Inhoud
“Ik heb een strakke organisatie opgezet! “
Sarah, moeder van 2 kinderen van 1 en 3
“Zeven maanden alleenstaand, ik heb het geluk dat ik mijn huisvesting heb kunnen behouden, want mijn ex is vertrokken met zijn nieuwe vriend. Hoe dan ook, hoewel het appartement op onze beide namen stond, was ik degene die de huur en de rekeningen betaalde. Bij RSA ben ik goed georganiseerd: elke maand zet ik de helft opzij van wat ik heb voor huur, gasrekeningen, opstalverzekering en de kinderkantine. Voor de rest doe ik de boodschappen, betaal ik voor internet en gun mezelf vrijetijdsbestedingen waar mogelijk... Ik denk dat het gewoon een organisatie is om te hebben. Bovenal mogen we ons niet laten overweldigen door de rekeningen. “
“Ik heb een balans gevonden. “
Stéphanie, moeder van een 4-jarig kind
“Vandaag, na drie jaar scheiding, is er een organisatie opgericht en heb ik een balans gevonden. Dankzij deze kracht om te proberen het beste voor mijn kind te geven, kan ik nu zeggen dat het leven van een solo-moeder mooi is! Ik heb moeilijke tijden gehad, die alleen gescheiden vrouwen kunnen begrijpen. We zijn anders in de ogen van vrienden in een relatie of bepaalde collega's. De enige oplossing is om vrienden te vinden die zich in dezelfde situatie bevinden, ook alleenstaande ouders. ”
“Mijn zonen zijn mijn essentials. “
Chrystèle, moeder van twee jongens van 9 en 5 en een half jaar
“Het moeilijkste als je een solo-moeder bent, is dat je nooit op iemand kunt leunen, zelfs niet om wat frisse lucht te krijgen, of om een dutje te doen... Je bent zelf verantwoordelijk, 24 uur per dag. Sinds de scheiding was ik op de brug om dezelfde standaard voor mijn kinderen te handhaven: een gelukkig leven, vreugdevol, vol vrienden en muziek. Missie geslaagd! Ik heb ze niet mijn golven naar de ziel laten voelen. Vorig jaar gaf mijn lichaam het letterlijk op. Ik werd met ziekteverlof genomen en hervatte toen geleidelijk aan het werk in therapeutische rust: verplichting om voor mezelf te zorgen! De scheiding bracht me een langzame doodsangst... Na een jaar liegen ontdekte ik dat mijn ex-man een affaire had met een collega die al sinds mijn zwangerschap voortduurt. Ik heb de scheiding aangevraagd en het appartement gehouden. Hij had een duplicaat van de sleutels om de oudste 's ochtends naar school te kunnen brengen. Het doel was om de vader-zoon band te behouden ondanks de echtelijke verdorvenheid. Financieel zit ik een beetje krap. Tot september betaalde mijn ex me 24 € per maand, daarna slechts 600 sinds hij om gezamenlijke voogdij vroeg; die de kosten van de kantine voor de twee kinderen dekt. Op kantoor telde ik mijn uren niet, ik hield altijd mijn dossiers in ere. Maar als alleenstaande moeder moest ik natuurlijk mijn baan opzeggen zodra ze ziek waren of wat dan ook. Op mijn werk, weinig beschikbaar voor politieke manoeuvres, bevond ik me in een 'gouden kast', uitgesloten van bepaalde verantwoordelijkheden. Het is jammer dat bedrijven ons bovendien stigmatiseren als alleenstaande moeders, terwijl digitale technologieën het mogelijk maken om op afstand te werken (het is in ieder geval mogelijk in mijn werk). Waar ik het meest trots op ben, is de levensvreugde van mijn zonen, hun academische succes: ze zijn zeer evenwichtig en in goede gezondheid. Mijn opvoedingsprincipes: heel veel liefde... en empowerment. En ik ben veel gegroeid, met behoud van mijn kinderlijke ziel! Mijn zonen zijn mijn essentie, maar mijn sociale bewustzijn is toegenomen. Ik ben betrokken bij verschillende verenigingen en natuurlijk help ik zoveel mogelijk de mensen die bij mij komen. Zodat uiteindelijk, naar ik hoop, wat wijsheid wint!