De Yorkshire Terrier is een hond met een lange, rechte vacht, gelijkmatig verdeeld aan weerszijden van het lichaam, van de neus tot het puntje van de staart. Zijn haar is donker staalblauw van de basis van de schedel tot de basis van de staart. Zijn hoofd en borst zijn geelbruin. Andere kleuren bestaan, maar worden niet erkend door de rasstandaard. Het is een kleine hond die maximaal 3,2 kg kan wegen. (1)

De International Cytological Federation classificeert het onder de Approval Terriers (Groep 3 Sectie 4)

Zoals de meeste terriers, is de Yorkshire Terrier ontstaan ​​​​in Groot-Brittannië, waar hij werd gebruikt om de overgroei van ratten of konijnen te beheersen. De oudste waarneming van dit ras dateert uit het midden van de 1870e eeuw. Het ontleent zijn naam aan het graafschap Yorkshire in het noorden van Engeland en werd uiteindelijk in XNUMX aangenomen.

Het lijkt erop dat de Yorkshire Terriër is ontstaan ​​uit een kruising tussen Schotse honden, binnengebracht door hun baasjes op zoek naar werk in Yorkshires en honden uit deze regio. (2)

Volgens de classificatie van Hart en Hart wordt de Yorkshire Terriër ingedeeld bij de honden met een hoge reactiviteit, gemiddelde agressiviteit en een laag leervermogen. Volgens deze classificatie is het de enige terriër die niet in de categorie van zeer agressieve, reactieve honden valt waarvan de training niet gemakkelijk of moeilijk is. (2)

Zoals veel raszuivere hondenrassen, hebben Yorkshire Terriers veel gezondheidsproblemen. Tot de meest voorkomende behoren portosystemische shunts, bronchitis, lymfangiëctasie, cataracten en keratoconjunctvitis sicca. Mondziekten vormen echter de eerste reden voor veterinaire raadpleging van alle leeftijden. (4)

Mondhygiëne is daarom een ​​prioriteit voor de Yorkshire Terriër. Tandenpoetsen is de klassieke preventieve maatregel voor een goede mondhygiëne, maar het is niet de gemakkelijkste handeling voor de eigenaar om uit te voeren. Er zijn dus alternatieve middelen, waaronder food of non-food kauwbotten (op basis van collageen), maar ook specifieke voedingsmiddelen. In ieder geval moet het verschijnen van een tandsteenplak in de gaten worden gehouden, omdat het zo ver kan gaan als gingivitis of losraken.

Portosystemische shunts

de portosystemische shunt is een erfelijke afwijking van de poortader (degene die bloed naar de lever brengt). Een deel van het bloed van de hond passeert dus de lever en wordt niet gefilterd. Giftige stoffen zoals ammoniak worden dan niet door de lever uitgescheiden en de hond riskeert vergiftiging. Meestal zijn de aansluitende shunts extrahepatisch, de poortader of een linker maagader naar de caudale vena cava. (5)

De diagnose wordt met name gesteld door een bloedtest die hoge niveaus van leverenzymen, galzuren en ammoniak aan het licht brengt. De shunt kan echter alleen worden gevonden met behulp van geavanceerde technieken zoals scintigrafie, echografie, portografie, medische resonantiebeeldvorming (MRI) of zelfs kijkchirurgie.

De meeste honden kunnen worden beheerd met dieetcontrole en medicatie om de productie van gifstoffen door het lichaam te beheersen. In het bijzonder is het noodzakelijk om de eiwitinname en een laxeermiddel en antibiotica te beperken. Als de hond goed reageert op medicamenteuze behandeling, kan een operatie worden overwogen om de shunt te proberen en de bloedstroom naar de lever om te leiden. De prognose voor deze ziekte is meestal vrij somber. (6)

Lymfangiëctasie

Lymfangiëctasie is een abnormale uitzetting van de lymfevaten. In Yorkie is het aangeboren en treft het vooral de bloedvaten van de darmwand.

Diarree, gewichtsverlies en vochtophoping in de buik bij een gepredisponeerd ras zoals de Yorkshire Terrier zijn de eerste tekenen van de ziekte. De diagnose moet worden gesteld door een biochemisch onderzoek van het bloed en een bloedtelling. Radiografisch of echografisch onderzoek is ook nodig om andere ziekten uit te sluiten. Ten slotte moet voor een volledige diagnose een darmbiopsie worden uitgevoerd, maar dit wordt vanwege de gezondheid van het dier vaak vermeden. (7)

Symptomen als diarree, braken of buikoedeem kunnen in eerste instantie met medicijnen worden behandeld. Het doel van de behandeling is dan vooral om de hond weer een normale eiwitinname te laten krijgen. In sommige gevallen is aanpassing van het dieet voldoende, maar in andere gevallen is medicamenteuze behandeling noodzakelijk. Een uitgebalanceerde, goed verteerbare, vetarme voeding kan daarom een ​​eerste stap zijn naar verbetering van de diergezondheid.

De levensduur van de Yorkshire Terriër is ongeveer 12 jaar, maar kan 17 jaar worden! Wees daarom voorzichtig wanneer u zich bezighoudt met de adoptie van deze hond die Engelssprekenden de Yorkie noemen.

Als je een Yorkshire Terriër adopteert, zul je moeten genieten van de verzorging. Ze moeten inderdaad elke dag worden gekamd, tenzij de haren kort worden geknipt. Wees ook voorzichtig, want hun fijne vacht biedt niet veel bescherming tegen de kou en een kleine vacht kan nodig zijn. Regelmatige tandheelkundige zorg is ook een must, omdat dit ras het risico loopt op vroegtijdig tandverlies. (2 en 3)

Naast gebitsproblemen hebben Yorkshire-terriërs vaak een delicaat spijsverteringsstelsel, met braken of diarree. Er moet daarom speciale aandacht worden besteed aan hun dieet.

Deze honden hebben een sterke neiging om te blaffen, waardoor ze een uitstekende oppas zijn voor uw huis of appartement. En als blaffen je stoort, kan het alleen worden aangepakt door middel van onderwijs.