststellend kader, de wet van de volwassene die nodig is voor zijn autonomie.

Karakter in aanbouw

Onthoud dat je in de frontlinie staat in zijn relatie tot volwassenen en de regels van het sociale leven. Het kind bevindt zich in een proces van emotionele en sociale ontwikkeling, hij wordt ook ondergedompeld in een omgeving waar hij aanknopingspunten nodig heeft om hem volledig te begrijpen en te controleren wat hij wel of niet kan doen.

Hij moet in staat zijn om een ​​nauwkeurig kader onder ogen te zien in zijn familiecocon, de eerste experimentele plaats die als referentie dient voor het leren van de verboden en het mogelijke. Het is mogelijk om je geliefd te voelen door een verbod onder ogen te zien! Zelfs als je bang bent dat je in het begin nog steeds in conflict zult zijn, houd vol! Beetje bij beetje zal uw kind het idee van limiet verwerven en het zal veel beter gaan als de sancties terugkeren, ze zullen dan in de loop van de tijd worden gespreid.

Autoriteit zonder tirannie

Wie beslist wat?

Het is jouw beurt ! Je peuter moet begrijpen dat het de ouders zijn die beslissen! Behalve natuurlijk als het gaat om het kiezen van de kleur van je trui bijvoorbeeld: er is een verschil tussen hem dwingen een trui aan te trekken in de winter, voor zijn gezondheid, en tegen hem opkomen voor de kleur van de trui...

Kinderen moeten het gevoel hebben dat ze onafhankelijk worden. Ze moeten ook dromen, om te gedijen in een familiale omgeving die hen helpt om onafhankelijker te zijn. Het is aan jou om het juiste compromis te vinden tussen een noodzakelijke autoriteit, zonder in despotisme te vervallen.

“Weten hoe te wachten, zich te vervelen, uit te stellen, te weten hoe te helpen, te respecteren, te weten hoe te streven en zich in te spannen voor een resultaat zijn troeven voor de constructie van een echte menselijke identiteit”, zoals uitgelegd door psycholoog Didier Pleux.

Geconfronteerd met de alomtegenwoordige eisen van hun kleine tiran, moeten ouders waakzaam blijven. Rond de leeftijd van 6 jaar bevindt het kind zich nog in een egocentrische fase waarin hij vooral probeert zijn kleine verlangens te bevredigen. On-demand aankopen, à la carte menu's, entertainment en ouderlijk entertainment vereist, hij wil altijd meer!

Wat te doen en hoe te reageren op een tiranniek kind en de controle terug te krijgen?

Ouders hebben het recht en de plicht om gewoon te herinneren aan een "je kunt niet alles hebben", en aarzel niet om enkele kleine privileges te verwijderen wanneer de grenzen worden overschreden! Hij wil zich niet houden aan een regel van het gezinsleven, hem wordt een vrije tijd of een plezierige bezigheid onthouden.

Zonder zich schuldig te voelen, zet de ouder een gestructureerd kader op door hem een ​​duidelijke boodschap te sturen: als het kind overstroomt door een afwijkende handeling, neemt de realiteit het over en komt een sterke handeling om te bevestigen dat hij niet voortdurend ongehoorzaam kan zijn.

Na 9 jaar heeft het tirannieke kind meer een relatie met anderen, waarbij hij een beetje van zichzelf moet opgeven om zijn plaats te vinden in de groepen die hij ontmoet. In zijn vrije tijd, op school, herinneren de vrienden van zijn ouders, familie, kortom alle volwassenen die hij ontmoet hem eraan dat hij niet alleen voor zichzelf leeft!

Hij is een kind, geen volwassene!

De "psy"-theorieën

Aan de ene kant vinden we psychoanalytici, in het kielzog van Françoise Dolto van de jaren 70, toen het kind eindelijk als een heel persoon wordt gezien. Deze revolutionaire theorie sluit aan bij de vorige eeuw, jaren waarin jongeren weinig rechten hadden, als volwassenen werkten en helemaal niet gewaardeerd werden!

We kunnen alleen maar blij zijn met deze vooruitgang!

Maar een andere denkrichting, meer gehecht aan gedrag en opvoeding, wijst op de perverse effecten van de vorige. Te vergeten en misbruikt in de vorige eeuw, we gingen van het kind "zonder rechten" naar de kinderkoning van de jaren 2000...

Psychologen zoals Didier Pleux, Christiane Olivier, Claude Halmos, en anderen pleiten al enkele jaren voor een andere manier om het kind en zijn excessen te beschouwen: een terugkeer naar "ouderwetse" onderwijsmethoden, maar met een dosis uitleg en zonder de beroemde onbeperkte onderhandelingen waaraan ouders zonder hun medeweten gewend zijn geraakt!

Gedrag om aan te nemen: hij is het niet die beslist!

Het beroemde "hij wil altijd meer" is een constante die wordt gehoord in de kantoren van "shrinks".

De maatschappij spreekt in zijn dagelijkse communicatie steeds vaker het kind zelf aan, je hoeft alleen maar naar de reclameboodschappen te kijken! Peuters worden praktisch de beslissers voor de aankoop van alle apparatuur in huis.

Sommige professionals luiden de alarmbellen. Ze ontvangen ouders en hun kleine Koning in overleg steeds vroeger. Gelukkig is het vaak genoeg om een ​​paar slechte reflexen thuis bij te sturen om de permanente staatsgreep te voorkomen!

Advies voor ouders: bepaal zelf hun plek

Dus, welke plaats moet het kind in het gezin krijgen? Welke plaats moeten ouders terugwinnen voor dagelijks geluk? Het ideale gezin bestaat natuurlijk niet, zelfs het ideale kind niet. Maar wat zeker is, is dat de ouder altijd de pijler moet zijn, de referentie voor de jongere in de bouw.

Het kind is geen volwassene, hij is een volwassene in wording en vooral een toekomst tiener! De adolescentieperiode is vaak een tijd van intense emoties, zowel voor ouders als voor het kind. De tot nu toe verworven regels worden opnieuw op de proef gesteld! Ze hebben er dus belang bij om stevig en verteerd te zijn … Ouders moeten hun kind evenveel liefde en respect kunnen geven als regels om deze overgangsperiode tegemoet te treden met het volwassen leven dat hen te wachten staat.

Dus ja, we kunnen het zeggen: tirannieke kinderen, dat is genoeg nu!

Boeken

“Van de kinderkoning tot de kindertiran”, Didier Pleux (Odile Jacob)

“King kinderen, nooit meer!” , Christiane Olivier (Albin Michel)

“Gezag uitgelegd aan ouders”, door Claude HALMOS (Nil Editions)