Compartimentsyndroom wordt veroorzaakt door een abnormale toename van de druk in de weefsels in een spiercompartiment dat het compartiment wordt genoemd. In zijn chronische vorm komt het voor bij inspanning en veroorzaakt het spier- en zenuwpijn van verschillende ernst. Acuut syndroom kan ook optreden na een trauma, waarvoor een spoedoperatie nodig is. Chirurgie is ook een reactie als er geen medische oplossing is gevonden in chronische vormen.

Definitie

Compartimentsyndroom, of compartimentsyndroom, is het gevolg van de toename van de intra-weefseldruk in een of meer compartimenten, dat wil zeggen in de spiercompartimenten die worden afgesloten door een niet-rekbaar vezelig membraan, aponeurose genaamd, dat aanwezig is in het been, de onderarm of de hand . Deze pijnlijke pathologie kan gepaard gaan met een afname van de bloedcirculatie (ischemie) waardoor het lijden van spiervezels en zenuwen toeneemt.

De ernst is variabel afhankelijk van het belang van de overdruk.

In een derde van de gevallen zijn er spierhernia's: op sommige plaatsen komen de spiermassa's uit hun container door de gescheurde aponeurose.

Oorzaken

Compartimentsyndroom ontstaat door een conflict tussen de container (de aponeurose) en de inhoud (spierweefsel, maar ook zenuwen en bloedvaten). De toename van het spiervolume kan verband houden met spiercontractie, oedeem- of hematoomvorming, of zelfs veneuze of spierafwijkingen. Ook kunnen er afwijkingen aan de container zijn, bijvoorbeeld een verdikte aponeurose na fibrose of trauma.

Bij het chronisch compartimentsyndroom veroorzaakt de inspanning direct een buitensporige toename van het spiervolume, omkeerbaar binnen een variabele tijd na het stoppen. Het kalf is de meest voorkomende locatie. De aanvallen zijn bilateraal in 50 tot 80% van de gevallen.

De acute vorm is gekoppeld aan een plotselinge drukverhoging na een trauma en/of te veel compressie door een verband of gips, waardoor de spieren stuwing worden. We spreken van Volkmann-syndroom als het een gegoten onderarm aantast. Het compressie-element moet zo snel mogelijk worden verwijderd.

Diagnostisch

Bij het chronisch compartimentsyndroom treden pijnlijke manifestaties alleen op bij inspanning, met betrekking tot het betreffende compartiment en altijd identiek (zelfde soort inspanning, zelfde vertraging).

Het lichamelijk onderzoek is in rust normaal, maar de compartimenten zijn gespannen en pijnlijk na een stresstest (bijvoorbeeld op een loopband) en de spierhernia's verharden.

Meting van intramusculaire druk

De meting van de intramusculaire druk met behulp van een apparaat bestaande uit een naald die in het compartiment is geïmplanteerd, maakt het mogelijk om de diagnose te bevestigen. De klassieke procedure bestaat uit drie metingen: in rust, 1 minuut na inspanning en 5 minuten na inspanning. Normale waarden in rust zijn in de orde van 15 mm Hg. Drukken boven deze waarde meer dan 6 minuten na inspanning, of waarden die net na inspanning meer dan 30 of zelfs 50 mm kwik bedragen, worden als pathologisch beschouwd.

Verschillende tests kunnen nodig zijn om andere diagnoses uit te sluiten:

• bloed Test,
• MRI,
• röntgenfoto,
• Doppler-echo,
• scintigrafie,
• elektromyogram (EMG) dat neuromusculaire activiteit meet.

Wanneer klinische symptomen voldoende zijn om het acute compartimentsyndroom te diagnosticeren, is drukmeting niet nodig en mag de operatie niet worden vertraagd.

Om wie gaat het?

Negen van de tien mensen hebben chronisch compartimentsyndroom. Dit is meestal een jonge atleet tussen de 20 en 30 jaar. De intensivering van de oefening ligt vaak aan de basis van het ontstaan ​​ervan.

Handarbeiders of muzikanten kunnen last hebben van het compartimentsyndroom van de bovenste ledematen.

Risicofactoren

Sommige sporten belasten dezelfde spieren overmatig en herhaaldelijk en bevorderen de ontwikkeling van het compartimentsyndroom.

Boxsyndromen in de kuit hebben voornamelijk betrekking op langeafstands- en middellangeafstandslopers of deelnemers aan teamsporten die samenhangen met hardlopen, zoals voetbal. Ook langlaufen, stevig wandelen, rolschaatsen of zwemmen met vinnen zijn risicovolle sporten.

De syndromen van de compartimenten van de bovenste ledematen kunnen worden geassocieerd met motorcross, windsurfen, waterskiën, klimmen ...

Chronisch compartimentsyndroom

Pijn is het belangrijkste symptoom. Vergezeld van een gevoel van spanning, dwingt het je om de inspanning te staken. Het is van variabele intensiteit en kan bijvoorbeeld een simpele slap veroorzaken of juist heel gewelddadig zijn.

Abnormale gevoelens van tintelingen, gevoelloosheid of tintelingen (paresthesieën), evenals voorbijgaande verlamming van het aangedane compartiment kunnen in verband worden gebracht.

De pijn verdwijnt min of meer snel in rust, maar de pijn kan een paar dagen aanhouden.

Onbehandeld, compartimentsyndroom zal waarschijnlijk langzaam verergeren, waarbij pijn optreedt bij steeds minder intense inspanningen, en het risico bestaat op het ontwikkelen van een acute vorm waarin de pijn na de inspanning aanhoudt.

Acuut compartimentsyndroom

De zeer intense of zelfs ondraaglijke pijn is van het type kramp of spanning. Ze wordt niet afgelost door een verandering van houding en blijkt resistent tegen pijnstillers. Bij palpatie wordt de doos uitgerekt.

Een tekort aan gevoeligheid van de zenuw die het beschadigde compartiment innerveert, treedt snel op. Paresthesie vordert tot verlies van gevoeligheid gevolgd door anesthesie.

Als de behandeling wordt uitgesteld, veroorzaakt het ontbreken van irrigatie (ischemie) het verdwijnen van perifere pulsen en een motorische stoornis met schade aan de spier en de zenuw tot gevolg.

Aanpassing van sportbeoefening en medische behandeling kan het chronische compartimentsyndroom overwinnen. Chirurgische behandeling kan worden besproken bij atleten die lijden aan aanzienlijk ongemak, wetende dat stoppen met sporten een alternatief is. Chirurgie vindt plaats bij het uitblijven van een medische behandeling na 2 tot 6 maanden. Het moet dringend worden beoefend in het licht van het acute compartimentsyndroom.

Sportpreventie en revalidatie

Het gaat om het verminderen van de intensiteit van inspanningen of het veranderen van activiteiten, het aanpassen van het type training (rekken, opwarmen), het aanpassen van apparatuur of gebaren, enz.

Medische behandeling

Venotone medicijnen of het dragen van compressiekousen worden soms gesuggereerd.

Fysiotherapie is in sommige gevallen effectief. Het is voornamelijk gebaseerd op rekoefeningen (voor de onderarm) en op verschillende soorten massages.

Chirurgische behandeling

Het is bedoeld om decompressie te verkrijgen door de betreffende compartimenten te openen (aponeurotomie). De klassieke ingreep vereist vrij grote huidincisies, micro-invasieve arthroscopische chirurgie vormt een alternatief.

Complicaties (kneuzingen, zenuwbeschadiging, genezingsdefect, infecties, enz.) zijn zeldzaam. In de overgrote meerderheid van de gevallen elimineert een operatie de pijn permanent. Na revalidatie (fysiotherapie, wandelen, etc.) is het over het algemeen mogelijk om na 2 tot 6 maanden de sportactiviteiten te hervatten.

Aan de andere kant gaat de vertraging in de behandeling van het acuut compartimentsyndroom gepaard met een groot risico op de installatie van onomkeerbare laesies (spiernecrose, fibrose, zenuwbeschadiging, enz.), Met min of meer ernstige gevolgen: spierretractie, sensorische en motorische stoornissen …

Passende warming-ups, rekoefeningen en sportbeoefening aangepast aan de mogelijkheden, met een zeer geleidelijke toename van de intensiteit en duur van de inspanningen, kunnen het compartimentsyndroom helpen voorkomen.

Wanneer een gipsverband of verband te strak zit, aarzel dan niet om dit aan de arts te melden.