Inhoud
Ik moet een moeder worden, het is sterker dan ik
“Ik kon niet echt uitleggen waarom of wanneer het was, maar ik weet dat ik altijd al kinderen wilde hebben. Het is in ieder geval iets waar ik nooit bang voor ben geweest. Ik geloof zelfs dat ik alleen een kind had kunnen krijgen of geadopteerd had kunnen worden. Het is tenslotte een andere manier om een gezin te stichten als je de juiste persoon niet hebt gevonden. Persoonlijk had ik de behoefte om moeder te zijn (ik heb het nog steeds), dingen door te geven en liefde te geven. Het heeft misschien ook te maken met het feit dat ik altijd dol ben geweest op kinderen, jonger, ik heb ook zomerkampen geanimeerd en ik weet nog dat ik helemaal verliefd was op kinderen van 4-5 jaar. Na, dit verlangen naar een kind werd bevestigd en gematerialiseerd toen ik mijn man ontmoette. Voor ons was het meteen duidelijk, zo erg zelfs dat ik de dag na mijn huwelijk ben gestopt met de pil. We willen een groot gezin, liefst 3, 4 kinderen. Ik vind dat er iets moois is in grote gezinnen, we zijn meer verenigd. Maar voorlopig is het niet goed begonnen: ik heb een zoontje van bijna 2 jaar en het is bijna een jaar geleden dat we proberen een 2e kind te krijgen. Medische behandelingen hebben dit perverse effect dat: mijn verlangen om kind te zijn is vertienvoudigd en wordt soms obsessief, vooral wanneer de vriendinnen zwanger worden. Ik word steeds ongeduldiger, enerzijds omdat ik genoeg heb van herhaalde injecties en echo's en anderzijds omdat ik deze baby wil. Ik kan het niet opbrengen om maar één kind te hebben. ”
Laura
De dood van mijn ouders wakkerde mijn kinderwens aan
“Ik was geen klein meisje dat met poppen speelde, ik had geen bijzondere aantrekkingskracht op kinderen. Ik geloof dat het de dood van mijn ouders was die mij deed verlangen om een gezin te stichten, om opnieuw te doen wat ik had verloren. Ik wilde zelfs beter doen, om de mensen om me heen te bewijzen dat ik in staat was om kinderen te krijgen, veel kinderen (we waren met tweeën met mijn zus). Ik heb drie volwassen dochters, maar het leven heeft geleid tot het verlies van twee kinderen, een 9 maanden oude babyjongen en een babymeisje bijna in utero. Ik herinner me dat ik na de dood van dit kind de gynaecoloog vroeg om mijn eileiders te binden. Hij weigerde en zei dat ik te jong was. Hij had gelijk, want amper een jaar later beviel ik van mijn derde dochter. Vreemd genoeg hebben deze twee tragische gebeurtenissen mijn kinderwens niet getemperd. Ik denk dat ik een vorm van veerkracht heb en dat mijn verlangen naar het moederschap telkens sterker was dan mijn lijden, hoe immens ook. ”
Evelyne