De Engelse Cocker Spaniel meet 39 tot 41 cm bij de schoft voor mannen en 38 tot 39 cm voor vrouwen, voor een gewicht van ongeveer 13 tot 14,5 kg. De vacht is plat met een zijdeachtige textuur, nooit golvend of gekruld. De jurk kan zwart, rood, fawn of bruin of veelkleurig zijn met veel composities tot roan. De staart wordt horizontaal gedragen, maar nooit opgeheven. Ze hebben grote, slappe oren met franjes van lange zijdeachtige haren.

De Engelse Cocker Spaniel is geclassificeerd door de Fédération Cynologiques Internationale onder wildopvoedende honden. (1)

De Engelse Cocker Spaniel heeft een gemeenschappelijke oorsprong met de Field en Springer Spaniels, maar het werd erkend als een op zichzelf staand ras na de oprichting van de Engelse Kennel Club in 1873. De huidige naam is afgeleid van de oude "cocking spaniel", die werd toegeschreven aan het in verwijzing naar het gebruik ervan voor de jacht op houtsnip (houtsnip in Engels). (1)

Spaniel is de Engelse versie van de term spaniël die jachthonden uit Spanje aanduidt, met lange haren en hangende oren. (2)

Ondanks een beetje smekende lucht met zijn grote slappe oren en grote bruine ogen, kunnen we in de blik van de cocker-spaniël zijn snelle humor en zijn vrolijke temperament lezen. Het is een hond vol energie en die zijn verleden als wildjager te danken heeft, een geweldige fysieke vorm en een behoefte aan matige lichaamsbeweging. Maar hij is ook een trouwe metgezel wiens voornaamste doel in het leven is om zijn meester tevreden te stellen. Het is daarom gemakkelijk te trainen en zal liefhebbers van hondenshows bevallen. Voor wie gewoon een vrolijke en aanhankelijke metgezel zoekt, is hij ook een ideale gezins- of gezelschapshond.

Of u er nu voor kiest om hem in de hei te laten rennen op jacht naar wild, deel te nemen aan hondenshows of hem liever thuis te verwennen, deze hond staat erom bekend nooit op te houden met zijn staart te kwispelen … Zeker een teken van zijn goede humeur en joviale temperament.

Volgens de 2014 UK Purebred Dog Health Survey van de Kennel Club heeft de Engelse Cocker Spaniel een levensverwachting van meer dan 10 jaar en waren de belangrijkste doodsoorzaken kanker (niet-specifiek), ouderdom en nierfalen. (3)

De Engelse Cocker Spaniel is een gezond dier, maar kan, net als andere rashonden, vatbaar zijn voor de ontwikkeling van bepaalde erfelijke ziekten. Onder deze zijn de meest voorkomende heupdysplasie, gedilateerde cardiomyopathie, distichiasis. (4-5)

Coxofemorale dysplasie

Coxofemorale dysplasie is een erfelijke aandoening die het gevolg is van een misvormd heupgewricht. Als gevolg van de misvorming beweegt het beenbot slecht in het gewricht en veroorzaakt het pijnlijke slijtage van het gewricht, tranen, ontstekingen en artrose.

Diagnose en stadiëring van dysplasie wordt voornamelijk gedaan door een röntgenfoto van de heup.

Het is een erfelijke ziekte, maar de ontwikkeling van de ziekte is geleidelijk en de diagnose wordt vaak gesteld bij oudere honden, wat de behandeling bemoeilijkt. De eerste behandelingslijn zijn meestal ontstekingsremmende medicijnen om artrose en pijn te verminderen. Uiteindelijk kan in de meest ernstige gevallen een operatie of zelfs het plaatsen van een heupprothese worden overwogen. Het is belangrijk op te merken dat een goed medicatiebeheer het comfort van de hond aanzienlijk kan verbeteren. (4-5)

Verwijde cardiomyopathie

Gedilateerde cardiomyopathie is een ziekte die de hartspier (het myocardium) aantast en wordt gekenmerkt door een toename van de grootte van het ventrikel en dunner worden van de wanden. De anatomische schade gaat gepaard met contractiedefecten.

Symptomen treden op bij honden van 5 tot 6 jaar en zijn voornamelijk hoesten, kortademigheid, anorexia, ascites of zelfs syncope.

De diagnose is gebaseerd op klinisch onderzoek en hartauscultatie, maar ook onderzoeken zoals röntgenfoto's van de borst, elektrocardiogram en echocardiografie om ventriculaire afwijkingen zichtbaar te maken en contractiele stoornissen te markeren.

De ziekte ontwikkelt zich eerst naar hartfalen links, met longoedeem, dan naar hartfalen rechts met ascites en pleurale effusie. De prognose is zeer slecht en de overleving is 6 tot 24 maanden na de start van de behandeling. (4-5)

distichiasis

Distichiasis is een ooglidafwijking die wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van een extra rij wimpers in klieren die gewoonlijk beschermende vloeistof voor het oog produceren (meibomklieren). Afhankelijk van hun aantal, hun textuur en hun contact met het oog of het hoornvlies, kan de aanwezigheid van deze extra rij geen gevolgen hebben of anders keratitis, conjunctivitis of hoornvlieszweren veroorzaken.

De diagnose wordt gesteld door de klinische symptomen te observeren en de spleetlamp te gebruiken om de extra rij wimpers te visualiseren. Om te controleren op hoornvliesbeschadiging kan de dierenarts gebruik maken van Fluoresceïne, de Bengaalse Roos-test of een vergrootglasonderzoek.

De behandeling gebeurt dan door het ontharen van de overtollige wimpers en de prognose is goed als de ogen geen ernstige symptomen vermoeden. Anders bestaat het risico op blindheid.

Distichiasis moet niet worden verward met trichiasis.

Trichiasis wordt ook gekenmerkt door een slechte implantatie van de wimpers, maar in dit geval komen de overtollige wimpers uit hetzelfde haarzakje en hun implantatie leidt tot de afwijking van normale of overtollige wimpers naar het hoornvlies. De diagnostische methoden en behandeling zijn dezelfde als voor distichiasis. (4-5)

Net als bij andere hondenrassen met lange slappe oren, moet speciale aandacht worden besteed aan het schoonmaken van de oren om infecties te voorkomen.