De tv-presentator presenteerde haar nieuwe receptenboek "Ssooiki" in Moskou. En ze vertelde hoe zij en haar familie nu leven.
December 12 2014
"Poesjes" is een woord sinds mijn studententijd. Ik woonde toen in Wit-Rusland, speelde in mijn eerste film. Studenten zijn allemaal frivool. Op 17-jarige leeftijd komt het niet in je op om iets te eten te nemen. In onze filmploeg zaten rijpe vrouwen die altijd iets bij zich hadden: boekweitpap in thermosflessen, taarten, aardappelpannenkoeken. Ze noemden het allemaal 'misdrijven'. En ze voedden me actief terwijl ik zat, begraven in een boek. Sindsdien is het woord "ssooboyki" dierbaar en smakelijk voor mij geworden.
Allemaal per periode. Er is eindeloos boekweit. Met melk, suiker of ei. En toen: 'O, ik kan haar niet meer zien! Mag ik een ei? We kunnen geen afstand doen van dit product. Ik ben al overgestapt op kwartel, want eieren zijn immers een allergeen ding.
Wat wel handig is voor kinderen is een speciaal artikel. Omdat ze vetten nodig hebben, suiker voor de hersenen. Bovendien zit glucose niet per se in fruit, maar ook in chocolade en snoep. Het belangrijkste is een gevoel voor verhoudingen. Je kunt een kind niet verbieden fastfood en gefrituurde aardappelen te eten. Dat kan, maar een beetje. Maar thuis moet mama salade maken, soep opwarmen of dumplings maken.
Ik geloof niet in calorieën tellen. Ondanks dat ik op dieet was. Er was ook "rijst - kip - groenten", en kefir-dieet en eiwit. Maar ik kwam tot de conclusie dat het woord 'dieet' mijn eetlust opwekt. Een mens moet naar zijn lichaam luisteren. Zowel een stuk chocoladetaart als Olivier zullen onopgemerkt blijven voor het figuur als je ze positief behandelt. Je leeft niet van stuk tot stuk, je maakt je geen zorgen over hoe het uit de taille zal kruipen. De ene dag kun je veel eten en liggen, de volgende dag gewoon soep en meer sporten. Ik weet zeker dat je 's avonds geen pasta kunt eten, maar soms eet ik het wel. Het enige, na een stevige maaltijd, weiger ik snoep. Ik heb het zelf niet. Anders zijn er geen regels.
In mijn leven is er helemaal geen duidelijk schema. Ik kom niet altijd aan normaal eten. Er zijn dagen dat je de hele dag honger hebt. En om elf uur 's avonds zeg ik tegen de koelkast: "Hallo, mijn liefste!" De laatste tijd ben ik twee keer met optredens in Tbilisi geweest. Nou, het is onmogelijk om daar geen suluguni te eten! En toen ze ons een spit khachapuri brachten, het was half twaalf, eindigde de voorstelling. Als een verstandig mens begreep ik dat ik morgen weer moest spelen, ik moest in een pak passen, maar het was onmogelijk om deze heerlijkheid te weigeren.
Ik heb een hele koffer met churchkhela uit Tbilisi meegenomen. Nu zijn zij en een thermoskan gemberthee mijn redding en een heerlijk tussendoortje. Ik voed mijn familieleden en mezelf ermee. Zelfs mijn man zegt: “Ik heb de churchkhela vastgeklemd. Jij niet? “
Ik eet meestal thuis. En voor zeldzame uitstapjes zijn mijn restaurants genoeg voor mij. Ik had Yornik, naar mijn hart, nu wachten we tot het weer open gaat. We zijn op zoek naar de juiste plek. En in plaats daarvan komt "Yulina's keuken". Ik hou van mijn restaurant Food Embassy (het werd in de zomer geopend in Moskou. - Ongeveer "Antenne"). Ik weet wat er in de keuken gebeurt, hoe de koks werken. Ik ken alle leveranciers-boeren, bovendien zijn het mijn kennissen, naaste mensen. In mijn restaurants koken ze met liefde. En als je echt wilt, maken ze een gerecht dat niet op de kaart staat.
Twee van mijn culinaire studio's blijven werken, in 2015 gaan er nog minstens twee open.
We hebben onlangs vijf afleveringen gefilmd voor het Food Network. Laten we zien hoe het gaat. Dit is de markt. Mijn boeken, denk ik, wachten ook op het moment. Er zal vraag naar zijn, ze zullen vertaald worden in andere talen voor de Westerse markt. Nu ben ik bezig met een boek over hoe ik in de keuken leef. Alles is aanwezig: je favoriete boxen, en wat en hoe te regelen, welke kruiden waar en waarvoor, wat is het verschil tussen theesoorten. Het boek heeft nog geen titel, maar er is veel materiaal. En dit idee verwarmt me heel erg.
Ik heb het geluk dat ik de kans krijg om te werken. En doen wat ik leuk vind, waarvoor ze me geld betalen. En als het me lukt om werk en gezin te combineren, laten we dan over 50 jaar eens kijken wat er van terecht is gekomen…
… Ik begrijp nog niet hoeveel mensen er aan de nieuwjaarstafel zullen zitten, of er gasten zullen komen. Nog maar een paar dagen geleden besloot ik dat ik een kerstboom moest opzetten. De vakantie vieren we thuis.
De laatste jaren vragen alle huishoudens om Olivier voor het nieuwe jaar. Ik maak het met krab, met huisgemaakte mayonaise met zure room, appel, licht gezouten komkommer. Vliegt weg!