Inhoud
Wanneer volwassen kinderen het huis verlaten, verandert het leven van ouders drastisch: het leven wordt opnieuw opgebouwd, gewone dingen worden zinloos. Velen worden overweldigd door verlangen en een gevoel van verlies, angsten worden verergerd, obsessieve gedachten kwellen. Vooral voor alleenstaande ouders is het moeilijk. Psychotherapeut Zahn Willines legt uit waarom deze aandoening optreedt en hoe deze te overwinnen.
Verantwoordelijke ouders die actief betrokken zijn bij het leven van het kind, het valt niet mee om de stilte in een leeg huis te verwerken. Alleenstaande vaders en moeders hebben het nog moeilijker. Het lege nest syndroom is echter niet altijd een negatieve ervaring. Onderzoek bevestigt dat ouders na scheiding van kinderen vaak een spirituele verheffing, een gevoel van nieuwheid en ongekende vrijheid ervaren.
Wat is het lege-nest-syndroom?
Met de geboorte van kinderen groeien veel mensen letterlijk mee met de ouderrol en houden ze op deze te scheiden van hun eigen 'ik'. Gedurende 18 jaar, en soms langer, zijn ze van 's morgens tot' s avonds bezig met het ouderlijk gezag. Het is niet verwonderlijk dat kinderen met het vertrek van kinderen overvallen worden door een gevoel van leegte, eenzaamheid en verwarring.
De periode is erg moeilijk en het is normaal om kinderen te missen. Maar het komt ook voor dat dit syndroom schuldgevoelens, eigen onbeduidendheid en verlatenheid oproept, die zich kunnen ontwikkelen tot depressie. Als er niemand is om gevoelens mee te delen, wordt emotionele stress ondraaglijk.
Men denkt dat het klassieke lege-nest-syndroom niet-werkende ouders treft, meestal moeders. Als je bij een kind thuis moet blijven, wordt de interessekring sterk verkleind. Maar wanneer het kind niet langer voogdij nodig heeft, begint de persoonlijke vrijheid te wegen.
Volgens een onderzoek van psycholoog Karen Fingerman neemt dit fenomeen echter geleidelijk af. Veel moeders werken. Communicatie met kinderen die in een andere stad studeren wordt veel gemakkelijker en toegankelijker. Daardoor ervaren minder ouders, en vooral moeders, dit syndroom. Als een kind zonder vader opgroeit, wil de moeder des te meer geld verdienen.
Bovendien vinden alleenstaande ouders andere gebieden voor zelfrealisatie, waardoor de kans op het lege-nestsyndroom wordt verkleind. Maar hoe het ook zij, als er geen geliefde in de buurt is, kan de stilte in een leeg huis ondraaglijk lijken.
Risicofactoren voor alleenstaande ouders
Tot op heden is er geen bewijs dat «eenlingen» vaker aan dit syndroom lijden dan gehuwde paren. Niettemin is bekend dat dit geen ziekte is, maar een bepaalde reeks kenmerkende symptomen. Psychologen hebben de belangrijkste oorzaken van deze aandoening geïdentificeerd.
Als de echtgenoten samenwonen, kan een van hen het zich veroorloven om een paar uur te rusten of langer te slapen terwijl de ander voor het kind zorgt. Alleenstaande ouders vertrouwen alleen op zichzelf. Dit betekent minder rust, minder slaap, minder tijd voor andere activiteiten. Sommigen van hen geven carrières, hobby's, romantische relaties en nieuwe kennissen op om meer aandacht te besteden aan kinderen.
Als kinderen verhuizen, hebben alleenstaande ouders meer tijd. Het lijkt erop dat je eindelijk kunt doen wat je wilt, maar er is noch de kracht noch het verlangen. Velen beginnen spijt te krijgen van de gemiste kansen die ze moesten opofferen voor het welzijn van hun kinderen. Ze treuren bijvoorbeeld over een mislukte romance of klagen dat het te laat is om van baan te veranderen of een nieuwe hobby te beginnen.
Mythen en realiteit
Het is niet waar dat het opgroeien van een kind altijd pijnlijk is. Opvoeden is immers vermoeiend werk dat veel kracht vraagt. Hoewel alleenstaande ouders vaak het lege-nestsyndroom ervaren wanneer hun kinderen vertrekken, zijn er velen onder hen die de zin van het leven opnieuw ontdekken.
Nadat ze de kinderen hebben laten "free floaten", genieten ze van de mogelijkheid om uit te slapen, te ontspannen, nieuwe kennissen te maken en eigenlijk weer zichzelf te worden. Velen voelen vreugde en trots van het feit dat het kind onafhankelijk is geworden.
Bovendien, wanneer kinderen apart gaan leven, verbeteren relaties vaak en worden ze echt vriendelijk. Veel ouders geven toe dat de wederzijdse genegenheid veel oprechter werd nadat het kind was vertrokken.
Hoewel wordt aangenomen dat dit syndroom zich voornamelijk bij moeders ontwikkelt, is dit niet het geval. Studies tonen zelfs aan dat deze aandoening vaker voorkomt bij vaders.
Hoe om te gaan met het lege-nest-syndroom
Gevoelens die verband houden met het vertrek van kinderen kunnen niet goed of fout zijn. Veel ouders gooien het echt in vreugde en vervolgens in verdriet. In plaats van te twijfelen aan je eigen geschiktheid, is het beter om naar emoties te luisteren, omdat dit een natuurlijke overgang is naar het volgende niveau van ouderschap.
Wat helpt jou om je aan te passen aan verandering?
- Bedenk met wie u kunt praten of zoek naar psychologische steungroepen. Houd je emoties niet voor jezelf. Ouders die zich in dezelfde situatie bevinden, zullen uw gevoelens begrijpen en u vertellen hoe u ermee om moet gaan.
- Val het kind niet lastig met klachten en adviezen. Je loopt dus het risico de relatie te verpesten, wat het lege-nest-syndroom zeker zal vergroten.
- Plan samen activiteiten, maar laat uw kind genieten van zijn hervonden vrijheid. Bied bijvoorbeeld aan om ergens op vakantie te gaan of vraag hoe je hem een plezier kunt doen als hij thuiskomt.
- Zoek een activiteit die je leuk vindt. Nu heb je veel meer tijd, dus besteed het met plezier. Schrijf je in voor een interessante cursus, ga op date of gewoon lekker op de bank met een goed boek.
- Praat over je emoties met een therapeut. Het zal je helpen te bepalen waar het ouderschap in je leven ligt en een nieuw identiteitsgevoel te ontwikkelen. In therapie leer je destructieve gedachten te herkennen, zelfhulptechnieken toe te passen om depressie te voorkomen en jezelf los te maken van de rol van ouder.
Daarnaast helpt een competente specialist u bij het kiezen van de juiste strategie om te communiceren met een kind dat streeft naar onafhankelijkheid en wederzijds vertrouwen.
Over de auteur: Zahn Willines is een gedragspsychotherapeut die gespecialiseerd is in psychologische verslavingen.