Mijn kind, mijn leven, zijn lot
Florence's boodschap van hoop aan alle ouders die een kind in het ziekenhuis hebben...
Mijn kind is al een jaar en 3 maanden oud, zijn naam is Thomas. Op 07/12/2008 maakte hij een ernstige bronchiolitise wie leidde hem naar reanimatie Montpellier. Deze kleine jongen gleed in mijn handen en de ziekenhuisteams waren niet "lief" voor zijn toekomst. We kregen te horen over "infuus", "tracheo" en geen hoop op iets. Iedereen vocht, de teams van ADV Montpellier, wij natuurlijk, en op 31/12/2008 had mijn kind kunnen worden geëxtubeerd. We kregen te horen dat we moesten vechten, en het is elke dag een gevecht. Maar dit jaar brengen we kerst thuis door, de eerste kerst. Hij ziet goed, hij evolueert goed, het is mijn geluk.
ik wil graag doorgeven bericht aan alle ouders met een gehospitaliseerd kind in deze periode die onvermijdelijk markeert, dat lwonderen gebeuren, dat het toegestaan is te geloven in de geneeskunde, in de toewijding van deze teams die om de beurt dag en nacht met onze kinderen werken, met buitengewone vriendelijkheid en een knowhow die het mogelijk maakt om te hopen en te geloven dat op een dag al onze kinderen zullen de eindejaarsvakantie in ons bedrijf doorbrengen.
Ik dank alle mensen die zich om mijn kind hebben aangetrokken, en iedereen die tijdens de vakantie aan het bed van onze kleine patiënten zal zijn. Ik stuur een bericht naar alle ouders die het niet meer kunnen geloven: we moeten volhouden, onze kinderen vechten en er gebeuren elke dag wonderen, wat meer is aan het einde van het jaar.
Florence
Stuur ons ook uw getuigenissen op het redactieadres: redactie@parents.fr