Vandaag maken we een korte reis rond de wereld, en op elke bestemming wachten we op … een zoete verrassing van de traditionele lokale keuken! Hoe geweldig is het om door alle landen van de wereld te vliegen, de inboorlingen te leren kennen, de geest van het land te voelen, de authentieke keuken te proberen. Vegetarische zoetigheden dus uit verschillende delen van de wereld!
Een Indiaas dessert afkomstig uit de oostelijke staat Odisha (Orissa). Uit de Urdu-taal wordt Rasmalai vertaald als "nectarcrème". Voor de bereiding wordt poreuze Indiase paneerkaas genomen, die is gedrenkt in zware room. Rasmalai wordt altijd koud geserveerd; kaneel en saffraan, die er soms op gestrooid worden, geven een bijzondere smaak aan het gerecht. Afhankelijk van het recept worden er ook geraspte amandelen, gemalen pistachenoten en gedroogde vruchten aan de rasmalai toegevoegd.
In 1945 stelde de Braziliaanse politicus en militair leider Brigadeiro Eduardo Gómez voor het eerst kandidaat. Zijn knappe uiterlijk won de harten van Braziliaanse vrouwen die geld inzamelden voor zijn campagne door zijn favoriete chocoladetraktaties te verkopen. Ondanks het feit dat Gomez de verkiezingen verloor, won het snoepje enorm aan populariteit en werd het vernoemd naar Brigadeiro. De brigadeiros lijken op chocoladetruffels en worden gemaakt van gecondenseerde melk, cacaopoeder en boter. Zachte, rijkelijk gearomatiseerde balletjes worden in kleine chocoladestaafjes gerold.
Canada verdient de prijs voor 's werelds gemakkelijkste dessertrecept! Obsceen elementaire en zoete toffees worden vooral in de periode van februari tot april bereid. Het enige wat je nodig hebt is sneeuw en ahornsiroop! De siroop wordt aan de kook gebracht, waarna deze op verse en schone sneeuw wordt gegoten. Door uitharden verandert de siroop in een lolly. Elementair!
Misschien wel het meest bekende oosterse snoepje dat zelfs de luie heeft geprobeerd! En hoewel de echte geschiedenis van baklava nogal vaag is, wordt aangenomen dat het voor het eerst werd bereid door de Assyriërs in de 8e eeuw voor Christus. De Ottomanen namen het recept over en verbeterden het tot de staat waarin zoetheid tegenwoordig bestaat: de dunste lagen filodeeg, waarbinnen gehakte noten worden gedrenkt in siroop of honing. Vroeger werd het als een plezier beschouwd, alleen toegankelijk voor de rijken. Tot op de dag van vandaag is in Turkije de uitdrukking bekend: "Ik ben niet rijk genoeg om elke dag baklava te eten."
Het gerecht komt uit Peru. De eerste vermelding ervan is opgenomen in 1818 in de New Dictionary of American Cuisine (New Dictionary of American Cuisine), waar het "Royal Delight from Peru" wordt genoemd. De naam zelf vertaalt zich als "de zucht van een vrouw" - precies het geluid dat je zult maken na het proeven van de Peruaanse verrukking! Het dessert is gebaseerd op “manjar blanco” – zoete witte melkpasta (in Spanje is het blancmange) – waarna meringue en gemalen kaneel worden toegevoegd.
En hier is een tropisch exotisch uit het verre Tahiti, waar eeuwige zomer en kokosnoten! Kokos in Poi is trouwens een van de hoofdingrediënten. Traditioneel werd het dessert geserveerd in een bananenschil en gebakken boven een levend vuur. Poi kan worden gemaakt met zowat elk fruit dat kan worden gemengd tot een puree, van banaan tot mango. Maïszetmeel wordt toegevoegd aan fruitpuree, gebakken en gegarneerd met kokosroom.