" Na hebben 3 jaar geleden embryonale reductie ondergaan, Ik had een heel sterk verlangen om nog een klein stukje te hebben. Of hij nu een meisje of een jongen was, het maakte mij niet uit. Zolang ik die baby heb die ik het liefste wil. Ik denk er nog eens over na en hoewel ik heel blij ben met mijn tweeling, heb ik er nog steeds een nodig om het verlies van de andere twee partijen goed te maken om zich bij de engelen aan te sluiten. Aan de familiekant is niemand op de hoogte, voor hen hoef ik dit verlangen niet te hebben. Maar het is sterker dan ik, ik slaag er zelfs in om mezelf een uitstel van menstruatie te bezorgen, een buik te hebben die opzwelt en wil overgeven terwijl ik weet dat het niet mogelijk is omdat ik een spiraaltje heb. Ik verlies de hoop niet dat op een dag een klein wezen in mij zal worden ondergebracht. ”
denkt
Joelle Desjardins-Simon:Embryonale reductie is verre van een triviale handeling. Myle, je lijkt de schuld zwaar te dragen, je dierbaren er niet over te vertellen, een denkbeeldige zwangerschap te verzinnen en te hopen dat er een nieuwe conceptie komt om de vernietiging van je twee embryo's te herstellen. Hoe kunt u deze last van schuld verlichten om deze niet door te geven aan uw ongeboren baby?
“Na 8 miskramen in 4 jaar, waaronder een tweeling waarbij ik het tweede embryo twee weken na de eerste verloor, een buitenbaarmoederlijke zwangerschap die laat werd gediagnosticeerd, daarom verwijdering van de beschadigde buis, fasen van hevige tranen… Ja, de obsessie was er. Tonnen examens, berekeningen, een psychiater … Kortom, ik kwam in tranen bij mijn gynaecoloog aan en zei: stop, ik kraak, ik stop met alle behandelingen,,Ik slik de pil weer, ik geloof het niet meer. Het was een miskraam te veel! Dus hervatten van een gewone pil, zonder te vergeten, op een vast tijdstip, het was in februari 2011. Geen andere behandelingen, alleen magnesium om de helling op te gaan. Juni 2011, een zwangerschapstest die ik had laten liggen (zoveel gekocht) in mijn apotheek, als schaamte om het intact weg te gooien, doe ik het. Ik herlas de "handleiding" 3 keer, ik was zo verbijsterd dat het positief was! Een paar dagen later, datingecho, 7 weken zwanger. Totale rust. Februari 2012 op termijn, mijn hartje is daar 4,02 kg en 52 cm. ”
Sandrine
JDS: Je reizen laten zien hoe het leven gaat zonder onze medeweten en in hoeverre, op het gebied van onvruchtbaarheid, niets onomkeerbaar is ...
“Vijf jaar lang wilden we een stukje van onszelf… maar nee! Dit was moeilijk om vrienden, familie, allemaal ouders aan het werk te zien, het is zo makkelijk voor anderen! Er waren heel wat tranen vastgehouden of verstopt, dat geef ik toe... En dan 2 inseminaties later werd onze kleine geboren, bijna 7 maanden geleden. Verlies nooit de hoop! »
Charline
JDS: Onvruchtbaarheid, al pijnlijk, wekt soms felle en onuitsprekelijke jaloezieën op die het lijden nog vergroten.
“Wanneer verlangen een behoefte wordt, wanneer deze gewenste aanwezigheid al lang op zich laat wachten en wanneer het een afwezigheid wordt…. Ik vind het woord obsessie slecht gekozen! Als je al je hoop moet begraven, denk ikwe kunnen praten over rouw! »
Bosbes
JDS: Je zou niet alleen moeten zijn met zoveel wanhoop... Omring jezelf met je dierbaren, je partner om dit niet alleen te zien.