Heeft u regelmatig pijn of krijgt u een eenmalige medische ingreep die ongemak belooft? Vraag een partner om daar te zijn en je hand vast te houden: het is waarschijnlijk dat wanneer een geliefde ons aanraakt, onze hersengolven worden gesynchroniseerd en we ons daardoor beter voelen.
Denk terug aan je kindertijd. Wat deed je toen je viel en je knie bezeerde? Hoogstwaarschijnlijk haastten ze zich naar mama of papa om je te knuffelen. Wetenschappers geloven dat de aanraking van een geliefde echt kan genezen, niet alleen emotioneel, maar ook fysiek.
De neurowetenschap heeft nu het punt bereikt dat moeders over de hele wereld altijd intuïtief hebben gevoeld: aanraking en empathie helpen pijn te verlichten. Wat de moeders niet wisten, is dat aanraking hersengolven synchroniseert en dat dit hoogstwaarschijnlijk tot pijnverlichting leidt.
"Wanneer iemand anders zijn pijn met ons deelt, worden dezelfde processen in onze hersenen geactiveerd alsof we zelf pijn hebben", legt Simone Shamai-Tsuri, een psycholoog en professor aan de Universiteit van Haifa, uit.
Simone en haar team bevestigden dit fenomeen door een reeks experimenten uit te voeren. Eerst testten ze hoe fysiek contact met een vreemde of romantische partner de perceptie van pijn beïnvloedt. De pijnfactor werd veroorzaakt door blootstelling aan hitte, die aanvoelde als een kleine brandwond op de arm. Als de proefpersonen op dat moment de hand van een partner vasthielden, werden onaangename gewaarwordingen gemakkelijker getolereerd. En hoe meer de partner met hen sympathiseerde, hoe zwakker ze de pijn beoordeelden. Maar de aanraking van een vreemde gaf niet zo'n effect.
Om te begrijpen hoe en waarom dit fenomeen werkt, gebruikten de wetenschappers een nieuwe elektro-encefalogramtechnologie waarmee ze gelijktijdig signalen in de hersenen van de proefpersonen en hun partners konden meten. Ze ontdekten dat wanneer partners elkaars hand vasthouden en een van hen pijn heeft, hun hersensignalen synchroniseren: dezelfde cellen in dezelfde gebieden lichten op.
"We weten al lang dat het vasthouden van de hand van een ander een belangrijk element is van sociale steun, maar nu begrijpen we eindelijk wat de aard van dit effect is", zegt Shamai-Tsuri.
Laten we, om het uit te leggen, spiegelneuronen onthouden - hersencellen die opgewonden zijn zowel wanneer we zelf iets doen als wanneer we alleen observeren hoe een ander deze actie uitvoert (in dit geval krijgen we zelf een kleine brandwond of zien we hoe partner het krijgt). De sterkste synchronisatie werd precies waargenomen in het gebied van de hersenen dat consistent is met het gedrag van spiegelneuronen, evenals in die waar signalen over fysiek contact binnenkomen.
Sociale interacties kunnen ademhaling en hartslag synchroniseren
“Misschien zijn op zulke momenten de grenzen tussen ons en de ander vervaagd”, stelt Shamai-Tsuri voor. "Een persoon deelt letterlijk zijn pijn met ons, en wij nemen een deel ervan weg."
Een andere reeks experimenten werd uitgevoerd met behulp van fMRI (functionele magnetische resonantie beeldvorming). Eerst werd er een tomogram gemaakt voor de partner die pijn had, en de geliefde hield zijn hand vast en leefde mee. Daarna scanden ze de hersenen van een sympathisant. In beide gevallen werd activiteit gevonden in de onderste pariëtale kwab: het gebied waar spiegelneuronen zich bevinden.
Partners die pijn ervoeren en aan de hand werden vastgehouden, hadden ook een verminderde activiteit in de insula, het deel van de hersenschors dat onder meer verantwoordelijk is voor het ervaren van pijn. Hun partners ondervonden geen veranderingen op dit gebied, omdat ze geen fysieke pijn ervaarden.
Tegelijkertijd is het belangrijk om te begrijpen dat de pijnsignalen zelf (wetenschappers noemen dit pijnlijke excitatie van zenuwvezels) niet veranderden - alleen de sensaties van de proefpersonen veranderden. "Zowel de kracht van de impact als de kracht van de pijn blijven hetzelfde, maar wanneer de "boodschap" de hersenen binnenkomt, gebeurt er iets waardoor we de sensaties als minder pijnlijk ervaren."
Niet alle wetenschappers zijn het eens met de conclusies van het Shamai-Tsuri-onderzoeksteam. Zo vindt de Zweedse onderzoeker Julia Suvilehto dat we meer over correlatie dan over causaliteit kunnen praten. Volgens haar kan het waargenomen effect andere verklaringen hebben. Een daarvan is de reactie van het lichaam op stress. Als we gestrest zijn, lijkt de pijn sterker te zijn dan wanneer we ontspannen, wat betekent dat wanneer een partner onze hand pakt, we kalmeren - en nu doen we niet zoveel pijn.
Onderzoek toont ook aan dat sociale interacties onze ademhaling en hartslag kunnen synchroniseren, maar misschien ook omdat het in de buurt zijn van een geliefde ons kalmeert. Of misschien omdat aanraking en empathie op zich prettig zijn en hersengebieden activeren die een “pijnverlichtend” effect geven.
Wat de verklaring ook is, vraag de volgende keer dat u naar de dokter gaat uw partner om u gezelschap te houden. Of mama, zoals in de goede oude tijd.
mam