Zo gezegd, ik kan het zelf niet geloven. Echter, hij, zij, aangezien het een konijn is, heeft zojuist in de woonkamer aan mijn nieuwe paar pumps geknabbeld. Verhaal van een scheur waar ik geen (of weinig) spijt van heb.
In het begin is er een dringende, aanhoudende wens van de ouderlingen om een dier te hebben, "steuplait mum !!" ” Dan een belofte geformuleerd tijdens de zwangerschap van de derde, als om de oudere kinderen te troosten voor de situatie die hen zowel verheugt als verontrust: "Ok ok, we zullen een dier kopen na de geboorte van de kleine". Proost.
Dan is er een keuze… De kat wordt snel geëlimineerd vanwege allergie. De hond zou geen ruimte meer hebben. De schildpad lijkt ons koud en afstandelijk. De kippen zouden de buren kunnen storen. Op dit punt worden de kinderen meegesleept voor een cavia. Ja, een cavia is schattig, maar het ontbreekt aan waanzin, we willen graag een insect dat in de tuin rondrent en de stemming bepaalt. Zelfs met drie kinderen zijn het niet het lawaai en de wanorde die ontbreken.
Ik weet niet echt hoe het idee in mijn brein ontkiemt zacht en troebel van vermoeidheid, maar ineens denk ik aan een konijn. De ervaring verteld door een buurman die ongetwijfeld was overwonnen. Het vooruitzicht van een huisdier dat "in de tuin" leeft, geef ik ook toe. Behalve dat ik na een paar telefoontjes in dierenwinkels een expert word. En die kunnen niet tegen de kou, tenzij je investeert in een boerderijkonijn van 15 kg. Geen relatie met die van prinses Sofia...
Mijn strijdlustige minnaar zoekt dan een model dat noch dwerg noch maous is. Tuincentra hebben zoiets niet. Kortom, we besluiten het met de meubels te doen en kijken naar de Bon Coin. Bingo. Een lijst met konijnen hangt bij ons in de buurt. Na validatie van elk gezinslid, is Caramel het onderwerp van een onderhandeling per e-mail en vervolgens per telefoon. We gaan bijna door een sollicitatiegesprek voordat de verkoopster ons haar adres geeft. We worden uiteindelijk beoordeeld als het dier, serieus, geïnformeerd, soort.
Een week later gaan de kinderen en hun vader Caramel halen.Een collega geeft ons een kooi. We kopen voedsel en stro. Karamel moet in eerste instantie binnenshuis leven. Dat is. Hij poept heel snel in zijn nest als we hem de eerste dagen terugzetten. Dat is. Caramel is een kruising van angora ram. Haar haar is daarom verward als dat van een grootmoeder als ze wakker wordt. Dat is. Kinderen springen van geluk en imiteren hun vriendje. Het dier kalmeert zelfs de sfeer omdat je moet "opletten", "zorgen", "observeren" maar niet dromen, ik zie je, geen enkel dier, zelfs de meest handige, voorkomt woede en grillen.
Heel snel laten we de kooi openstaan… We verwijderen het zelfs. Het konijn loopt. Alleen de keuken en het kantoor zijn verboden. Ze luistert naar ons. Ze eet onze schillen. Ze stuitert op de mat terwijl we yoga doen. Ze klimt op de bank om te knuffelen tijdens de film. We kammen het, we aaien het, we halen het eruit. Zijn hok, door opa gemaakt voor zonnige dagen, wacht op hem. Maar ik betwijfel of ze daar de nacht zal doorbrengen aangezien we gewend zijn geraakt aan haar aanwezigheid, oren neergeklapt en ogen zo lief.
Het is zeker dat het soms klote is. Er zijn plasongelukjes, uitwerpselen bij de kattenbak. Je moet je eten kopen, een geliefde vinden om het tijdens de vakantie te bewaren. De kleine trekt op sadistische wijze aan zijn oren of staart. Knikkers of stukjes gepaneerde kip mogen niet op de tegels blijven liggen. Onze tijdschriften worden geknabbeld, onze oplaaddraden moeten verborgen blijven, de stofzuiger is gevuld met stro…
Alsof we beperkingen willen toevoegen. Tenzij het de tederheid, de schoonheid, de warmte is die uit zijn jas komt? En biedt ons een beetje natuur om samen te aanschouwen en te koesteren... En dat is het neveneffect van het huisdier: je wordt net zo gaga als bij een pasgeboren baby.