De beroemde Britse futurist Ian Pearson voorspelde dat de mensheid tegen 2050 apparaten in hun huisdieren en andere dieren zal kunnen implanteren waarmee ze met ons kunnen praten.
De vraag rijst: als zo'n apparaat ook een stem kan geven aan die dieren die worden grootgebracht en gedood voor voedsel, zal dit mensen dan dwingen hun kijk op het eten van vlees te heroverwegen?
Allereerst is het belangrijk om te begrijpen wat voor kansen dergelijke technologie dieren biedt. Het is twijfelachtig of ze de dieren zal toestaan hun inspanningen te coördineren en hun ontvoerders op de een of andere Orwelliaanse manier omver te werpen. Dieren hebben bepaalde manieren om met elkaar te communiceren, maar ze kunnen hun inspanningen niet met elkaar combineren om een aantal ingewikkelde doelen te bereiken, omdat dit extra vaardigheden van hen zou vereisen.
Het is waarschijnlijk dat deze technologie een semantische overlay zal bieden aan het huidige communicatieve repertoire van dieren (bijvoorbeeld, "woef, inslag!" zou "indringer, indringer!" betekenen). Het is heel goed mogelijk dat dit alleen al ertoe kan leiden dat sommige mensen stoppen met het eten van vlees, omdat pratende koeien en varkens in onze ogen "vermenselijken" en ons meer op onszelf lijken.
Er is enig empirisch bewijs om dit idee te ondersteunen. Een groep onderzoekers onder leiding van schrijver en psycholoog Brock Bastian vroeg mensen om een kort essay te schrijven over hoe dieren op mensen lijken, of omgekeerd: mensen zijn dieren. Deelnemers die dieren vermenselijkten, hadden een positievere houding ten opzichte van hen dan deelnemers die dierlijke eigenschappen bij mensen vonden.
Dus als deze technologie ons in staat zou stellen om dieren meer als mensen te zien, dan zou het kunnen bijdragen aan een betere behandeling van hen.
Maar laten we ons even voorstellen dat dergelijke technologie meer zou kunnen doen, namelijk ons de geest van een dier onthullen. Een manier waarop dieren hiervan kunnen profiteren, is door ons te laten zien hoe dieren over hun toekomst denken. Dit zou kunnen voorkomen dat mensen dieren als voedsel zien, omdat we dieren zouden zien als wezens die hun eigen leven waarderen.
Het concept van 'humaan' doden is gebaseerd op het idee dat een dier kan worden gedood door zich in te spannen om zijn lijden tot een minimum te beperken. En dat allemaal omdat dieren, naar onze mening, niet aan hun toekomst denken, hun toekomstig geluk niet waarderen, vastzitten "hier en nu".
Als technologie dieren de mogelijkheid zou geven om ons te laten zien dat ze een visie voor de toekomst hebben (stel je voor dat je hond zegt: "Ik wil met de bal spelen!") en dat ze hun leven waarderen ("Dood me niet!"), dan is het mogelijk dat we meer medelijden zouden hebben met dieren die voor vlees worden gedood.
Hier kunnen echter wel wat haken en ogen zijn. Ten eerste is het mogelijk dat mensen het vermogen om gedachten te vormen eenvoudigweg toeschrijven aan technologie in plaats van aan een dier. Daarom zou dit ons fundamentele begrip van dierlijke intelligentie niet veranderen.
Ten tweede hebben mensen toch vaak de neiging om informatie over dierlijke intelligentie te negeren.
In een reeks speciale onderzoeken hebben wetenschappers experimenteel het begrip van mensen veranderd over hoe slim verschillende dieren zijn. Het is gebleken dat mensen informatie over dierlijke intelligentie gebruiken op een manier die voorkomt dat ze zich slecht voelen over deelname aan het schaden van intelligente dieren in hun cultuur. Mensen negeren informatie over dierlijke intelligentie als het dier al als voedsel wordt gebruikt in een bepaalde culturele groep. Maar als mensen denken aan dieren die niet worden gegeten of dieren die in andere culturen als voedsel worden gebruikt, denken ze dat de intelligentie van een dier ertoe doet.
Het is dus heel goed mogelijk dat dieren de kans geven om te spreken de morele houding van mensen jegens hen niet zal veranderen - althans niet ten opzichte van de dieren die mensen al eten.
Maar we moeten het voor de hand liggende onthouden: dieren communiceren met ons zonder enige technologie. De manier waarop ze met ons praten, beïnvloedt hoe we ze behandelen. Er is niet veel verschil tussen een huilende, bange baby en een huilend, bang varken. En melkkoeien waarvan de kalfjes kort na de geboorte worden gestolen, treuren en schreeuwen wekenlang hartverscheurend. Het probleem is dat we niet de moeite nemen om echt te luisteren.