Interview met sociaal psycholoog Jean Epstein: Het kind is nu geïdealiseerd

Je vecht tegen het idee dat er een ideale manier van opvoeden is. Hoe ontsnapt je boek hieraan?

Ik zorgde ervoor dat mijn boek vrolijk, concreet en open was. In alle sociale kringen voelen ouders zich tegenwoordig overweldigd omdat ze niet meer beschikken over de basiskennis die voorheen ongemerkt van generatie op generatie werd doorgegeven. Sommige vrouwen hebben bijvoorbeeld kennis van de samenstelling van moedermelk, maar hebben geen idee hoe ze hun baby's borstvoeding moeten geven. Deze vrees maakt dus het bed van de specialisten tot de dwingende en schuldige toespraken, maar ook tegenstrijdig. Van mijn kant ben ik er diep van overtuigd dat ouders vaardigheden hebben. Ik stel me dan ook tevreden hen de tools te geven zodat ze hun eigen onderwijsmethode kunnen vinden, aangepast aan hun kind in het bijzonder.

Waarom hebben jonge ouders tegenwoordig steeds meer moeite met het vinden van een plek om hun kind te geven?

Vroeger had het kind geen spreekrecht. Een geweldige ontwikkeling heeft ons in staat gesteld om eindelijk de echte vaardigheden van baby's te herkennen. Deze erkenning is echter zo belangrijk geworden dat het kind tegenwoordig wordt geïdealiseerd en te veel geïnvesteerd door zijn ouders. Door hun getuigenissen ontmoet ik zo veel baby's "gezinshoofden" aan wie de ouders niets durven te verbieden, omdat ze zich constant afvragen: "Zal hij nog van me houden als ik nee tegen hem zeg?" »Het kind mag maar één rol spelen, die van kind van zijn ouders, en niet die van echtgenoot, therapeut, ouder van zijn eigen ouders of zelfs boksbal als deze dat niet zijn. tussen hen niet eens.

Frustratie de hoeksteen van goed onderwijs?

Het kind accepteert geen enkele frustratie spontaan. Het is geboren met het plezierprincipe. Het tegenovergestelde is het principe van de werkelijkheid, dat het mogelijk maakt om onder anderen te leven. Hiervoor moet het kind beseffen dat hij niet het middelpunt van de wereld is, dat hij niet meteen alles krijgt wat hij moet delen. Vandaar het belang om met andere kinderen te worden geconfronteerd. Daarnaast betekent kunnen wachten ook betrokken raken bij een project. Alle kinderen voelen de behoefte om grenzen te hebben, en ze rommelen zelfs opzettelijk om te zien hoe ver ze kunnen gaan. Ze hebben daarom volwassenen nodig die weten hoe ze nee moeten zeggen en die consequent zijn in wat ze verbieden.

Hoe een kind op een eerlijke manier bestraffen?

De keuze van sancties is belangrijk. Een pak slaag is altijd ergens een mislukking. Een sanctie moet daarom onmiddellijk zijn en worden overgebracht door de persoon die tijdens de domheid aanwezig is, dat wil zeggen dat een moeder niet moet wachten op de terugkeer van de vader om haar kind te straffen. Het moet ook aan het kind worden uitgelegd, maar er mag niet met hem over worden onderhandeld. Tot slot, wees eerlijk, zorg ervoor dat u niet de verkeerde schuldige maakt, en vooral proportioneel. Zijn kind dreigen om hem bij het volgende tankstation in de steek te laten is gewoon angstaanjagend omdat het in het gezicht wordt genomen. En als de druk crescendo stijgt, kunnen we proberen hem aan andere volwassenen toe te vertrouwen om hem de sancties te laten accepteren die hij van zijn ouders weigert.

Spreken helpt huilen, woede, geweld…

Sommige kinderen zijn erg fysiek: ze steken alles wat anderen in hun handen hebben, schreeuwen, huilen, rollen over de grond... Het is hun taal, en volwassenen moeten eerst oppassen dat ze niet dezelfde taal gebruiken als zij tegen hen schreeuwen. Als de crisis voorbij is, bespreek je wat er met je kind is gebeurd en luister je naar wat hij te zeggen heeft, om hem te leren dat we door woorden te zeggen met de ander kunnen praten. Praten bevrijdt, verlicht, kalmeert en het is de beste manier om zijn agressiviteit te kanaliseren. We moeten tot woorden komen om niet op de vuist te gaan.

Maar kunt u uw kind alles vertellen?

U mag niet tegen hem liegen, noch essentiële dingen over zijn persoonlijke geschiedenis achterhouden. Aan de andere kant moeten we ook oppassen dat we zijn vaardigheden niet overschatten en daarom altijd vragen "hoe ver" hij bereid is om naar ons te luisteren. Het is bijvoorbeeld niet nodig om op de details van de ziekte van zijn tante in te gaan als hij gewoon wil weten waarom ze in bed blijft en of het ernstig is. Je kunt hem het beste het gevoel geven dat je openstaat voor zijn vragen, want als een kind een vraag stelt, betekent dit meestal dat hij het antwoord kan horen.

Betreurt u ook de huidige trend naar nulrisico?

Vandaag zijn we getuige van een echte drift in veiligheid. Kinderbeten in de kinderkamer worden een kwestie van staat. Moeders mogen geen zelfgemaakte taarten meer mee naar school nemen. Je moet natuurlijk zorgen voor de veiligheid van een kind, maar hem ook berekende risico's laten nemen. Dit is de enige manier voor hem om het gevaar te leren beheersen en niet volledig in paniek te raken, niet in staat te reageren, zodra er iets onverwachts gebeurt.