Hypochromie is een medische term voor kleurverlies in een orgaan, weefsel of cellen. Het kan met name worden gebruikt in de dermatologie om hypochrome huidvlekken te kwalificeren of in de hematologie om hypochrome rode bloedcellen aan te duiden.

In de dermatologie is hypochromie een term die wordt gebruikt om te verwijzen naar een verlies van pigmentatie in de huid, het haar en het lichaamshaar. Het kan ook worden gebruikt om kleurverlies in de ogen te kwalificeren.

Hypochromie wordt veroorzaakt door een gebrek aan melanine, een natuurlijk pigment dat door melanocyten in het lichaam wordt geproduceerd en verantwoordelijk is voor de kleur van de huid, het haar, het lichaamshaar en de ogen. Hypochromie kan dus worden veroorzaakt door een defect in de aanmaak van melanine of een vernietiging van dit pigment.

Gebrek aan melanine kan vele oorzaken hebben. Het kan met name het gevolg zijn van een infectie, een auto-immuunziekte of een genetische ziekte. Onder de oorzaken van hypochromie in de dermatologie vinden we bijvoorbeeld:

• deoculocutaan albinisme, gekenmerkt door een totale afwezigheid van melanine in de huid, het haar, het lichaamshaar en de ogen;
• gedeeltelijk albinisme of piebaldisme die, in tegenstelling tot oculocutaan albinisme, alleen de huid en het haar aantast;
• le vitiligo, een auto-immuunziekte die een geleidelijke verdwijning van melanocyten veroorzaakt, cellen die aan de basis liggen van de synthese van melanine;
• dehypopituïtarisme, gekenmerkt door een stopzetting van hormonale secreties van de hypofysevoorkwab, wat kan leiden tot depigmentatie van de huid en slijmvliezen;
• le tinea versicolor, een mycose die kan leiden tot het verschijnen van gehypopigmenteerde vlekken, ook wel hypochrome huidvlekken genoemd.

De behandeling van hypochromie hangt af van de diagnose van de dermatoloog. Bij mycose kunnen bijvoorbeeld anti-infectieuze behandelingen worden toegepast. In sommige gevallen is er momenteel geen behandeling beschikbaar. Toch worden preventieve maatregelen aanbevolen om de ontwikkeling van depigmentatie te beperken. Preventie houdt in dat de huid, het haar en de ogen worden beschermd tegen ultraviolette (UV) stralen.

In de hematologie is hypochromie een medische term die kan worden gebruikt om te verwijzen naar een afwijking in de rode bloedcellen (rode bloedcellen). We spreken van hypochromie van de rode bloedcellen wanneer ze abnormaal bleek lijken tijdens een onderzoek volgens de kleurmethode van May-Grünwald Giemsa. Rode bloedcellen worden dan hypochromen genoemd.

De bleekheid van de rode bloedcellen duidt op een gebrek aan hemoglobine. Inderdaad, hemoglobine is het element in rode bloedcellen dat ze hun beroemde rode kleur geeft. Het is ook het eiwit dat verantwoordelijk is voor het transport van zuurstof in het lichaam, vandaar het belang van een snelle behandeling van hypochromie van rode bloedcellen.

In de geneeskunde wordt dit hemoglobinetekort hypochrome anemie genoemd. Het wordt gekenmerkt door een abnormaal laag hemoglobinegehalte in het bloed. Hypochrome bloedarmoede kan vele oorzaken hebben, waaronder:

• ijzertekort (bloedarmoede door ijzertekort), een sporenelement dat bijdraagt ​​aan de synthese van hemoglobine;
• een erfelijk genetisch defect, zoals thalassemie.

Hypochrome rode bloedcellen kunnen worden waargenomen met de May-Grünwald Giemsa-kleuring. Met behulp van verschillende reagentia onderscheidt deze methode verschillende populaties bloedcellen in een bloedmonster. Deze kleuring maakt het met name mogelijk om rode bloedcellen of rode bloedcellen te identificeren, die herkenbaar zijn aan hun rode kleur. Wanneer deze bloedcellen abnormaal bleek lijken, wordt dit hypochromie van de rode bloedcellen genoemd.

Hypochrome anemie wordt vaak gediagnosticeerd door twee bloedparameters te meten:

• het gemiddelde corpusculaire hemoglobinegehalte (TCMH), dat de hoeveelheid hemoglobine in een rode bloedcel meet;
• de gemiddelde corpusculaire hemoglobineconcentratie (CCMH), die overeenkomt met de gemiddelde hemoglobineconcentratie per rode cel.

We spreken van hypochromie van rode bloedcellen in de volgende gevallen:

• TCMH minder dan 27 µg per cel;
• van CCMH minder dan 32 g/dL.

Behandeling van hypochrome anemie hangt af van de oorsprong en het beloop. Afhankelijk van het geval kan een hemoglobinetekort bijvoorbeeld worden behandeld met ijzersuppletie of bloedtransfusie.

In meer ernstige gevallen kan een beenmergtransplantatie nodig zijn.